Zoo! Wat heeft die een grote slurf!

9-12-2016

Om negen uur verzamelden we met z’n vieren bij de lodge. Vanuit daar namen we een yellow yellow naar een busstation. Dachten we. Maar toen we daar aankwamen bleek het de verkeerde busstation te zijn. Gelukkig was er iemand zo vriendelijk om een taxichauffeur aan te houden en hem de juiste weg te wijzen. Na even rijden kwamen we aan op de goede plek. Het is geen busstation die je normaal in Nederland ziet. Het was een vol pleintje waar allemaal straatverkopers en twee afkappingen stonden. Onder die afkappingen staan tafeltjes waar je buskaartjes kan kopen. Elke afkapping heeft zijn eigenbestemming. Wij moesten naar Damango, een plaatsje die we hadden gepasseerd toen we naar Wa gingen. Acht cedi koste de trip naar Damango. Een blauwe bus zou ons daar naartoe brengen.

Het was een gammel busje met zitplekken voor 23 personen. Je zit dan wel heel krap. De drie meest linkse stoelen waren nog aardig ‘normaal’, maar de rechtse stoel was een klapstoel want dat  was ook de doorgang naar de achterste rijen.

De bus vertrekt pas als hij vol zit en dat kan nog wel een tijdje duren. Wij hadden onze plekken veiliggesteld door onze tassen op de stoelen neer te zetten en gingen nog even naar buiten. Tessa kreeg nog een baby in haar handen gedrukt, omdat de mevrouw eventjes wat moest doen. Gelukkig kwam de mevrouw terug, anders was Tessa een vondeling rijker. Een paar vrouwen gingen in de bus zitten, dus wij gingen dat ook maar doen. Het duurde zeker nog een half uur voordat de bus daadwerkelijk vol zat. Uiteindelijk zaten we met 24 mensen in de bus (één kindje zat op schoot). Het zat me toch een potje krap. Onderweg moest er ook nog iemand bij. Er ging daarom een manier ruimte maken door op het dak van de bus te gaan zitten.

“Een bus naar een andere stad heet trouwens een trotro.”

Na twee en een half uur rijden waren we aangekomen in Damango. We moesten de beheerder van de Savannah lodge bellen wanneer we gearriveerd waren. Dat deden we en hij zei dat we voor 10 cedi door een taxichauffeur gebracht moesten worden.

De Savannah lodge lag in Larabanga, een dorpje verderop. De lodge leek op een dorpje in een dorp. Het waren kleine, in vrolijke kleuren, beschilderde hutjes. Daar omheen stonden wat modernere vormen van huizen. Daar aangekomen wagen we een groep salaminga’s zitten rond een tafel in het midden van de hutjes. Het zag er gezellig uit. Voordat wij ook gezellig konden gaan doen, kregen we eerst onze kamers aangewezen door de eigenaar. Een prima (voor hier) tweepersoons kamer. Het was schoner dan in Wa, dus helemaal mooi.

Nadat we onze spulletjes hadden neergezet, gingen we bij de groep Salaminga’s zitten. Het waren vrijwilligers die standaard verbleven op de Savannah lodge. Ze gaven les aan de school die er vlak naast stond. De groep bestond vooral uit Spanjaarden, maar ook Oostenrijkers en een Schot. Ze waren UNO aan het spelen met een Ghanees en wij gingen meedoen. Carla (Spanjaard) en Patrick (Oostenrijkse) speelden samen en speelden vals. Martina en Clara (beiden Spaans) deden ook mee. De rest zat te kijken of was ergens anders in het gemeenschapje bezig.

