Bier en Pepernoten, la, la, la, la, la!

5-12-2016

Eindelijk kon ik weer naar school! Anderhalve week praktisch niets kunnen doen is niets voor mij. De yellow yellows was vandaag erg laat. Maar op school kreeg ik een warm onthaal van de kinderen in de klas. Toen ik de klas binnen kwam begonnen ze allemaal te juichen en naar mij toe te komen om een hand te geven en me te knuffelen. Zo lief! Nooit gedacht dat die kids me echt zouden missen. Ook Madame Latifa was weer blij me te zien. De kinderen wilden meteen weer de liedjes doen die ik ze had geleerd. Al deze vrolijkheid had ik echt even nodig.

Afgelopen week waren er examens op de school. Vandaag moesten ze er nog 1 doen: ICT. De kids kregen allemaal een proefwerkblaadje met in het Engels de vragen er op. Vet handig, omdat sommige kinderen nog niet eens de Engelse letters kunnen herkennen. Toen ik de proefwerken ging nakijken zag ik deze onbegrip terug in de antwoorden. Ze hadden soms de vraag onderstreept in plaats van het antwoord. Daarbij kunnen de kinderen dik afkijken bij elkaar. Zonde, want ik denk dat ze de vragen we begrijpen als die in het Danbali werden gesteld. En daarbij, kinderen in Nederland kunnen toch ook nog een Engelse vragen beantwoorden in groep 3?

De middag was grote chaos. De examens zijn afgelopen en ze mogen de hele tijd spelen. Maar omdat wij in de first aid zitten, komen de kinderen onze kant op omdat ze ‘sol’ (een wondje) hebben. Blijkbaar moeten we niet alleen bijles geven, maar zijn we ook pop-up verpleegsters. En die kinderen hebben me toch een vieze wonden. Hele gaten in benen en knieën. En dan denken jullie als jullie dit lezen, ze overdrijft dik. Maar nee, het is echt waar. Ik ga er nog net niet over mijn huig van. Maar om die kinderen dan weg te sturen, krijg ik weer niet over mijn hart. Dus dan maar ogen dicht en Betadine op de wondjes doen en een pleister er op plakken (die ze er toch weer aftrekken, mafkezen). Na een tijdje werd ik er een beetje saggerijnig van, want de kinderen bleven maar kloppen op de deur. Maar de pleisters waren op, dus die moest ik zelf op ene creatieve manier maken. Maar dat duurt wel langer. Na een tijd werd ik toch even boos op ze. Ze keken allemaal verschikt: een salaminga die boos was. Maar ze stopten nu wel (voor even).

’s Middags gingen Tessa, Elise en ik naar de stad. Alleen moest ik een andere kant op dan zij. Dus ik liep alleen (voor het eerst) door de stad. Ook al was ik op deze plekken al vaker met de groep geweest, alles ervaar je toch anders als je er alleen loopt. Eerst liep ik naar het postkantoor. Eindelijk kon ik mijn brieven posten. De kaarten werden eerst gewogen en op basis daarvan kreeg ik een hoeveelheid postzegels. Daarna mochten ze in een grote doos. Nu hopen dat ze (een beetje snel aankomen). Ik had gehoord dat het nog wel eens 20 dagen kan duren.

Ik vervolgde mijn weg naar de Malcom ( de supermarkt die ik al in een eerder blogbericht had beschreven). Ondertussen kwam ik allemaal salaminga’s tegen. Echt 5 ofzo, en dat is veel hier. Toch voel je met die witte mensen een soort connectie: ‘Ja, we zijn beide wit en in de minderheid hier, dus we hebben elkaar nodig’. Dus begroet ik ze natuurlijk met: ‘salaminga Hello!’. Ze konden er wel om lachen. Na de Malcom heb ik nog een boek gekocht. Mijn huidige dagboek is al bijna volgeschreven. Nooit gedacht dat ik zoveel zou schrijven.

