Van ziek tot de polonaise doen, Zuid-Afrika zit vol verrassingen

6-02-2017

Vanmorgen waren we vroeg op, ontbijten en naar de safariauto. We zaten in de party auto, met allemaal leuke mensen. We waren nog maar net het terrein af en we zagen deel één van de Big Five: buffels stonden de weg te versperren. We reden verder en zagen om het hoekje allemaal jeeps bij elkaar staan. Het bleek dat ze keken naar een leeuwin. Later kwam er nog een tweede bij. Er was ondertussen een hele file ontstaan omdat er nog meer jeeps erbij gekomen waren. Zo ging de ochtend verder, waardoor we de hele big five binnen twee uur hadden gespot. Iets wat niet vaak voorkomt. We hadden als enige jeep een luipaard gespot. Hij had zich verstopt in het gras, maar toen de andere jeeps er aankwamen omdat zij opgeroepen werden, ging hij er vandoor. 

Tussen de middag hadden we een bray in het park zelf. Ik voelde me de hele reis helaas niet lekker en heb tijdens de lunch geslapen op een bankje van de picknicktafel. Na de lunch gingen we weer verder met de safari. Omdat we alles eigenlijk al gezien hadden en ik me niet lekker voelde, had ik het eigenlijk wel een beetje gehad. Tegen een uur of vier kwamen we terug aan bij de lodge. Ik ben daar gelijk gaan slapen. Voor het diner had ik gevraagd of ik wat anders mocht eten dan een buffet, zoals een broodje kaas. Meer zou ik toch niet op krijgen. Uiteindelijk kreeg ik een heel kaasplankje met crackers, heerlijk. Na het eten kwam een dansgroep een lokale dans opvoeren. Ook haalden ze mensen uit het publiek om mee te doen, waaronder ik. Helaas kon ik niet voor de volle honderd procent meedoen. Vlak daarna ging ik mijn bed ik, in de hoop dat ik me morgen betern zou voelen.

7-02-20117

Vannacht had ik heel rot geslapen. Ik had het super koud in het, dus toch een beetje koorts. Paul zou met mij, op een van de stops, mee gaan naar de dokter. Daar bleek dat ik iets had wat meerdere bezoekers in dit gebied kregen: een kleine infectie tussen mijn neus en oren. Ik kreeg allemaal medicijnen mee, wat samengevat allemaal extreme pijnstillers waren. Nu hopen dat het werkt. 

De rest van de busrit heb ik weer achter in de bus geslapen en werd ik gewekt wanneer we er uit moesten. We gingen als lunch picknicken op een berg met een super mooi uitzicht. Op de route hebben we ook nog een gasblaaswerkplek bezocht. Hier werd als een lopende band gewerkt, meer dan ik heb gezien bij andere bladblazers. We stonden een verdieping hoger dan de werkplek, zodat we naar beneden konden kijken naar hoe ze het deden. Ondanks het allemaal vlug en snel gebeurde, was het nog steeds interessant om te zien. Als ik ooit nog een hobby zoek, wordt het glasblazen. 

Na weer een lange rit kwamen we aan bij de volgende lodge, waar we allemaal slapen in beehives. Het lijkt een beetje op een bijenkorf, gemaakt van stro. Binnen rook het daar ook erg at. Maar het was wel weeë een beleving. Het had iets weg van mijn Ghanese hutje, maar dit was dan wel tien keer luxer. We hebben nog even bij Annet, die aan het zwemmen was, gezeten. Het is een heerlijk lief vrouwtje die een geweldig koppel vormt met Henk. Ik denk dat die man de favoriet is van de hele groep. Die man heeft zulke droge hummer, iedereen gaat altijd helemaal stuk om zijn grapjes. Na het diner ben ik gaan slapen. Ik viel ook meteen in slaap, door die giga pijnstillers. 

ps: ik heb vandaag even gelopen in niemandsland. We reden namelijk Swaziland binnen, een koninkrijk binnen Zuid-Afrika. Dus we hebben nog een stempel in ons paspoort gekregen. Eerst dat we Zuid-Afrika uit gingen en na even lopen dat we Swaziland binnen gingen. 