Tussendoor zijn wij nog naar het dorpje gelopen. Daar staat de oudste moskee van Ghana. Ik dacht dat het ook de grootste was, maar toen we daar aankwamen viel dat een beetje tegen. We moesten vijf cedi betalen voor de History. Het was een wit gebouw waar allemaal zwarte palen uitstaken. Die zouden gebruikt zijn om tijdens de bouw aan te geven op welke verdieping ze zaten. Ondertussen werden we belaagd door kinderen die ons allemaal een handje wilden geven. Van de geschiedenisles kon ik helaas weinig verstaan. Alleen dat het ergens in 1400 nog wat is gebouwd. Daarna vroeg de guide om nog meer geld, maar na de oplichterij in Accra bij de vuurtoren wilde ik niets meer geven. Dus dat deden we ook lekker niet. Toen we naar het dorpje liepen werden we begeleid door de zoon van de beheerder van de lodge, Adam. Hij bracht ons ook weer netjes terug. Daar kregen we te eten. Heerlijke spaghetti met rode saus. Ik heb er echt zo intens van genoten. Heeeeerlijk, nomnomnom.

Na het eten zaten we gezellig met een deel van de vrijwilligers. Alleen had ik nu een keer geen Ghanees achter mij aan, maar een Spaanse meid. Iedereen wilt me want ik ben geweldig, maar toch gingen ik maar even aan de andere kant zitten. De groep had het erover dat Patrick gister mooi gitaar speelde rond het kampvuur toen er light out was. Waarop Tessa dacht dat het leuk was te benoemen dat ik kan zingen. Thanks… want ik had er eigenlijk geen zin in. Maar hij pakte zijn gitaar en we zochten naar liedjes die we samen konden doen. Carla vond het helemaal geweldig en nam het op. Het leek bijna of ze ging huilen, beetje overdreven vond ik zelf, want zo goed was het nou ook weer niet haha. Daarna gingen we te bed.

10-12-2016

We moesten vroeg op vandaag, om om zes uur te ontbijten. Ook van het ontbijt heb ik erg genoten. We kregen een heerlijk met groenten gevulde omelet. Eindelijk een keer wat anders op mijn brood dan jam. Daarna pakten we onze spullen en moesten we de auto instappen. Althans, we moesten deze eerst achteruit het pad op duwen en daarna een zetje geven weer vooruit het pad op, in de hoop dat de auto ging starten. Met de tweede poging was het gelukt. Dus wij snel de weg op, alleen ronkte de auto nog veel. De meneer wilde het risico niet nemen en hield daarom een taxi voor ons aan. Het werd een duur ritje, dertig cedi voor maar zeven minuutjes in de auto. Maar we kwamen zo wel in Mole.

Op bankjes rondom een boom zagen we al een paar salaminga’s zitten. Ze kregen informatie over hoe het gaat in het park. Daar gingen we maar bijzitten. Aan het einde kon je aangeven wat voor safari je wilde doen: een loop-, kano- of jeepsafari. Wij gingen voor de loopsafari, want nu was het nog koel. Eerst gaven we onze tassen af bij de receptie, omdat onze kamers nog niet klaar waren. Daarna gingen we met de gids op pad. Hij droeg een geweer met zich mee. Het leek ene beetje op een kermisgeweer. Eentje waar je gemakkelijk gele plastieken vingertjes kon schieten, maar geen olifant mee op afstand kan houden. Dus dat wordt hard rennen als er een op ons afkomt.

Vanaf het motel begon de safari. Het motel ligt hooggelegen en je kan zo uitkijken op het park. Het uitzicht leek een beetje op de set van de Lion King. ‘Naaaaaahhh Zegonjaaaa…..’. Wij moesten via de rotsen naar beneden klimmen. Ondertussen wierp ik een blik over het uitzicht, het was echt mooi. Allereerst liepen we langs een meertje. Daar lagen krokodillen in. Helaas bleven ze in het water en kon je alleen hun ogen zien. We liepen verder. We liepen door allerlei verschillende gebieden; een droge vlakte, een gebied met hoog gras (waar Tessa graag de takkendans opvoert) en een bebost gebied.

