Damba festival

18-12-2016

Tot een uur of drie is er nauwelijks wat interessants gebeurd. Maar om vier uur werden we opgehaald door Bash. In de stad was het Damba-festival. Alle chiefs (stamhoofden) rond om Tamale komen dan naar de stad. En dan zou je denken dat ze gaan bespreken wat er moet gebeuren in de regio of de verkiezingen, maar nee. Ze komen om zichzelf te showen. Wat een showdieren.

We namen de taxi naar Digipass (het blauwe gebouw waar er feesten zijn op het dak). Daar stapten we uit en liepen we verder met Bash die ons had gevolgd op de motor. Het was al wat drukker dan normaal in dit gebied, maar het stond echt vol met mensen in de binnenplaats van de ‘chiefs palace’. Het was een binnenplaats omringt door van die lemen hutjes, maar in plaats van een rieten dak lagen er golfplaten op. Aan de zijkant stonden er allerlei mensen te kijken en de oudere mensen zaten op plastikke stoelen. Julie en ik gingen naast de kinderen zitten die hiervoor zaten. We waren de enige witte mensen hier, dus de kinderen vonden het geen probleem. Later kwam Bash bij ons zitten om uitleg te geven over wat er gebeurde.

Tegenover ons zaten de chiefs en de meden van hun familie. De chiefs zagen er breed uit door het dragen van grote (en meerdere) kleden, wat zullen ze het warm hebben. Daarom misschien dat er twee vrouwen bijstonden om te wapperen. In het midden van de toeschouwers was er een soort opvoering bezig. Drummers drumde een beat waarop een persoon die tegenover de drumband stond aan het dansen was. Hij bewoog dan ook naar de drummers toe, waarop zij naar achter liepen. Alsof ze werden aangevallen door de dansen. Wanneer de danser terug naar achter liep, bwogen de dansers weer mee terug. Ondertussen worden er door toeschouwers cedi’s op de dansers hoofd geplakt, als blijk van waardering. Ook lopen er vrouwen omheen die gillen. Niet omdat ze het eng vinden, maar omdat gillen leuk is ofzo. Dit gebeuren is een manier van dansen van één stam.

Een andere stam danst niet met drums, maar met een soort sambaballen, gemaakt van kalebassen en een soort viool-gitaar, iets met snaren. Ook daar danst iemand in het midden. De laatste stam danst met geweren. Naja dansen, ze schieten soms kruid af, wat een ontiegelijk hard geluid geeft. De eerste paar keren schrok ik me echt de pleuris.

Omdat de groepen zo vaak heen en weer bewogen, moesten we snel aan de kant, anders werden we overlopen. Het was gaaf om zoiets cultureels te zien. Dit is echt iets wat als je normale toerist niet zo vaak mee zal maken. Dit hebben we ene tijdje aangekeken. Aan de overkant van de ring, waar we ondertussen terecht waren gekomen door de constante verplaatsing, zagen we een oude blanke man zitten. Het was een fransman die hier al super lang woont. Hij heeft hier vrienden die tot de opperstam behoren, dus hij weet er veel van af. Ik heb nog even een tijd met hem staan praten toen er opeens een meneer met een samba-kallebas-bal voor me stond. Ik werd aangewezen als de persoon die tegen de muziekkanten moest dansen.  Heb ik weer. Maar omdat ik er nu toch was, deed ik gezellig mee. Ik had alleen geen flauw idee van wat ik deed. Dus ik danste maar een beetje. Maar ze vonden het leuk, want ik kreeg ook allemaal cedi op mijn hoofd geplakt. Het kan ook niet eens één dag normaal bij mij ;).

Nadat de opperchief had gedanst, was de ceremonie afgelopen en gingen we naar huis. Het was echt gaaf om dit allemaal te zien.

