Our Day!

12-12-2016

Ik heb eigenlijk helemaal geen zin in vandaag. Deze week wordt er nog steeds geen les gegeven, dus kan het pittig saai. Om dat te voorkomen had ik van die muizentrappetjespapiertjes meegenomen die ik had ingeslagen in Nederland. Dan kan ik in ieder geval wat doen met de kids.

Ik zat in mijn eentje te wachten op de lodge op de yellow yellow. Vorige week zaten we nog met een hele groep, maar nu was ik ‘lekker’ alleen. De yellow yellow was heel laat en Latifa moest met mij mee naar de straat om daar een andere te regelen. Uiteindelijk was ik veelste laat op school, wat ik stiekem helemaal niet erg vond.

Op school werd ik weer vrolijk begroet door de kinderen en deden we weer mijn liedjes. Daarna vroeg Madame Latifa wat ik van plan was met de klas om te doen. Maar goed dat ik wat had voorbereid. We gingen daarom hoofdbandjes maken met muizentrappetjes er op. Nu hopen dat ze het leuk zouden vinden. En ook dit werd een hit! Ik zat met vier kinderen in de library. Ze vonden de sliertjes op zich al geweldig leuk. En toen ik ze liet zien hoe je muizentrappetjes moet maken vonden ze het nog leuker. K ben blij dat ze het leuk vonden. Want van hun enthousiasme werd ik ook enthousiast.

In de pauze ging ik naar de first aid, wondjes verzorgen. Ik dacht dat het super druk zou worden, maar het viel me nog alles mee. Er waren genoeg wondjes, maar ze bleven rustig en zeiden zelfs ‘thank you’. Dat deden ze vorige weken nauwelijks. Dat klinkt dan echt als muziek in je oren. Na de pauze ging ik weer verder met mijn knutselactiviteit. Ik word net niet aangevallen door alle kinderen die ook zo’n hoofdbandje willen maken.

Aan het einde van de dag ging ik bij Madame Latifa en Charity zitten. Met hen kan ik altijd wel lekker babbelen en geinen. Ze gingen met me mee in de yellow yellow terug naar huis. Gezellig! En het scheelt hun weer geld voor de taxi.

Terug thuis ging ik wassen, alleen was ik vergeten om ’s ochtends de waspoeder aan Julie te vragen. Dus ik heb geshopt bij een winkeltje verder op in de straat. Op een of andere manier voelde het een beetje raar om daar wat te kopen. Maar ik had nu wel mijn blokje zeep!

S’ Avonds ging ik achter op bij Hamdia (en Nusirat) op de motor naar een naaister. Ik ga een Ghanees kleedje (zoals als Julie altijd zo mooi zegt) maken. Er is haast niets enger om in het donker achter op een motor te zitten die over zandweggetjes rijdt. We liepen een poort door e we kwamen op een binnenplaats waar een mevrouw zat, de naaister, met haar kinderen. De kinderen hadden nog niet vaak een Salaminga gezien, want we vonden me eng. Al weet ik niet of het ging om mijn kleur of mijn hoofd. De mevrouw meette mijn maat op. Ik had een tekening gemaakt met hoe ik het wilde hebben. Ze vond dat wel handig. Hierna gingen we weer terug en ging ik dromen over het eindresultaat.

13-12-2016

Vandaag ging ik verder met de kids de hoofdbandjes maken. Ze waren nog steeds enthousiast, tot het vervelende aan toe. De kinderen die niet aan de beurt waren bleven kloppen aan de deur en mijn naam roepen. Sommigen deden zelfs alsof Sylvester of Madame Latifa mij nodig had, om mij maar naar buiten te lokken. Ook moest ik veel gebroken hoofdbandjes repareren. Het werd steeds moeilijker om geordend kinderen mee te nemen. Normaal zitten de kinderen netje per bankje en kan ik ze per twee bankjes meenemen, maar nu lopen de kinderen overal en vind ik het moeilijk te onthouden welke ik al gehad heb.

In de first aid heb ik nu een meisje in opleiding. Een meisje uit p6 zag dat ik het druk had en bood mij aan om te helpen. Dat vond ik wel een goed idee. Niet dat ik veel wondenkennis heb om door te geven, maar als ik het kan, kan zij het ook.

