Struisvogels, Pinguïns en Wijn!

17-02-2017

Dacht je dat we lekker mochten uitslapen, moesten we alsnog vroeg op. We gaan een boottocht maken naar een eiland wat het Featherbed Island heet. Het was een klein bootje waarmee we naar de overkant gingen. Het water was echt super helder en had een azuur blauwe kleur. Echt zo’n ‘vakantiezee’. Tijdens de rit vertelde de gids van alles, alleen kon je hem niet verstaan, want de speaker deed raar en de Duitsers die ook op de boot zaten waren best luidruchtig.

Aan de overkant aangekomen, moesten we gaan zitten in wagentjes waarvan er die achter elkaar gespannen waren.  Een soort treintje. Hiermee reden we naar boven op de berg.  Daar stapten we uit om de tocht naar beneden te lopen. We kwamen echt super uitzichten tegen en ik heb foto’s geschoten die zo in de Libelle geplaatst kunnen worden. op het pad langs de zee, terug naar het ‘aankomstrestaurant’ reed er een klein quadje langs met een zwaarlijvige man achterop. Hij werd opgehaald omdat hij de toch niet meer aan kon.

Terug bij het ‘aankomstrestaurant’ namen we snel wat te drinken om daarna weer met de boot terug te gaan. De plek waar we zaten was erg mooi. We zaten aan picknicktafels  onder een plafond van takken en bladeren van bomen die tussen die tafels door groeien. Ook weer Libelle waardig. Terug in het stadje Knysna werden we ‘vrij gelaten’. Hanna en ik hebben heerlijk geluncht in een leuk koffiehuisje, die ik mezelf wel zag runnen. Daarna hebben we lekker gesnuffeld in een super leuk boetiekje en wat souvenirshops. 

Om drie uur vertrokken we weer naar  het hotel, waarna iedereen een bommetje deed in het zwembad. Eigenlijk bestaat de groep uit allemaal kleine kinderen die elkaar lopen te plagen. Daarna lieten we ons door de zon opdrogen in de hangstoelen die rondom aan het zwembad stonden. Ik begon eindelijk een haakwerkje die ik van mijn moeder had meegekregen en Hanna showde haar nieuwe jurk.

Onze kamer stonk alleen na terugkomst naar bedorven melk.. Die lieten ze na het diner maar even doorluchten. Bij het laatste drankje aan het zwembad kwamen we er achter dat dit hotel een Pokéstop had! Ook toevallig, want tijden het diner kwam ter sprake dat Loes samen met haar man een opname studio had vroeger. Daar hadden ze verschillende films en series opgenomen, waaronder Pokémon. Super cool! Dus we waren weer even Pokémon verslaafd en hebben Pokémon gespeeld tot de mobieltjes uitvielen.

18-02-2016

De koffers hadden we weer ingepakt en bij onze deur gezet. We zijn gaan ontbijten en de bus weer in gegaan. Onze eerste interessante stop was een struisvogelboerderij. Onderweg zagen we al hele weides vol met struisvogels staan, net als de Nederlandse koeien maar dan met veren. We kregen een rondleiding op de boerderij. Er werd uitgelegd wat ze allemaal gebruiken van de struisvogel voor de verkoop. De veren worden gebruik voor plumeaus, boa’s en natuurlijk Pietenveren! De eigen worden gebruikt voor nieuwe struisvogels, het vlees wordt gegeten en de huid wordt gebruikt voor handtasjes. Hierna werd laten zien hoe ze die plumeaus en boa’s maken. We liepen weer naar buiten en daar zaten 

van de super schattige baby struisvogeltjes en we mochten ze vasthouden! Zelfs Hanna probeerde haar angst te overwinnen. Helaas was dat mislukt toen we bij de grote struisvogels aankwamen. Ik mocht nog op de eieren gaan staan, want die zijn super stevig. Anders hadden we nu struissmurrie gehad. Daarna mochten we devriendelijke vogeltjes gaan voeren. Best gaaf, want het zijn toch grote beesten.

