Full African Experience: Malaria

24-11-2016

Vanmorgen voelde ik me al niet zo lekker. Ik zat te twijfelen of ik naar het project zou gaan. Op de lodge aangekomen besloot ik hier te blijven. Om met je zieke hoofd en diaree tussen de kinderen te staan is niets natuurlijk.

Ik had de laptop van Julie mee zodat ik de blog kon overtypen van mijn dagboek. Maar op een gegeven moment ging dat niet meer en ben k gaan liggen op een bedje buiten. Ik voelde me erg warm. Toen Trijntje terug kwam van haar project en vroeg hoe het ging, werd ik heel koud. Ik zat gewoon te beven in een land van 38 graden. Gelukkig werd ik omringt door Tessa, Elise en Trijntje die alle drie een medische achtergrond hebben. Mijn temperatuur werd opgenomen. Ik had 39 graden koorts, en daar moest nog wat bij want ik had ibroprufen genomen.

Niet goed dus. Ik vreesde voor het ergste: malaria. Bash werd gebed dat hij snel moest komen. Toen hij er was zei hij dat ik een douche moest nemen. Dat voelde raar. Ik kreeg het super koud, behalve aan mijn handen en voeten, die werden super heet. Daarna gingen we naar een pharmacy. Achterop bij Bash op de motor. In een kamer naast de daadwerkelijke apotheek moest ik wat gegevens achterlaten. In een klein achterkamertje werd er wat bloed van lij afgenomen en op twee glasplaatjes gedaan. Daarmee zou er worden getest of ik malaria heb. Dit zou een uur duren.

In de tussentijd mocht ik in de ‘wachtkamer’ plaatsnemen. Daar was airco, wat wel prettig was. Ook stond er een slecht nagesynchroniseerde serie op. GTST is in dit geval nog goed te noemen. Gelukkig vloog de tijd en ik voelde me eigenlijk wat beter te voelen. De mevrouw die mijn bloed onderzocht liep met de glasplaatjes heen en weer en liep er ook zo mee naar buiten. Lekker steriel… Al die stoffen vliegen buiten dan op mijn bloedplaatje. Maar het is Ghana, dus het kan. Ik was sowieso al verbaast dat ze hier gewoon bloed onderzoeken.

Ik zat lekker tot ik opeens ‘malaria’ hoorde uit de mevrouw haar mond. Kak… ik heb dus malaria. Iets wat ik echt wilde voorkomen deze maanden. Helaas kan je er geen prikken voor halen te voorkoming en de malarone tabletten zijn alleen om het minder erg te laten voorkomen. Ik raakte in gedachte een beetje in paniek, want in het Westen hoor je allen van die heftige verhalen over malaria. Van de buitenkant bleef ik wel koel. Bash bleef dat ook. Van de mevrouw kreeg ik nog een recept mee voor de pillen die mij zouden redden. Die hebben we opgehaald bij de apotheek ernaast. Ik heb er 42 cedi voor moeten betalen.

Terug bij de lodge werd ik lief opgevangen door de vrijwilligers. Tijdens de introdagen is ons verteld dat je een nacht mag slapen in de lodge als je malaria hebt. Ik voelde me heel beroerd en zag mezelf niet slapen in het gastgezin. Bash vertelde dat deze regel alleen niet meer opging. Dat kon ik niet geloven. Dus ik contacte het contactpersoon. Die wist het niet precies. Dus ik belde Yvonne. Een paar vrijwilligers zaten om me heen, die vonden dat ik gelijk had en waren het niet eens met de gang van zaken. Conclusie van het telefoontje: wij (twaalf vrijwilligers) hebben, op vier verschillende infodagen, het allemaal (inclusief ouders) verkeerd gehoord. Slapen in de lodge mag niet zonder dat je ervoor betaald. Hier werd ik wel een beetje boos over. Ik voelde me al kut en nu moest ik me ook nog eens gaan verdedigen.

Maar hier slapen was dus geen optie en terug fietsen ook niet, dus ik nam de yellow yellow naar huis. Werd nog opgelicht door de bestuurden, maar ik lag dan eindelijk in mijn bed. Maar voor korte duur want ik moest er weer uit om te rennen nar de wc, omdat mijn maaginhoud de behoefte had om zich naar buiten te werken. Bah. Op zulke momenten denk je van, doe mij maar zo’n heerlijk steriel ziekenhuisbed met flink wat morfine. Maar ja daar hebben ze dan weer geen kakkerlak als huisdier.

