Let It Go!

1-12-2016

Vandaag voelde ik me nog niet 100% lekker dus ben ik nog niet naar het project

gegaan. Maar ’s middags toen iedereen terug was van project gingen we lunchen. Luxury was het tentje waar we heen gingen. Het was best weer een eindje rijden. Maar het was een mooi tentje, leuk ingericht. Volgens mij komen hier alleen de rijke Ghanezen en witte mensen. Een meneer wat in zijn eentje aan een grote tafel en wilde niet ergens anders witten zodat wij daar met z’n allen konden gaan zitten. Uiteindelijk ging hij onder licht protest wel ergens anders zitten.

Toen we zaten kregen we de menukaart. Zag er lekker uit. Pizza en burgers, nomnomnom. Ik nam een cheeseburger, want ik was blij dat ik eindelijk weer wat naar binnen kreeg. Het duurde natuurlijk weer een tijdje voordat het eten werd geserveerd. Ondertussen schreven Tim en Elise in mijn boekje. Ik wil zoveel mogelijk mensen een aandenken in mijn boekje laten schrijven. Zij gaan morgen op reis en dan naar huis. Trijntje Ellen zijn eerder deze dagen al vertrokken. Zo wordt de groep als maar kleiner en kleiner tot alleen Julie en ik overblijven. Maar eerst nog gezellig met zijn allen lekker eten. En dat was het ook! Helaas was het veelste veel voor iemand die zowat een week niets gegeten heeft. Tijdens het eten was er weer een light out (een dag zonder light out is een dag niet geleefd). Het werd lekker warm, want de ventilators deden het natuurlijk ook niet.

Terug op de lodge namen we afscheid van Tim en Elise en gingen we naar ons gastgezin. Met het avondeten had ik nauwelijks trek, door het late en vele middageten. En durf dan maar tegen je gastgezin te zeggen dat je niet meer hoeft. Ik gooide het op mijn buikpijn en ging daarna slapen.

2-12-2016

Fijne landbouwdag iedereen! Vandaag is het de nationale ‘Farmers Day’ in Ghana. Ze kiezen dan uit elke regio de beste boer en ook de beste boer van het hele land. Die krijgt dan een trekker of een paar koeien ofzo. Ah fijn, de school is dicht dus wij gingen vroeg (lees 11 uur) naar de stad. Emma, Alisha, Marije en Anouk kochten hun buskaart voor naar Accra. Zij gaan ook allemaal komende week weg. Er waren wel wat problemen, de bussen zaten vol, dus het duurde wat langer. Tessa, Elise, Julie en ik gingen daarom alvast naar de stad. Ik wilde langs het postkantoor. Niet dat ik de kaarten die ik wilde posten dan op tijd zouden aankomen… Maar het bleek dat alle regeringsgebouwen vandaag gesloten zijn. Dus ook het postkantoor. Nu komen de kaarten zeker te laat.

We gingen naar de Malcom, een Ghanese supermarkt. Ik was daar nog nooit geweest. Ook hier was er chaos. Ik denk dat dat de tweede naam is van elke Ghanees. Net als ‘te laat’. Ze hebben in de Malcom wel een veelzijdig assortiment. Van speakers tot pannen tot eten. Het lijkt wel een Action. Het was super druk, waarschijnlijk door de feestdag. De paadjes zijn daarbij ook supersmal, waardoor het nog drukker lijkt. Naja, als er paadjes zijn. Som denk je: ‘ah daar wil ik heen’, maar dan kan dat niet want er ligt een hoop niet weggewerkte aanvulspullen in de weg. Harry Piekema zou het niet aan kunnen zien. Maar goed. Ik vond koekjes, dus ik was blij. Als je hier wilde afrekenen, gingen ze gewoon je spullen scannen en kon je daarna afrekenen. Maar daarna moet je met je spullen naar een vrouwtje die er naast zit en dan controleert ze of alles wat je hebt gekocht is aangeslagen op de bon. Dan krijg je een stempel en kan je door.

Wij gingen door naar de Culturele Markt om daar natuurlijk en drankje te doen. Het terras zat alleen aardig vol, maar de dame van het tentje herkende ons en riep dat ze stoelen ging halen. Even later joinden Marije en Anouk ons. Nadat mijn heerlijke Alvaro weer op was, gingen we opzoek naar souvenirs. Tessa, Jullie, Elise en ik willen alle vier een echt Ghanees spelletje kopen. Maar die waren over op, of lelijk. Wel heb ik twee gave maskers gekocht.

Terug bij het gastgezin ging ik nog even liggen. Een week ziek zijn en dan naar de stad vergt veel van je lichaam. Zeker als je deze avond er nog op uit moet. We zouden deze avond karaoke gaan doen in Tacorobama. Maar toen we daar aankwamen was er geen karaoke geregeld. (Dela, een vriend van Julie van haar project zou dit regelen). Er wasnu salsa avond. Dat is zo’n mooi gezicht, mensen zien salsadansen. Ik wilde ook wel de vloer op, maar de salsa zat niet in mijn Ballroom en Latin pakket. Al zijn de basispassen niet zo moeilijk. Alisha leerde ze mij snel, zodat ik haar kon helpen met de dans aan Latifa te leren. Die keek namelijk haar ogen uit. Ze vond het geweldig. Maar ze vond wel dat sommige dames wat te korte rokjes aanhadden. Daarna ging ik nog even met Alisha dansen. Ik leidde en kon haar zelfs laten draaien, geen mannen meer nodig! Alsiha werd zelfs nog op de vloer getrokken door een Ghanees.