Na de lunch gingen we naar de Cango Caves, hele mooie grotten met veel stalagmieten en –tieten. Het zag er echt mooi uit. Daarna reden we door naar de volgende lodge, Buffelsdrift. We gingen weer glampen! Onze luxe tenten keken uit op een meer in het wildreservaat. Ik zag vanaf de wc een kudde gnoes lopen. Hanna is vanaf ons terrasje de paparazzi wezen uithangen en is onze medereizigers, die op hun terrasje zaten, gaan fotograferen. Hierna liepen we naar het meer, waar we geroepen werden door Henk. Die zag allemaal beesten die wij ook gezien hadden vanaf onze tent. Maar we bleven wel bij hun tent hangen, want zij hadden een mooi uitzicht op het meer waar drie nijlpaarden aan het relaxen waren. We bleven daar wachten om te zien of ze uit water zouden kruipen. Annet bood ons zorgzaam blokjes kaas en wat kussens aan. Steeds meer ‘Foxjes’ kwamen bij ons bij zitten. Toen het begon te schemeren kwamen de grote grijze beesten uit het water gelopen. Het voelde als een magisch momentje zo met z’n allen. 

Nadat ze 

weg waren gelopen, aten Hanna en ik onze zelf meegebrachte sushi, waarna we nog heerlijk hebben gekletst met een deel van de groep. Toen de nijlpaarden in het donker weer het water ingleden, werd het voor ons tijd om onze tent op te zoeken.

19-02-2017

We moesten dit mini paradijsje weer verlaten om door te rijden naar Kaapstad. Onderweg staten we nog uit op een plek waar we eigenlijk souvenirs zouden gaan halen, maar die winkel was dicht, echt super jammer. Onze lunch was buiten bij de Spar aan een picknicktafeltje, waar we onze vers gemaakte sushi aten. EN! We kregen een ijsje van Gerrit en Katinka. We reden langzamerhand Kaapstad in. Het leek net alsof we uit de wildernis reen en zo in een grote stad in Europa reden. Het is zo Westers hier.

We kregen een tour door de stad in onze eigen bus, waarvan ik haast niets had meegekregen omdat ik sliep. Et hotel voor de komende drie dagen was zo’n groot hotel met elf etages. We zouden misschien naar de Tafelberg gaan, maar het waaide te hard, dus het hangbakkie gaat dan niet. Dus we deden een drankie in het hotel, waarna we het buffet openden. Na het buffet hebben Hanna en ik nog ‘Boer zoekt Vrouw’ gekeken op de Nederlandse wereldzender. Wat is dat een heerlijk programma vol awkwardheden!

20-02-2017

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en het waait ontzettend hard! De Tafelberg gaat ook vandaag niet door. Maar we hebben wel wat anders leuks op het programma! We doen een tour langs de kust naar Kaap de Goede Hoop. Dus dat wordt heel veel mooie uitzichten bekijken!

Ook hier zijn er weer twaalf apostelen in de bergen en stranden te zien. Ik heb eigenlijk het gevoel dat ik in een grote Amerikaanse stad loop, een LA-gevoel. Het ziet er wit van de mensen, er staan grote gebouwen, er rijden dikke auto’s en op de stranden worden hier en daar fotoshoots gehouden.

We kwamen aan bij Kaap Punt. Daar hebben we een heerlijke normale baguette gegeten. Daarna klommen we omhoog naar de vuurtoren.  Naja, klommen. We gingen heen met een lift en terug liepen we wel.

Hetgeen waar ik vooral naar uit keek, was de pinguïnkolonie. Toen we op het strand liepen naar de pinguïns toe, werden we gezandstraald. Het waaide nog steeds aardig hard, dus we zijn nu nice and smooth. Maar wat zijn die zwart-witte, niet-vliegende beestjes, schattig! Ze hadden ook veel kleintjes die ze beschermden van de zandvlagen. Nadat mijn halve huid was weg gestraald, liepen we terug naar de bus. Op de weg daarnaartoe zagen we nog pinguïns zitten, maar niet achter een hekje. Dus ik was even Lotte in de Wildernis en probeerde zo dichtmogelijk bij deze extreem gevaarlijke dieren te komen. Tip: laat je zonnebrik niet vallen zo dicht bij deze extreem gevaarlijke dieren, niet handig.

Hierna gingen we naar het Waterfront. Dat is een hele grote boulevard met veel winkels en restaurants, een reuzenrad, straatartiesten en veel toeristen. Dit lijkt niet zo op mijn Afrika-beeld. Niet dat het niet mooi is, maar het is gewoon heel wat anders. Nu geen wilde dieren in een mooi landschap, maar meeuwen die langs mooie grote gebouwen scheren. Er staat ook een paar van die oudhollandse grachtenpanden, maar dan in pastel kleurtjes. Op de boulevard hebben we wat rondgeneusd in de winkels en hebben we een drankje genomen. Daarna zochten we een restaurantje op. Daar hebben we heerlijk gegeten en van het uitzicht genoten. Het uitzicht was dit keer geen landschap, maar een knappe jongen die zich verschuilde achter Ton zijn hoofd. Na het eten wilden we een taxi nemen terug naar het hotel. Die taxichauffeur had waarschijnlijk geen zin meer in het leven, want hij reed veel te snel en door rood. Gelukkig kwamen we heelhuids aan bij het hotel.