Op de terugweg zat het dochtertje van Madame Latifa op mijn schoot in de yellow yellow. Blijkbaar ben ik zo rustgevend, want ze viel bij mij in slaap. De yellow yellow bestuurder kocht te eten voor me. (Misschien een versiertruc, want gister kreeg ik ook al een gefrituurde bol van hem. Het was wel lekker). Nu kreeg ik een grote bol brood en een zakje met een vloeibaar spulletje erin. Het was een beetje bruinwit met zwarte spikkeltjes er in. Volgens Mister Bob is het vloeibaar gemaakt deeg, wat heel goed voor je is. Maar het was niet te drinken. Het had een hele vieze nasmaak. Ik gaf het maar aan Mister Bob, die er heel blij mee was.

Na de lunch gingen we naar de stad. Het zijn de laatste daagjes van Tessa en Elise hier, dus zij wilden nog wat souvenirs kopen. Zelf heb ik ook een dag van een verkoper goed gemaakt, door iets te kopen voor in april. Natuurlijk hebben we weer een afscheidsdrankje gedaan daar.

’s Avonds gingen we weer eten in de lodge. Nu hadden we naast de tomatensoep en frietjes nog een bananenpannenkoek als toetje, super chill. Ik merk nu wel dat ik groenten-rijk avondeten mis. Ik krijg bij mijn gastgezin eigenlijk alleen rijst, spaghetti, noodles en plantain. Dat is vaak wel met een eitje en soms een stukje vlees, maar altijd weinig tot geen groenten. Hmm.. boerenkool met worst en bietjes… hmm… fijne dromen…

14-12-2016

Vandaag heb ik op de school mijn knutselproject afgerond. Als het goed is heb ik alle kinderen van de klas een hoofdbandje laten maken. Dus in de middag heb ik Madame Latifa geholpen met het schrijven van rapporten. De rapporten zien er anders uit dan een rapport van de Nederlandse basisscholen. Hier wordt gewerkt met percentages en rangen. Het lijkt net of Madame Latifa maar wat doet. Soms heeft iemand met 56 punten en dan heeft hij het net aan gehaald, ‘pass’, maar soms zet ze ‘good’ neer. Ze vond trouwens de namen van de kinderen al moest kennen. Nu was ik de afgelopen dagen druk bezig met het leren van die namen, maar het blijft moeilijk. Zeker omdat het hele andere namen zijn dan wij in Nederland gebruiken.

Toen de yellow yellow meneer mij terug had gebracht, vroeg ik of ik een rondje in zijn yellow yellow mocht rijden. En dat mocht! Ik mocht alleen in de eerste versnelling, maar dat ging al hard zat.

Die middag zat ik in de lodge, de rest was of naar de stad of naar d’r project. Ik heb stiekem heel hard meegezongen met mijn muziek. Dat kan je niet echt doen bij je gastgezin, maar ik mis dat wel heel erg. Lekker hoor.

Bummer nummer twee in Ghana: mijn fiets is gestolen vanuit de lodge. Je zou verwachten dat de fietsen binnen de muren wel veilig zouden zijn, maar niet dus… daar gaat mijn borg…. Daar was ik wel een beetje pissed over, vooral omdat ik er niets aan kon doen. Als i werd gestolen in de stad omdat ik hem niet op slot had gedaan, oke. Maar nu zou hij veilig moeten staan, maar is hij alsnog gestolen. Facking poep…

Zelfs mijn ‘zussen merkte thuis dat er iets was. Maar gelukkig voelde ik mij na een douchebeurt weer beter. De laatste avonden komt grote Lukman de hele tijd bij ons zitten. Hij loopt altijd een beetje stoer te doen. Soms vervelend omdat je aan je dagboek wilt werken. Maar soms is het ook gezellig, omdat we dan lopen te kloten en ik hem terug kan irriteren. Het is dan echt een wedstrijd wie de kutste opmerking naar de ander maakt. Vind ik wel grappig.

15-12-2016

Today is our day!

Deze dag is het de dag voor de vakantie op de Kidz Active School. En dat betekent feest! De kinderen kwamen in hun mooie kleren naar school. Daarbij hadden ze ook allemaal eten mee. Ook nemen ze eten of zeep mee voor de leraren als blijk van waardering voor het afgelopen semester. Het was zo leuk om te zien hoe vrolijk de kinderen vandaag waren.

Eerst moest ik Madame Latifa nog helpen met de rapporten. Maar eigenlijk wilde ik graag naar buiten want daar was het feest en kwam het geluid va de drums vandaan. Dus ik werd wat ongeduldig, zeker omdat het maar niet opschoot. Ze merkte mijn ongeduld op en ging gelukkig wat sneller werken.