We zagen veel antilopen, wilde guinnefaus, aasgieren en apen, maar geen olifanten. Al was de zoektocht er naartoe wel leuk. Je probeert goed te luisteren of je wat hoort en je bent opzoek naar grote voetstappen (een echte padvinder). Maar helaas zagen we niets en was de tijd om, we moesten daarom weer terug de berg op klimmen om bij het motel te komen. Boven op de berg hebben we nog een groepsolfie gemaakt.

Bij het restaurant van het motel gingen we wat drinken. Ook zochten we alvast uit wat we die lunch wilde gaan eten, zodat dat klaar was wanneer we de jeepsafari hadden gedaan. Een medewerker van het motel kwam ons vertellen dat onze kamers gereed waren. Het waren (in vergelijking met wat ik tot nu toe heb gezien in Ghana) twee hele luxe kamers. We hadden er twee een driepersoons kamer. (De tweepersoon kamer waren duurder dan de driepersoons omdat die airco had). Nadat we ons gesettled hadden liepen we naar de jeeps.

Daar aangekomen moest Tessa zo nodig de slechtst uitziende jeep uitkiezen om mee te gaan rijden. We klommen er boven op en we gingen op pad. Het dak waar we op zaten waren houten planken die precies niet op elkaar aansloten. Met elke hobbel werden we door elkaar geschud. Maar dit was wel een unieke en leuke ervaring. We reden en reden maar kwamen geen olifanten tegen. We keerden daarom weer om. We reden langs een luxe lodge die hoog op een berg stond. De mensen die daar stonden gebaarden naar ons. Waarschijnlijk zagen zij de olifanten vanuit hun hooggelegen plek. Ze probeerden aan te geven hoe we moesten lopen. We klommen van de jeep af en gingen te voet verder. Voor mijn gevoel hebben we dik een kwartier gelopen, maar we vonden niets.

Dus liepen we terug naar de weg om naar de jeep te gaan. We moesteen een slootje oversteken, waar ik in plaatse van er over, er natuurlijk in stapte. Toen we op de weg liepen, floot een van de begeleiders die achter ons liep ons terug. We renden terug en daar stonden ze! DIEREN!

Twee grote Afrikaanse olifanten stonden tussen de struiken. We liepen iets dichterbij, zo konden we ze beter zien. Ze stonden maar 15 a 20 meter van ons vandaan. Ze stonden er vredig bij, alleen was het toch wat spannend om daar zo te staan. Als het ze even niet goed gezind was, konden ze ons makkelijk te pakken krijgen. Dat waren ze gelukkig niet. Maar wat een grote beesten zijn het! Echt indrukwekkend om te zien. Het geeft toch een heel ander gevoel om ze te zien in de wildernis dan in Artis. Na een tijd daar gekeken te hebben en foto’s te hebben gemaakt, zijn we terug gelopen naar de jeep en gingen we weer terug.

Terug bij het motel gingen we zwemmen in het zwembad en hebben we gezond. Tegen de tijd van de zonsondergang ben ik op het uitkijkpunt vlak bij het zwembad gaan zitten om te genieten van het uitzicht. Daar heb ik nog gepraat met een Deense man die daar was met zijn familie. Toen we uitkeken over het gebied, zag ik in de verte nog een olifant lopen. Dus ik had gelijk de rest geroepen. Het was echt een mooi gezicht. Net een plaatje van Google, maar dan in het echt. Achter ons liep nog een stel wilde zwijnen opzoek naar eten.

Na het lekkere avondeten speelden we een aantal potjes Stop (een soort UNO). Maar tijdens onze potjes Stop werden we geroepen omdat op de parkeerplaats tot twee keer toe een olifant stond. Super gaaf! Wel moesten we onze spullen meenemen toen we naar de olifanten gingen, want er lopen apen en die jatten nog wel eens spullen. Ook zagen we tijdens het spelletje in de verte een grote vuurzee. Ik zat te denken dat wanneer zoiets gebeurt in Nederland het helemaal in het nieuws zou komen, zoals de brand in de duinen van Schoorl. Maar hier doen ze niet eens de moeite om het te blussen. Ten eerste duurt het super lang voordat er een brandweer ter plaatse is, als die er al is. En daarnaast snap ik ook wel als ze het gewoon laten branden: de mensen hebben hier al een te kort aan water, waarom zouden ze het dan gebruiken om er boompjes mee te redden. Na super veel potjes Stop te hebben gespeeld gingen we naar bed. Maar voor het slapengaan kreeg ik nog een super lief filmpje van een paar Horizonners en Jonny. Vandaag was echt een super gave dag met al die grote gevaarlijke dieren! Ik ben Lotte, hoe heet jij?