Ondertussen was Dela alsnog de karaoke aan het regelen. Na enige tijd lukte het om alles aan de praat te krijgen. Ik denk dat als wij er even naar gekeken hadden, we het zo aan de praat kregen. Maar nu konden ze er goed van leren. Maarja, hij deed het dus. We voelden ons eigenlijk bezwaart om nu de salsamuziek af te laten zetten voor ons gebler. Maar het moest van Dela. Dus ja daar gingen we dan. Naja we… ik. Ik moest beginnen, dat krijg je ervan als je altijd zingt. Dus ik begon met ‘Let’s get Loud’ van Jennifer Lopez. Mooie opener al zeg ik het zelf. En het ging nog goed ook!. Zelfs de hoogste noot kwam er verbazingwekkend goed uit. Maar de rest was aan de beurt. Het ging niet even gemakkelijk, want het internet viel vaak weg.

Op een gegeven moment begonnen mensen in de stilte van de internet verbreking ‘Happy Birthday’ te zingen. Dus ik zong in de microfoon lekker mee. Tot we aan het stukje ‘how old are you now’ kwamen, toen rende ik naar de groep toe die de jarige toezong. Ik schoof de mic onder de jarige haar neus. En ze begon te zingen: ‘ I am now 3 years old’. Mooie leeftijd voor een 30-jarige. Maar de mensen vonden het geweldig en wilden ook een liedje zingen. Zo rende ik met de microfoon heen en weer tussen de Ghanezen en ons groepje, super gezellig. De avond sloten Tessa en ik af met ‘Let it Go’. Want waarom niet? Na dit geweldige duet gingen we maar op huis aan.

Het personeel was ondertussen al aan het opruimen. Zo hoort het, pas de tent verlaten als de lichten aan gaan. We moesten wachten op de taxi, maar het was super koud zo tijdens het wachten ( 22 graden alsnog, maarja). De taxi was er en ze gingen er met z’n 7-en in. Twee op de bijrijdersstoel, drie achterin en twee in de kofferbak. Ik ging achterop bij Bash op de motor. Dat is pas koud joh! Gelukkig waren we snel thuis en konden we gaan slapen.

3-12-2016

Vanmorgen ben ik doorgeslapen tot 10 uur. Nooit gedacht dat ik 10 uur als uitslapen zou zien. Het gastgezin was aardig stil, alleen Julie zat wat alleenig op een bankje aan haar ontbijt. Ik voelde me moe en niet zo lekker en omdat ik maandag weer naar school wil, had ik besloten een dagje thuis te blijven. Julie zou in de middag bij een Nederlands gezin gaan zwarte pieten. Jaloers! Ik mocht een boek lenen van Elise en dat heb ik de hele dag gelezen.

Martin, het kindje waarvan de moeder en oma een kamer in het huis huren, zat naast mij te spelen. Heerlijk hoe kinderen zo in hun eigen fantasie kunnen opgaan. Ik zie alleen een kindje die van een stukje houtskool een auto heeft gefantaseerd en van een tak een motor. Kinderen hebben hier sowieso niet echt speelgoed. Geen playstation, skylanders of my liitje pony’s (die waarschijnlijk nu volop op de Nederlandse televisie worden aangeprijsd), maar rollen met een oude fietsband of een zelfgemaakte autootje van blikjes en flessen achter je aan trekken. Ik zie ook nergens kinderen met knuffels, terwijl in Nederland kinderen er mee worden overspoelt. Ben benieuwd hoe ze gaan reageren als ik de kinderen in mijn gastgezin speelgoed geef.

De hele dag was het al luidruchtig: de president, John Mahama, was in Tamale voor de verkiezingen. Hamdia Julie en mij mee naar buiten die avond. We moesten doorlopen, want Mahama zou langs komen rijden op de grote weg. Dus wij in het donker, onder begeleiding van een zaklamp van een mobieltje, door de steegjes op weg naar de grote weg. We hoorden aan onze linker kant al gejuich, dus we renden een steegje rechts in. Onder tussen moesten we ook opletten voor motors die langssjeesden. Eindelijk kwamen we aan bij de grote weg. Aan beide kanten van de weg stonden mensen te joelen. De stoet die we zagen bestond uit mannen op paarden. Vlak daarna stond er een man in het wit op een auto: John Mahama. Het publiek werd wild. Iedereen werd zo vrolijk dat ik ook met een big smile de gebeurtenis aanschouwde. Naast Mahama stonden mannen met een kogelwerend vest en geweren. Hij gooide hier een daar shirts van zijn partij naar het publiek. Toen hij voorbij was volgde nog een zoot motors. Daarna liepen we weer terug naar huis. Hamdia was helemaal in d’r nopjes. En ik ook: we hebben gewoon de president van Ghana gezien!

4-12-2016

Niets bijzonders gedaan. Naar de lodge geweest that’s all… Ow ja, vandaag hebben we wel het filmpje van de fietsroute opgenomen.