Thuis waren er meer mensen dan normaal in het gastgezin. Verderop was een begrafenis bezig. Die duren meerdere dagen, dus mensen zochten een slaapplaats. En Leila was zo lief om die aan te bieden. Vannacht ging het super hard onweren en regenen. Ik werd bijna uit mijn bed getrild door de donder, maar gelukkig hiel mijn klamboe mij tegen. Zulke grote regenbuien zijn normaal in het regenseizoen, maar niet echt veel voorkomend in het droge seizoen. Wel gaaf dat ik dit even kon meemaken deze dag. Heb een tijd bij de deur wezen kijken naar hoe hard en veel de regen naar beneden kwam.

19-12-2016

Vanmorgen ben ik meegegaan met Julie naar haar project, omdat de Kidz Active dicht is. Het project is ook een school voor arme kinderen, maar veel kleinschaliger. Er zitten maar rond de tien kinderen in de klas. Daarnaast zijn de kids zo arm dat ze geen schooluniformpjes dragen. Wel gewoon andere kleren natuurlijk. Jullie dachten weer grappig te zijn door te denken dat ze dan naakt gaan, maar het is hier wel anders, maar niet gek.

 Toen Julie en ik aankwamen op de fiets, begonnen de kinderen te joelen en met ons mee te rennen. Ik had mijn fiets nog niet weggezet of ze haalden mijn tas al uit mijn mandje om die voor mij te dragen. Naast de kinderen die hier op school zitten, lopen er veel straatkindjes rond die soms ook mee doen met de spelletjes. Zij mogen dan alleen niet deelnemen aan de lessen. Best erg hoeveel kinderen er nog niet naar school kunnen omdat ze gewoonweg geen geld hebben.

De les bestond uit het puzzelen van dierenplaatjes. Wanneer de kaartjes goed aan elkaar lagen, stond de naam van het dier er onder. Dan wel in hat Nederlands. Dus we hebben de Engelse namen erboven geschreven. Voor veel kinderen was het puzzelen van de kaartjes al moeilijk zat. De leeftijden in de klas variëren nogal. Het oudste meisje is denk ik 15 jaar en de jongste rond de zes.

Nadat we gepuzzeld hadden, gingen de kinderen de namen van de dieren overschrijven of met mij de namen van de dieren leren. Hierna begon de echte les van meneer Mohammed. Wij konden nu niet veel doen, dus gingen we buiten diaboloën met de straatkinderen. Julie zit op een circusschool en geeft daar ook les. Ze had wat oude diabolo’s mee en ging het de kinderen leren. Ik vond het leuk om te zien hoe ‘eigen’ ze dit project al heeft gemaakt. Ze is helemaal op haar plek. Na de les hebben Julie en ik de stoelendans geïntroduceerd. Ow wat kunnen die kinderen (en Mister Dela) heerlijk valsspelen.

Om twaalf uur gingen we naar de lodge. Daar hebben we het filmpje gekeken die we die ochtend met Mister Dela (zelfde als die van de karaoke) hebben gemaakt Julie en ik hadden bedacht om een kerstfilmpje op te nemen op ‘All I want for Christmas’ proberen we zoveel mogelijk leuke shots op te nemen met de mensen hier. Die willen we dan monteren en zaterdag online zetten als onze kerstgroet. Maar dit moet natuurlijk wel geheim blijven, al is dat moeilijk als je er zo enthousiast over bent.

Na de lunch gingen we terug naar het gastgezin. Ik ging wassen en Julie ging haar spullen inpakken om naar de compound te gaan. Om vier uur werd ze opgehaald door Bash. Rahama en ik gingen haar uitzwaaien. Toch stom, ze is hier nog wel gewoon in Tamale en we gaan samen nog naar d’r project, maar toch wordt het stil zo zonder mijn huisgenootje.