Toen we klaar waren ging ik naar buiten. Daar stond Julie (natuurlijk) al foto’s te maken van de feestende kindjes. Vandaag is het haar laatste dag op deze school. Niet dat ze nu al terug gaat naar België, maar ze is weg voordat de school weer begint. Ze hebben hier wel drie weken vakantie, super lang! Gelukkig gaan Julie en ik in de komende weken hier schilderen en ook op het andere project van Julie. Daarbij ga ik ook met haar mee naar haar project om daar te helpen, want drie weken niets doen is een beetje zonde van mijn tijd.

Maar eerst nog even feest vieren hier! Onder de mangotree stonden jongens te drummen op het drumstel die ze ook ’s ochtends voor de mars gebruiken. Daar omheen waren kinderen aan het dansen. Het was een mooi gezicht om de meisjes in hun fel gekleurde print-jurkjes te zien dansen. Sommige meiden (ook jongere) hadden zich helemaal opgetut. Vaak hadden broertjes en zusjes dezelfde printjes aan. Dan komen ze hand in hand aangelopen met hun eten op hun hoofd aan op de school.

Kinderen van mijn klas gaven mij ook koekjes. Het is een beetje stom om aan te nemen. Want ja, ze zijn natuurlijk niet heel rijk, maar het is wel hun blijk van waardering. Dus ik nam het maar aan.

Onder de mango boom waren de meiden en de jongere jongens heerlijk aan het dansen op de beat. Ze vonden het leuk dat ik mee ging dansen. Je wordt er zelf ook zo blij van, alsof ik zelf bijna vakantie heb van de basisschool. De grotere jongens zaten op een bank stoer te wezen. Even later gingen de meiden op een rij staan en de twee voorste maakten zich los uit de rij. Ze gingen dan op de maat van de muziek hun konten tegen elkaar aan stoten. De voorste ging dan achter in de rij staan en de rest schoof er eentje op. De meiden die in de rij stonden te wachten op hun beurt, waren aan het zingen en aan het klappen. Super leuk om te zien!

Aan het einde van de festiviteiten sprak de headmaster de kinderen aan. Eerst gingen ze met z’n allen bidden. Na het praatje over dat ze moesten blijven leren in de vakantie, gingen de kinderen naar huis. Het viel wel op dat niet alle kinderen blij zijn met de vakantie. Velen willen liever leren dan vakantie hebben.

Terug bij de lodge hoorden we dat Elise zich niet lekker voelde. Vet kut want we zouden gaan lunchen in Tacarobama. We gingen daarom maar met z’n drieën. Het was super rustig, we waren de enigen. Best logisch, want wie gaat er nu om 12 uur pizza eten? Maar wat was hij lekker, die tonijnenpizza. Thuis heb ik nog gewerkt aan mijn blog.

16-12-2016

Omdat het gister ‘Our Day’ was, is er nu vakantie. Daarbij was het de laatste dag van Tessa en Elise in Tamale. We gingen daarom zwemmen in de VRA-pool. Ze namen Mister Bob, Latifa en Youssef mee als bedankje voor hun goede zorgen. Mister Bob was erg nerveus voor het uitje. Hij dacht eerst dat we naakt zouden zwemmen. Maar we hadden hem gelijk gerustgesteld dat het niet zo is.

Eerst hadden we lunch gehaald, vis en rijst, om bij het zwembad op te eten. Om daar te komen, moesten we met z’n zevenen in de taxi. Mister Bob ging voorin, achterin zaten Elise, Tessa, Julie en Latifa en in de kofferbak zaten Youssef en ik. Ik zat achterstevoren dus ik keek zo op de achterruit uit. Het werd voor mij een sport om naar zoveel mogelijk mensen te zwaaien. De mensen die me opmerkten vonden het geweldig om me te zien: een salaminga in de achterbak!

Het was rustig bij het zwembad. Geen vervelende grote jongen , maar alleen kleinere kinderen. Mister Bob vond het allemaal maar spannend. In tegenstelling tot wat Youssef ons had verteld, kon hij super goed zwemmen voor een Ghanees. Latifa bleef maar een beetje op een afstand kijken. Mister Bob had zijn moed gevonden en ging ook het water in. Julie had weer haar bal meegenomen. Mister Bob vond het helemaal leuk. Alleen een beetje sneu, hij is een beetje blind, dus hij ziet de bal niet van ver aankomen. Maar voor ons is het alleen maar komisch om te zien.

Na een tijd gebald te hebben, was het tijd om te eten. We hadden onze plastic zakjes erbij genomen en begonnen te eten.

“Eten wat je hier op straat koopt krijg je bijna altijd mee in een plastic zakje. Vis krijg je in een zakje, de saus krijg je in een zakje en ook de rijst krijg je in een zakje. Dit alles gaat samen in, natuurlijk, een zakje. Put het in een zakje.”