25 t/m 30-11-2016

De komende dagen zijn niet reuze afwisselend om we een eigen hoofdstuk te geven.

Donderdag avond had ik alles eruit gegooid, dus ik moest eerst wat eten voordat k de pil naar binnen kon krijgen. Elke 12 uur mag zo’n vriend naar binnen. Een probleem: je wordt alleen maar zieker van die pillen. Het schijnen een van de krachtigste pillen te zijn in Ghana. Dus ik zag er telkens tegenop om die pillen te nemen. Daarbij had ik ook geen honger, dus die pillen vielen kut op een lege maag. Maar goed vrijdag was ik dus moe van het niet kunnen slapen. Toch ben ik naar de lodge gegaan om te schrijven op Julies laptop. Het ging aardig, maar terug in het gastgezin kreeg ik toch weer veel buikpijn.

Gelukkig heb ik toch met wat mensen van thuis kunnen praten. Dat is wel fijn. Want als je de hele dag op jezelf zit voel je je toch wat alleen. Dit is ook het eerste moment deze reis dat ik heimwee kreeg. In Nederland kreeg ik vroeger als ik ziek was van mam altijd een heerlijk babyappelmoesje en een kopje thee. En hier heb ik alleen vies brood waarbij ik bij elke hap moet kokhalsen.

Zaterdag ging het net zo slecht als daarvoor. Iedereen was naar de stad en ik zat in mijn eentje op de lodge. Als je zo stil bent hoor je pas alle geluiden die er zijn. Kippen, gegil van de geiten, maar ook mooi gekwetter van de vogels die je niet ziet in Nederland. Maar ook is er veel verkeer, getoeter en muziek te horen. Volgende week zijn er verkiezingen. Er rijden veel motors en auto’s met vlaggetjes en stickers op de voertuigen. Die toeteren veel. Ook wordt er veel harde muziek gedraaid. Elke partij heeft zo zijn eigen promoliedje.  Dat maakt het ziek liggen wel wat gezelliger. ’s Avonds heeft mister Bob onder leiding van Tessa tuskse pizza gemaakt. Zover ik kon eten, smaakte het lekker. Daarna zijn we ‘Love Actually’ gaan kijken. Die heb ik nog nooit gezien. Ik weet het, wat slecht. Wanneer je film kijkt heb je niet het gevoel dat je in Afrika zit. Op zich een fijn gevoel voor even. Daarna gingen Julie en ik onder leiding van Musa (de nachtwacht) met een yellow yellow naar huis.

Zondag heb ik de hele dag thuis gezeten. Geslapen, geschreven, muziek geluisterd, gewassen en gedacht. De was liet ik beetje bij beetje weken in een sopje voor een half uur. Nadat ik die had uitgespoeld was ik dood op, dus ik nam veel pauzes. Hamdia had witte rijst (baby rise)  gemaakt voor me om me maar wat te laten eten. Maar ook dat kreeg ik niet naar binnen. Toch hier een daar een hapje proberen, want ik ben een flinke meid.

Maandag, dinsdag, woensdag waren zowat hetzelfde. Naar de lodge, daar wat typen en hangen. Woensdag werd ik nog vergezeld door Emma die zich ook niet lekker voelde.

Dinsdag ging ik met Bash weer naar de pharmacy, want ik wilde zeker weten dat de malaria weg was. Maar toen we daar aankwamen is me verteld dat ze dat nog niet kunnen onderzoeken: er moet een week tussen mijn laatste pil en de test zitten. En ik had de laatste pil zondag genomen. Dus dat werd hem niet.

Woensdag was er nog een groot bijennest (nog steeds) in de overkapping buiten. Ik zat rustig te typen toen opeens achter mij ziek veel bijen aan het vliegen waren. We zijn maar naar binnen verhuisd. Aan het einde van de dag kreeg ik helaas verhoging en heel veel pijn. Zelfs kijken deed zeer. Ooit sierpijn in je ogen gehad? Ik dus wel. Als je wo een hele week ziekig op jezelf zit, ga je veel denken. Over wat je hebt, hebt gedaan en wat je wilt in de toekomst. Maar die hersenspinsels laat ik maar achterwege voor jullie.

Trouwens deze avond heb ik  Julie ingemaakt met Yahtzee. 3 keer Yathzee gegooid. Muwahahahaha.