11-12-2016

Vanmorgen was het plan om lekker uit te gaan slapen, maar de gister zo uitnodigende uitziende bedden waren best hard. Dus ik besloot er maar uit te gaan en buiten te gaan schrijven in mijn dagboek.

Voorbij onze deuren lopen veel salamanders. In Tamale heb je die ook veel, alleen hier hadden ze een mooie blauwe staart of buik. Toen ik naar het uitzichtpunt liep kwam ik allemaal wilde zwijnen tegen. Bij het uitzichtpunt aangekomen zaten daar bavianen op mijn plek. Ze liepen om mij heen op nog geen één meter afstand. Eng, maar gaaf want ze hebben pittige tanden. Ook toen ik er uiteindelijk zat kwamen nog veel bavianen ‘hoi’ zeggen. Dit is echt heerlijk wakker worden, mooi uitricht en een heel koor aan exotische vogels. Ik zou hier wel langer willen blijven, maar we gaan helaas vandaag alweer terug.

Toen ook Tessa en Elise waren opgestaan konden we gaan ontbijten. (Julie was ook al vroeg op om elke centimeter van het gebied en dieren vast te legen). Het was weer een heerlijk ontbijtje: gevulde omelet en broodjes met ananasjam en koffie. Na het ontbijt pakten we onze spullen en gingen we uitchecken. Ook regelde we een taxi terug naar Damango. Daar aangekomen moesten we weer opzoek naar een trotro. Er zat net een bus vol die waarschijnlijk naar Tamale ging. Balen, want het kan wel even duren voordat er weer een bus vol zit. Maar gelukkig kwam er een groep aan die allemaal naar Tamale moesten. We vertrokken daarom al binnen een kwartier.

Het was een ruimere bus dan de heenreis. We zaten nu maar met drie personen naast elkaar. Alleen zat de achterbank voller; er moesten meer mensen mee dan er plek was, dus dan maar bij elkaar opschoot voor twee uur lang. Maar je hoort ze niet klagen. Naja, misschien in het Dagbali, maar daar versta ik natuurlijk niets van. De rit ging sneller dan de heenreis. Deze chauffeur wist tenminste waar het gaspedaal zat. Onderweg zagen we veel bosbrandjes. Zelfs van zulke grote branden vlak naast de weg, zodat het helemaal heet werd in de bus. Zo’n grote vuurbal jonguh! Bam!

Terug bij de lodge hebben we nog geluncht. Daarna gingen we terug naar het gastgezin. Je merkt dat Nusrat, het schattige meisje van negen maanden, al steeds meer aan ons gewend is. In het begin wilde ze alleen bij mama zijn, maar nu komt ze zelfs uit zichzelf naar ons toe en jammert ze minder snel om haar moeder! Ik kan haar ook als enige echt verstaan. We hebben al hele diepe gesprekken. We hadden een papieren hoedje voor d’r gevouwen en het zag er super cute uit.

’s Avonds was er weer een light out. De familie verzamelde zich weer buiten. Super gezellig. Julie en ik gingen in het maanlicht nog een potje ‘zenuwen’ spelen. Daar word ik helemaal gek van. Maar we gingen vroeg naar bed, want morgen is er weer school.

Ps: een salamander zonder staart is een salaminder

Pps: een selfie met een olifant is een olfie (credits naar Tessa).

Ppps: niet alle foto's staan in mijn blog. Anderen vind je onder het kopje 'foto's'