8-02-2017

Ik vind het wel jammer dat we vaak maar één overnachting hebben op één plak. Hier was het namelijk zo gaaf dat we in het reservaat sliepen. De zebra's en impala's liepen namelijk zo voor je deur langs. Maar we moesten weer verder. Ik voelde me iets beter, dus ik durf te het aan om voor in, naast Hanna, te gaan zitten. Voordat we Swaziland weer uit gingen hebben we een kaarsenwerkplek bezocht. Hier dompelen ze geen kaarsen, maar kneden ze wax tot een figuurtje. Als ik nog een tweede extra hobby zoek, wordt het kaarsen maken. Hierna reden we Swaziland uit en Zuid-Afrika weer binnen. Ik heb nou niet echt het gevoeld dat ik zoveel van het koninkrijk heb gezien en dat het zoveel verschilt van Zuid-Afrika. Dat is het het nadeel van zo'n rondreis, dat alles maar vlug moet. 

Onderweg heb ik eindelijk weer naar buiten kunnen kijken. Verder op zagen we een storm aankomen, met onweer, regen, maar ook een regenboog. Het schijnt dat je in Zuid-Afrika op één dag alle vier de seizoenen kan hebben. We kwamen aan bij de Bayala lodge, een wat kleinere lodge dan we 'gewend' waren. Ik word nu al een snob met al die luxe. Maar het kleinere maakte het wel wat knusser. We hadden Ton en Alfonds, een ouder stel, die echt super gezellig zijn. We kunnen heerlijk met ze praten. Al moet ik toegeven dat ik met iedereen van de groep wel kan praten. Ze zijn ook super lief allemaal. Iedereen vraagt telkens aan me hoe het met me gaat en ze vragen of ze wat voor me kunnen doen. Net alsof ik op vakantie ben met 32 leen- mama's en papa's.

Bij de lodge ging de hele groep meteen weer op de Wi-Fi, stelletje verslaafden. Ik voelde me wat beter en ging zwemmen tot het tijd was om te eten. Mijn voornemen is om met iedereen te praten over zijn of haar werk, in de hoop dat ik denk: dat is iets voor mij! 

Nadat ik mijn drugs weer had genomen, voelde ik me meteen weer suf worden, waardoor ik maar snel naar bed ging. 

9-02-2017

Ik voelde me nog steeds rot vanmorgen, dus ik ben maar even wijs geweest en heb de safari voor deze dag aan mij voorbij laten gaan. Een dagje rust kan geen kwaad, zeker omdat ik nog twee weken moet. Ik baal er wel een beetje van. 

Ik heb me de hele dag vermaakt door bij het zwembad te liggen, muziek te luisteren of te schrijven. Er liep op de lodge nog een super schattig hondje rond, wat iets weg had van een tekkel. Hij vond het wel een goed idee om er met mijn broek vandoor te gaan, net toen ik op mijn buik, met mijn bikini los, lag te zonnen. Gister was de hele groep aan het wifiën, dus nu greep ik mijn kans en heb heerlijk geappt, zittend in het zwembad. 

Uiteindelijk denk ik dat deze reis, na mijn Ghanese avontuur, iets te veel van het goede is. Ik verwonder me nauwelijks over de omgeving en mijn lichaam is er klaar mee. Niet dat we geen leuke dingen doen, maar ik denk dat ik op een ander tijdstip meer van had genoten. Misschien komt het weer als ik me wat beter voel. 

10-02-2017

We gingen weer verder met onze reis. Onze eerste stop was bij het St. Lucia meer. Daar gingen we een rondvaart doen. In het meer zaten heel veel nijlpaarden. Wij gingen met een groot deel van de Fox groep op het dak van de boot zitten. Voordat we vertrokken kwamen er ook nog Fransen erbij zitten, maar die gingen na een tijd weer naar beneden. Waarschijnlijk hadden we ze geïntimideerd. Fox first! Frence seccond. Ik heb nu eindelijk nijlpaarden van dichtbij gezien. Er lagen verschillende families in het water. Ook liepen er nog twee olifanten aan de waterkant. Er schijnen ook heel veel krokodillen in het water te zitten, maar die kwamen niet boven. Toen iedereen verbrand was, gingen we weer verder met de rondreis. 