Als je in je eentje door de stad loopt zie je pas hoe alles echt is. Je kijkt nu niet naar de rug van diegene die voor je loopt, maar je kijkt om je heen. De stoep is nauwelijks een stoep te noemen en op de weg wordt je de hele tijd van je slippers gereden. Maar toch is iedereen wel vriendelijk tegen je. Ik stond te wachten bij een verkeerslicht (de enige die we hebben in Tamale) en een mevrouw ging mij uitleggen hoe ik hier moest oversteken. Ik had het eigenlijk al een paar keer gedaan, maar toch lief. Hier moet je haast al oversteken als de verkeerslichten op rood staan. Je wurmt je dan door de motors heen die te ver over de stopstreep staan. De vrouw nam mij mee toen ze ging oversteken, heel lief.

Toen ik alles had wat ik wilde, moest ik op zoek naar een yellow yellow die nog een plekje vrij had. Toen ik er een had gevonden stapte er tijdens de rit nog twee dames in. Die moesten alleen een hele andere kant op. En die ging hij eerst wegbrengen. Beetje balen, want ik wilde deze middag nog gaan wassen. Maar ik moest maar genieten van de spontane tour door Tamale.

Thuis bedacht ik me dat het 5 december was, dus ik mocht weer een pakje openmaken. Pepernoten en een verlanglijst-maak-pakket zat er in! Super leuk en lekker! Die gaan de komende dagen zeker snel op.

6-12-2016

Vanmorgen zag ik voor het eerst het ochtendritueel van de school. Vanaf k2 (groep 2) moeten de kinderen in rijen staan. Eerst de meiden en daarna de jongens. Ze staan dan per klas. Er worden door de leraren een paar mededelingen gedaan. Maar als de kids niet luisteren of verkeerd staan krijgen ze een tik van een paar andere leerlingen die door de rijen heenlopen met een stok. Wanneer de leraren uitgepraat zijn beginnen een paar oudere leerlingen te drummen op een drumstel. De leerlingen marcheren dan per rij naar hun lokaal. Terwijl ze dat doen zingen ze een lied. Iets van ‘I’m a happy student/kid’.

Vandaag was het de laatste dag van Marije en Anouk. Ze gingen daarom ballonnen uitdelen. Dat deden ze in mijn klas, omdat ze in hun tijd hier vliegende keep waren. En dat vonden de kinderen toch geweldig!  Ze gingen door het dolle heen. Zo erg dat Sylvester kwam en zei dat ze stil moesten zijn. En ook elke keer als er een knapte, werd er druk geroepen.

De rest van de tijd was het saai op school. De kinderen zijn klaar met hun examens en krijgen geen les meer tot de vakantie op 15 december begint. De kinderen logen nu dan gaan spelen en de leraren zitten dan laar een beetje te zitten of te slapen. Ik was blij toen de yellow yellow kwam, eindelijk terug.

Na de lunch gingen we nog even let de vrijwilligers naar de stad, een drankje doen op de Cultural market. Op de terugweg naar de lodge kwamen we aan bij de straat waar allemaal leger auto’s en tanks met bewapende mannen reden. Dit is een waarschuwing voor morgen, Election Day, wat nog wel eens uit de hand kan lopen.

’s Avonds hebben we heerlijke tomatensoep met patat gegeten bij de lodge. Daarna fietsten we onder leiding van Bash terug naar huis. Hij heeft ook mijn versnelling gemaakt. Nu kan ik eindelijk weer normaal fietsen!

7-12-2016

Vandaag is het Election Day in Ghana. Elke vier jaar zijn er verkiezingen zo ook dit jaar. De strijd gaat voornamelijk tussen de twee grote partijen: NDC, de regerende partij van John Mahama, en NPP, waar Nana zich kiesbaar stelt als president. Voor de rest doen er nog zeven andere partijen mee, maar die zijn allemaal heel klein. Al sinds ik hier ben, zeker in Tamale, is de verkiezingsstrijd al overal zichtbaar. Overal hangen al campagne posters, op bomen, plaggen hutjes, palen, boombeschermers en op die grote billboards langs de weg. Ook hoor je overal de campagneliedjes van de partijen. Die van Mahama is pittig catchy. Alleen toen ik het liedje wilde opzoeken andere campagne nummers van hem voor dit jaar. Geweldig eigenlijk. Misschien moet Rutte voor maart ook maar zijn eigen song ontwikkelen. Ook lopen er mensen in shirtjes van hun partij en zie je overal voertuigen rijden met posters en vlaggen van de partij. Soms rijden ze in hele colonnes, als een soort Hells Angels door de stad. Maar dan rijden ze ook echt aso. Die drie jaar politicologie hebben toch een beetje invloed op de manier hoe ik dit allemaal ervaar.