Toen Julie weg was en Hamdia, Rahama en Mary omgekleed waren, gingen we naar de stad. Daar was de afsluiting van het Damba-festival bezig. Deze is veel groter dan ik had verwacht. Toen we in de yellow yellow (deze keer een blue blue) zaten, was het erg druk op de weg. Veel drukker dan normaal. Het verkeer stond vast en aan beide kanten van de straat liepen mensen. Alsof iedereen naar een AZ wedstrijd ging. We hebben allemaal selfies gemaakt en werden weer gedropt op het Diggipass-punt.

“Selfies zijn hier ook helemaal hot. Haast nog erger dan bij ons. Als je de galerij van hun telefoon bladert, zie je alleen maar selfies”.

We liepen door de menigte, naar nog meer menigte. Er was een stoet bezig van chiefs die op hun paarden zaten. Daar achter zaten mannen op ‘dansende’ paarden (paarden die steigerden) en liepen mannen met geweren, die ze soms af lieten gaan. Daar achter kwam de volgende chief met zijn stoet. Tussen de chiefs zat ook een blanke chief. Dat was raar om te zien, want je zou verwachten dat een blanke man niet snel als chief zou worden aangesteld. Aan beide kanten van de stoet stonden mensen te kijken en foto’s te nemen. Net koningsdag, alleen drukker en hadden de toeschouwers geen oranje aan maar hun traditionele kleren. Ook namen ze overal foto’s van. Ik had het gevoel dat ik ook een van de chiefs was, want van mij werden er ook veel foto’s gemaakt en ik ben veel gefilmd. Ik snap nu hoe BN’ers zich voelen tussen de paparazzi. Ik heb het met ze te doen, want het is na een tijd scheid irritant.

We liepen verder de menigte in, want de stoet was voorbij. Hamdia wilde nog ergens anders heen om ze nog een keer te zien. het was echt super druk! Tot het claustrofobische aan toe. Je zat helemaal klem. Daarbij maakte die plotselinge geweerschoten het nog een beetje eng ook. We liepen een zijstraat in omdat het niet meer te doen was. We kwamen uit op een plein waar dezelfde dans bezig was als gister. Daar kon je echt goed zien hoe graag iedereen het wilde zien. Mensen stonden zelfs op vrachtwagens om maar een goed uitzicht te hebben. Verderop zaten jongens in een boom om de optocht te kunnen zien. Wij stonden daar ook naar te kijken, maar werden even later platgedrukt. De dansende paarden steigerden alle kanten op, ook richting het publiek. Dus het publiek deinsden terug, op ons. Ik stond vaak foto’s te nemen en had niet door dat er wat aan de andere kant gebeurde, dus trok Rahama of Hamdia aan mijn arm, om me maar niet kwijt te raken.

Toen we terug liepen, kwamen er mensen in paniek onze kant op rennen, omdat daar, waar ze vandaan komen, mensen aan het vechten waren. Dus wij moesten ook maar een andere kant op.

Het begon al wat donkerder te worden toen we op de Bongotanga (de A1 van Tamale) liepen. Naast ons kwam weer een stoet aan met aarden en mannen met geweren en grote messen daarachter. Dit zie je echt alleen hier. Alsof boeren met hun hooivorken opzoek zijn naar de heks, zo kwamen zij over. En zo met de schemering leek het nog enger. Rahama vond het niets, want die was bang voor de geweren. Ook was er weer een gevecht bezig, dus we moesten even wachten tot we onze weg konden vervolgen. De hooligans…

De weg terug was donker. Iedereen in de stad liep nu terug naar hun huis. Aan de zijkanten stonden kraampjes met eten. Het eek alsof we allemaal van Pinkpop af kwamen met al die kraapjes en drukte.

Thuis zouden Hamdia en ik eigenlijk naar de naaister gaan, want mijn jurk is klaar. Alleen waren we beiden moe. De avond was wel wat alleenig zonder Julie. Lukman was nu alleen wel wat mondiger. Hij zag waarschijnlijk zijn kans schoon nu Julie weg was. Ik vind goor…