Na onze pizzalunch kwamen we aan bij een Zulu-dorp: een soort Archeon van de Zulu stammen hier. We kregen een rondleiding door het dorp, waar we soms stopten om naar een demonstratievan sagrijnig kijkende mensen te kijken. Ze leken er niet echt zin in te hebben, behalve een jong jongetje. Hij stak met al zijn onschuld de show. Ik heb nog even met een pot op mijn hoofd gelopen, zoals een echte Afrikaanse vrouw. Als afsluiting kregen we een dansdemonstratie met Zulu-bier (die niet echt lekker was). De dans had wat weg van de dansen die ik in Ghana heb gezien, alleen maakten ze hier een sport van het zo hoog mogelijk je been in de lucht te trappen. Ze konden haast met hun grote teen in hun oren kietelen. Het kleine jongentje stal nogmaals de show door zijn been boven zijn hoofd proberen te gooien, alleen viel hij telkens om. 

Bij de Nayala Zulu lodge gingen we zwemmen, alleen zat het zwembad vol met Fransen die met een desperate singlereis mee waren. Ze maakten de hele tijd groepsfoto's. Feestbeesten dat we waren deden we enthousiast mee met de foto's. Vonden ze vast leuk.

Hanna rn ik hadden niet zo trek, dus een heel buffet zouden we niet op krijgen. Sowieso vind ik het zonde dat we altijd voor een heel buffet moeten betalen, terwijl we niet zoveel eten. Paul had voor ons daarom geregeld dat we samen één buffet betalen. Ik voelde me iets wat beter, dus kreeg ik als beloning van Ton en Alfonds een wijntje. Helaas voelde ik mij al snel weer heel moe, dus ging ik na het eten naar mijn kamer. Daar vond ik een nieuw kamergenoot: een gekko. En hij bleef maar zijn tong naar mij uitsteken.

11-02-2017

De hele dag zouden we vandaag gaan reizen. Wel zonde dat je bijna helft van de vakantie in de bus zit. Voor het gevoel duurde minder lang dan ik gedacht had, omdat we aardig wat stops hadden. Hanna en ik zaten nu voorin de bus, zo hadden we mooi uitzicht. De laatste stop voor het hotel was het Nelson Mandela monument, waar hij was opgepakt. Eerst moet je door een museum lopen, waar je plaatjes kon kijken. Er was ook tekst, maar ik had geen zin om te lezen. Daarna liepp je een laange weg naar het monument. Zo van veraf lijkt het op een groep palen, maar hoe dichter je naar de plek toe loopt, hoe meer je het gezicht van Nelson Mandela erin ziet verschijnen. 

Na dit bezichtigd te hebben reden we het laatste stukje naar het hotel. We reden door de Drakensbergen, wat zo heet omdat de punten op de bergen net liggende dralen lijken. We kregen onze kamers toegewezen, die eigenlijk een beetje leken op bejaardetehuiskamers. We zetten voor de grap de tv aan, waar Mama Mia zich afspeelde. We zongen natuurlijk vrolijk mee. Ondertussen was het begonnen met regenen. Toen de film af was, keken we even naar Discovery Channel. 

Het buffet was echt heerlijk en er waren veelal toetjes. Aan het einde van het eetmonent kwam er een koor binnenlopen die heel mooi meerstemmig zongen. Dieneke was jarig en het koor zong 'happy birthday' voor dr. Alleen zongen ze niet haar naam, maar die van haar man, Errit. Miscommunicatie. Na het buffet hebben we met de hele groep nog een drankje gedaan in bar. We hadden alle banken verschoven om maar gezellig met zn allen te kunnen zitten. 

11-02-2017

Vandaag gaan we de Sanipass op. Dat is een hoge klim, met de auto. We werden met de bus naar het stadje gebracht, waar we in een fourdrive stapten. Daarmee gaan we de berg op. Het eerste deel van de rit was nog aardig vlak. Om de rit wat uitdagender te maken, deed de chauffeur het dak van de wagen open. Hier door konden we gaan staan. We konden nu niet alleen alles beter zien, maar het maakte de rit ook lekker actief. De chauffeur vertelde onderhand ook alles over wat we zagen en de geschiedenis van de regio. Maar goed dat we fourdrive hadden, want door de regen warenwegen meer modderstromen geworden. 