21-02-17

De wind vandaag was iets gaan liggen, wat betekent dat we ons programma voor vandaag, Robbeneiland, gewoon konden doen. Even voor diegenen die niet weten waarom dit eiland zo speciaal is: Robbeneiland heeft een grote, streng bewaakte gevangenis waar Nelson Mandela, zo’n Bekende Zuid-Afrikaan die vlocht tegen de Apartheid in dit land, 18 jaar heeft vastgezeten. Het schijnt een soort Alcatraz te zijn van Zuid-Afrika.

Wij werden naar het Waterfront gebracht om daar de boot naar het eiland te nemen. We waren net op tijd, want er kwam ok een hele grote Kras-groep aan. Maar Fox First! Het was zo’ 35 minuten varen naar het eiland. Toen we daar aankwamen viel het me een beetje tegen. Ik had een eiland die omringt was met muren verwacht. Dat je daar dan aan zou komen en dat het dan plots rotweer zou worden met bliksem- en donderslagen. Maar het was een ‘kleine’ gevangenis op het eiland. De groep met wie we daar aankwamen was veel te groot. We zouden beginnen met een rondrit over het eiland, maar de bussen zaten vol. Daarom begonnen wij met de rondleiding in de gevangenis. Allereerst moest er nog een gids geregeld worden, misschien wel handig. We kregen een wat oudere meneer als gids. Hij heeft hier zelf twaalf jaar gevangen gezeten. Dat is best wel ziek. Ik zou zelf na zo’n tijd niet meer terug willen komen om daar rondleidingen te geven. We kregen de rondleiding en hebben de cel waar Mandela gevangen heeft gezeten gezien. Het jammere was alleen dat we niet alles konden verstaan van wat de gids vertelde, omdat hij snel praatte. Ook had ik zelf een mee interactief museum verwacht.

Na deze rondleiding mochten wij met de bus. Het blijkt dus dat hier ook nog gewoon mensen wonen. Ook hebben we de grot, waar de gevangenen moesten werken in weer en wind, gezien. Als laatst stonden we op een punt waar je de Tafelberg super mooi kon zien. Terug met de boot merkte je dat de wind sterker was geworden. We sprongen daardoor soms over de golven. Gelukkig hadden ze overal papieren zakjes in de stoelen verstopt voor diegenen die het nodig hadden.

Terug bij het Waterfront besloten we met Gerrit en Katinka en Hans en Agnes om te lopen  naar de gekleurde huisjes, dertig minuten lopen hier vandaan. Ook wanneer je meer de stad in loopt, krijg ik geen Afrika-gevoel. Er staan allen maar grote hoge nieuwbouw. Bij de gekleurde huisjes wilde ik gaan genieten van de schattigheid, maar het was zo druk in de straten, dat ik een beetje een onveilig gevoel kreeg. Na een klein rondje liepen we weer terug, hebben we nog wat gesnuffeld in een Arts en Crafts hal en hebben we gegeten. We zijn vroeg weer terug gegaan naar het hotel, want morgen gaan we vroeg op, in de hoop dat we de Tafelberg kunnen bezoeken. Dat is dan ook de laatste kans, want morgen is de laatste dag in Zuid-Afrika. De laatste alweer…

22-02-2017

Zo, de  laatste dag in Zuid-Afrika en dan moeten we ook nog vroeg op. Voor het laatst hebben we onze koffers buiten de deur gezet en genoten van het te grote ontbijtbuffet. Maar er was goed nieuws! De wind was gaan liggen, dus we konden de Tafelberg op. Op de weg er naartoe zagen we nog een auto uitbranden en ontploffen op een andere berg. De dag van die eigenaar is niet goed begonnen. Bij de Tafelberg aangekomen, stond er een rij van iets meer dan een uur. Dat wordt even wachten. Net als bij de Efteling, maar dan zonder attractiemuziek. We gingen omhoog met een kabelbaan omhoog, die aardig snel ging. Boven op de berg kreeg je echt een ‘On Top of het World’-gevoel. De berg is van boven echt helemaal plat en je kon erg mooi uitkijken over de stad en het land. We hebben daar een tijdje rondgelopen en gingen toen weer met het hijsbakkie omlaag.