De rest had plastic lepels mee genomen om mee te eten, maar ik vond dit een mooie gelegenheid om eens op z’n Ghanees te eten: met de handen. De rijst druk je samen met je had tot een bol. Die doe je dan in je mond.

Na het eten gingen we weer verder zwemmen. Het was mooi om te zien hoe Mister Bob van een verlegen man veranderde in een waterrat. Hij wilde zelfs een foto van hem in het zwembad, zodat hij die aan zijn kinderen kon laten zien. toen het sluitingstijd was, gingen we weer met z’n allen terug in de taxi en naar de lodge. Heb natuurlijk wel gezwaaid naar alle voorbijgangers.

Terug bij de lodge namen we afscheid van Tessa en Elise. Het is stom om afscheid te nemen van mensen die je zes weken, elke dag hebt gezien. Zeker als het goed klikt. Nu hopen dat er snel een reünie komt!

Na het eten in het gastgezin kwamen twee jongens bij ons zitten. Harrif en zijn tweelingbroer. Blijkbaar hadden we Harrif als eens ontmoet, maar dat had blijkbaar geen indruk op me gemaakt want ik was het vergeten. Ze waren moker irritant. Het lijkt wel alsof de enige reden om met ons te praten een poging tot een relatie is. Geen gezellige koeitjes en bijtjes gesprekken, maar: ‘I’m a very good husband’ en ‘I want to go with you to Holland’. En ze bleven maar doorgaan. Dus uiteindelijk heb ik gebluft dat ik een vriend heb in Nederland. Nu hopen dat ze ons met rust laten. Helaas zeiden ze dat ze morgenavond weer terug komen.

17-12-12

Zo hatelijk: als je mag uitslapen, maar het niet lukt. =helaas heeft mijn hoofd bedacht om om 6 uur standaard wakker te worden.

Het was een beetje saai vandaag. Julie en ik hebben wat gezeten en geschreven tot we besloten naar de stad te gaan. Voor het eerst gingen we niet vanuit de lodge naar de stad, maar vanuit het gastgezin. We gingen dezelfde weg toen we naar John Mahama gingen. Toen we daar naartoe liepen heb ik een paar herkenningspunten gezocht om de weg weer terug te vinden. Allereerst mijn grote vriend: de moskee. Daarnaast lopen we langs een groot riool, ook een mooi herkenningspuntje. En als laatst heb je een lange, dunne palmboom die goed te zien is.

Op de Cultural Market staan verschillende winkels, die erg op elkaar lijken, maar die van Jay springt er tussenuit. Het is echt een super aardige gozer en lekker vrolijk. Hij maakt alles wat hij verkoopt zelf. En er zitten aardig wat mooie werken tussen. Julie had een paar kaarten gekocht en we hebben een leuk praatje met hem gemaakt. Toen we een drankje deden, bedachten we hoe vet het zou zijn (vooral voor Julie) om met hem te gaan schilderen. Dus fack it, we gaan volgende week met hem schilderen! Jay vond het ook een leuk idee.

Daarnaast hebben Julie en ik nog even inkopen gedaan. Aan de straat wordt er veel fruit verkocht. Watermeloen, appels, bananen en ananassen en voor super goedkoop. Zo heb ik ook al een watermeloen gekocht voor één cedi. Dit keer kochten Julie en ik een ananas voor vijf cedi. Nomnomnom.

Terug bij het gastgezin kreeg ik twee foto’s doorgestuurd: één met twee jongens er op en één met mijn fiets! Mijn fiets was gewoon gevonden! De twee jongens van de foto waren terug gekomen naar de lodge om er nog één te stelen. Latifa zag ze en rende er achter aan. Ze kregen er één te pakken en riep Mister Bob. Die had Bash gebed en zijn ze met z’n allen met de jongen op zoek gegaan naar de weggerende jongen. Toen ze die vonden; vonden ze ook mijn fiets! Yeeh ik krijg mijn borg terug! Niemand had verwacht dat hij ooit teruggevonden zou worden.

S’ Avonds hebben Julie en ik een spelletjesavond gehouden, omdat ze maandag naar de compound gaat. Dus ik liet haar maar twee van de drie potjes Yatzee winnen. Daarna gingen we ‘vlotte geesten’ spelen en een versie van ‘mens erger je niet’. Dat laatste speelden we samen met Lukman. Die was helemaal blij dat hij won. Toen de twee vervelende jongens van gister weer bij ons gingen zitten, gingen we maar aan onze kamers.