Het uitzicht was geweldig. Het was een soort teletubieland, met zachte groene heuvels. Hoger veranderde het gras naar stenen en de dralen lagen nog te slapen boven op de bergen. Ik vond de weg naar de Sanipass even interessant ls de Sanipass zelf. Dat was gewoon een verzameling van haarspeldbochten, waardoor je in een korte tijd heel wat in hoogte steeg. De pass lag trouwens in niemandsland. We waren Zuid-Afrika weer uitgereden en reden nu Lesotho in. 

We reden door naar een hutje die in een dorpje boven op de berg stond. We pasten met zn zeventienen in dat hutje. Hier zijn de hutjes niet van klei, maar de buiteknat bestastbuit rotsblokken. De temperatuur was ook stukken lager hierboven. De lokals droegen daarom ook mutsen en warme kleden. In de hut kregen we een stuk warm brood, wat lag te bakken in een pot die in het midden van het hutje stond. Super lekker.

Hierna reden we terug naar vlak boven de Sanipass. Daar stond een soort skihut. Daar kregen ze lunch. De bar naast onze picknick tafels zag er echt uit als een skihal: heel knus, allemaal troep op de muur en een houtkacheltje in de hoek. Na het eten gingen we nog even van het uitzicht genieten. Helaas ging het regenen. Binnen in de hut heb ik me nog vereeuwigd op de muur en hebben we (perongeluk) een incomplete groepsfoto gemaakt. Daarna gingen we weer terug. Door het hoogteverschil werd ik zo moe, dat ik de hele hobbelweg heb geslapen. 

Bij het hotel aangekomen vielen Hanna en ik ook zo weer in slaap en werden we wakker voor het eten.  Na het eten hebben we nog even lekker lui tv gekeken. Helaas was Discovery Channel door de regen niet meer te vinden, en keken we daarom maar aar cricket en golf. 

13-02-2017

Weer een dag in de bus. Bijna zaten onze koffers in de bus van de Fransen, maar we hebben ze kunnen redden. Ik had weer laadt van mijn buik en heb tot de lunchstop achter in de bus gelegen. Maar na een slechte hamburgers voelde ik me al beter. Voor in de bus deden Hanna en ik het spelletje 'zoek het paard'. Een heel kinderachtig maar vermakelijk spelletje. Zelfs Paul ging meedoen. De hele bus kon meegenieten wanneer we er weer eentje hadden gevonden. Onderweg zagen we ook veel kinderen die terug liepen van school. Zij zwaaiden enthousiast wanneer wij langsreden. De huisjes op de bergen gaven een leuk gezicht. Het was telkens een verzameling van vierkante huisjes en moderne ronde hutjes. met die verschillende kleuren vrolijkten ze de berg mooi op. 

De laatste stop was het Trennerys hotel, een hotel, 200 meter van het strand verwijdert. Die hebben we ook maar meteen bezocht. Ik had nu pas echt een vakantiegevoel. Ook omdat ik me weer sinds tijden van de reis de oude voelde. 

Het diner was een keer wat anders dan een buffet:  een keuzemenu. Na het diner gingen we buiten onder de patio nog een drankje doen. Ik weet niet waarom, maar omdat wij er zat er werd er carnaval muziek aangezet. We zongen dat er een paard in de gang stond. Onze groep werd steeds groter en steeds meer mensen zongen met de feestnummers mee. Het was erg gezellig. Iedereen bleef maar drank bestellen. Het werd zo erg dat we de polonaise hebben gedaan. Wat nou groepsreizen zijn saai? Deze mensen zijn gek als een deur. Ook Jennifer, een meid net zo oud als wij, deed gezellig mee. aan het eind van de avond zaten zij, Hanna en ik nog alsdan enige onder de patio. Het was nog zo gezellig, dat we besloten om het zwembad te springen, met kleren en al. Het was niet eens zo koud, denk ik. Super schattig: een jongen die hier werkt, Jamie, kwam aan met handdoeken voor als we uit het zwembad kwamen. Na deze duik zochten we onze kamers maar op. Ik denk dat het personeel daar wel blij mee was.