Maar omdat het nog wel eens uit de hand kan lopen vandaag, zeker wanneer ze gaan beginnen met tellen, kregen we het advies vandaag binnen te blijven. Er wordt bij de stambussen in het openbaar geteld. Iedereen telt dan mee denk ik. Net een soort Sesamstraat, maar dan mist Grover nog.

Wij hebben ons binnen de muren van het gastgezin vermaakt. De gezinsleden gingen één voor één weg om te stemmen. Niet iedereen ging stemmen, omdat politiek ze niet interesseert. Het ijkt Nederland wel.

Vlak voor het slapen gaan leek NDC te winnen in Tamale, maar de uiteindelijke uitslag komt pas rond middennacht. Ik was niet van plan daarop te wachten.

8-12-2016

De dag na de verkiezingen. Het kan wel een gevaarlijk zijn de dag na de verkiezingen, maar dat was het nu niet. Grotendeels lag dit aan het feit dat er nog geen uitslag bekend was. Het is natuurlijk vet moeilijk, tellen. Maar aan de andere kant, we kunnen gewoon naar school. Het was ongewoon rustig op de straat. Velen bleven bennen, aan de tv en radio gekluisterd, wachtend op een uitslag.

Toen Julie en ik aan het wachten waren op de lodge, kwam Latifa ons vervelen. Volgens haar ben ik de ‘Madame Poepoe’, omdat ik de afgelopen dagen vaak naar de wc moest. Naja liever op de lodge naar de wc dan naar de wc op school, want die is echt ranzig. Daarnaast vindt Latifa dat ik dik ben. Hier worden kenmerken niet als negatief bedoeld, maar gewoon als feit. Zo worden dikke mensen hier ‘fat boy’ genoemd, maar wordt dat niet als gemeen bedoeld. Gelukkig wist ik dit van te voren al, anders was ik dik (haaa…haa…) beledigd. Latifa bedenkt wel eens meer grapjes. Ze heeft bedacht dat ik wel met haar vader kan gaan trouwen. Maar ik wil dat niet omdat ik dan haar als kind zou hebben (wel fijn dat je de draak met haar kan steken, want ze pakt je gewoon terug). Dus ze had daarop weer bedacht dat ze wel met mijn vader kon gaan trouwen en dat ze het gevecht wel aan wilde gaan met mijn moeder. Maf kind. Gelukkig kwam de yellow yellow en werden we verlost van haar.

Naja, gelukkig… vandaag was het ook weer super saai op school. Volgende week zal het net zo zijn als vandaag. Daarbij komt nog dat vandaag madame Latifa ziek was. De klas van Madame Charity werd daarom bij de klas van Madame Latifa gevoegd. Gewoon met z’n vijven op een bankje. Charity begon met een spellingsspel, de jongens tegen de meisjes (waar is Chantal Jansen als je haar nodig hebt). Maar de kinderen hadden er geen zin in, dus werden ze vrijgelaten. Weer de hele middag spelen. Yeehhh…

Terug op de lodge waren we nog maar met z’n vieren. De rest had ons ondertussen verlaten. Dus om dit te vier-en (haa…haaa..) gingen we een drankje doen op de cultural market. We hadden een kaartspel mee en ik pepernoten. Heerlijke spendering van de middag zo met deze temperatuur. Julie en ik hadden ook nog een typisch Ghanees spelletje gekocht. Kunnen we die ook spelen als we ons vervelen.

’s Avonds bij het gastgezin was er nog steeds geen officiële uitslag van de verkiezingen. Maar tijdens de light out, toen  de hele familie zich buiten had verzameld, hoorden we dat NPP ver voor stond. Niet goed, de familie is voor NDC en het schijnt dat de vorige keer toen deze partij won allemaal geloofsleiders werden vermoord en de huizen van NDC-stemmers in de fik werden gezet. Dus laten we hopen dat dat niet gebeurt.