Na de Tafelberg reden we door naar Stellenbosch, een super romantisch dorpje. Alle huizen zijn wit, de herken ook en zelfs de auto’s lijken aangepast te zijn op het straatbeeld, allemaal wit. Hier werden we weer ‘los’ gelaten en mochten we gaan snuffelen tussen de witte huisjes. Hanna en ik hadden nog mooie souvenirs gescoord. Ik wilde ook nog een mooie stof, maar daar vroegen ze veel te veel voor. Argh! Afdingen , ik haat het! We moesten snel nog wat eten voordat de bus vertrok. Op een of andere manier kwamen we terecht in een Libanees tentje. In Zuid-Afrika dus, een Libanees tentje. We zaten lekker en ze zeiden dat het eten snel zouden brengen, maar dat was niet waar. De bus zou bijna vertrekken, dus uiteindelijk kregen we onze bestelling in een meeneembakje mee.

We reden door naar een wijnproeverij iets verder op. Het was een privé landgoed met moderne boerderijen er op. We kregen eerste een rondleiding over hoe zij de wijnen produceren, waarna we in het proeflokaal belanden. Daar kregen we twee witte en drie rode wijnen te proeven. Zo zonde dat we niet alles op mogen dronken en we het deels moeten weggooien in een bakje op tafel. Daarna konden we de wijnen bestellen, maar niemand deed dat. Vonden ze niet zo leuk.

De laatste plek die we zouden zien van Zuid-Afrika, voordat we naar het vliegveld zouden gaan, was het Waterfront. Daar hebben Hanna en ik nog alles bekeken wat we nog niet gezien hadden. Het is gek, heel gek, dat er nu een einde komt aan mijn reisverhaal. Je probeert alles nog even goed op je in te nemen, in de hoop dat het dan beter blijft hangen. Helaas zullen de beelden toch gaan vervagen in je herinneringen. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Om half acht vertrokken we naar het vliegveld en zeiden ze Anton en Paul gedrag. Ik zou denk ik nooit reisleider kunnen worden; iedereen twee à drie mensen weer gedag zeggen waar je drie weken veel mee bent opgetrokken. We checkten in, deden ons mooie zomerse pakje uit en verruilden die voor een ‘Ik ben klaar voor Nederland’-pakje en gingen door de security. Ik heb al mijn illegale spullen mee mogen nemen! Daarna moesten we ons een tijd vermaken, want we moesten pas kwart voor elf boarden. Generatie KPN had de gratis Wi-Fi weer gevonden, dus iedereen was weer bezig met zijn of haar mobiel. We kregen nog een e-mail van KLM dat we rekening moesten houden met uitwijkingen, omdat het blijkbaar hard waait wanneer wij aankomen.

Nadat we geboard waren, vertrokken we een kwartier eerder dan gepland. Het is best leuk om een keer in een vliegtuig te zitten waar je mensen kent, en zeker met een hele groep. Ik heb aardig lang kunnen slapen en werd rond een uur of zeven weer wakker. Twintig minuten te vroeg landen we gewoon op Schiphol. Het viel me nog alles mee met de turbulentie en de wind tijdens het landen. We waren door de paspoortcontrole gegaan en kwamen in de bagage-afhaal hal. Daar zag ik mijn ouders, broertje, ouders van Hanna en als verrassing Renée en Manon staan. Snel gingen we naar de bagageband, hopen dat je jou tas snel op de band ziet verschijnen. Ooit wil ik een keer als koffer een paar van die rondjes afgaan. De bagage was verzameld en toen was het tijd om afscheid te nemen van alle geweldige mensen van de Foxgroep. Zo jammer dat je deze mensen hoogstwaarschijnlijk niet meer terug gaat zien. Nadat mijn wangen een beetje vochtig waren geworden door de afscheidszoenen, gingen we de aankomst hal in. Daar kreeg in welkomsknuffels van mijn ouders. Ik wist niet dat ik ze zo gemist had. We hebben nog even een koppie gedaan en zijn toen naar huis gereden. En toen kwam er een storm in Nederland en die blies mijn reisverhaal uit.

Voor meer foto's, check het kopje 'Foto's'!