Lekker shoppah

16-11-2016

Vanmorgen werd ik wakker met intense jeuk. Op een of andere manier ben ik vannacht lek gestoken. Mijn hele linkervoet zit onder de muggenbeten. Beter was het geen malariamug die in mijn klamboe mij gezelschap hield.

Toen ik op de lodge aankwam, was mijn band weer lek, dus dat wordt vanmiddag weer naar de fietsemaker. Op de Kids Active School heb ik weer bijles gegeven. Ook heb ik de kids van p1 het liedje ‘Baby Shark’ geleerd. Ze vinden het lied helemaal geweldig, ook al spreken ze het verkeerd uit en weten ze niet eens wat een shark is. Zelfs Madame Latifa weet niet wat een haai is. Maar de liedjes slaan aan, elke pauze komen de kids naar mij toe en willen ze dat ik de liedjes ga zingen. Ook heb ik wat van hun geleerd: een nieuw klapspelletje. Tijdens de pauze doen de kids wel meer spelletjes. Vooral spelletjes die eindigen met het slaan van elkaar. Normaal zou ik dan (bijvoorbeeld bij de JOL) de kinderen uit elkaar halen, maar nu blijven ze, ondanks ze elkaar slaan, lachen. Dus ik laat het maar zo. Ze willen mij graag de spelletjes leren, maar dat gaat lastig als ze het niet kunnen uitleggen.

Terug bij de lodge ben ik na het eten weer naar de fietsemaker gegaan. Tim en Tessa gingen ook hun fiets laten maken. We mochten daar gaan zitten, want het zou wel even duren. Terwijl we aan het wachten waren merkte Tim een hondje op die onder een stapel van fietsonderdelen lag. Tim is blijkbaar een dierenvriend en wilde het hondje redden. Hij had water en brood gehaald voor het beestje. De Ghanezen keken hun ogen uit. Volgens mij zijn ze hier niet echt van de dierenliefhebbers, tenzij die op hun bord liggen. Uiteindelijk waren de fietsen gemaakt en kon ik door fietsen naar het gastgezin. Na het eten heb ik mijn blog geüpdatet en ben ik gaan slapen.

17-11-2016

Vanmorgen was het een beetje haasten. Julie en ik krijgen een kan heet water, waar we koffie of thee van kunnen maken. Maar vandaag was ons ontbijt wat laat. Ondanks dat waren we toch op tijd op de lodge.

Op school ging ik nu eindelijk wat anders doen dan bijles geven: tekenen! Ik schreef de namen van de kinderen met viltstift groot op (natuurlijk wel de kinderen de letters laten opnoemen) en dan mochten zij die inkleuren. ze vonden het helemaal leuk. ik hoorde zelfs van de vrijwilligers dat de kids zelfs langs de klassen gingen o hun kunstwerken te tonen.

In de pauze hadden we met Silvester een praatje over hoe het ging op school. Het ging nog even over het ‘yellow-yellow-probleem’ en het ‘slaan-issue’. Daarna vroeg ik of de leraren ook bij de ballen mogen, omdat kinderen naar ons toe komen voor de bal, maar wij dan bijles aan het geven zijn. Elise vroeg daarop door: of de leraren nog bij het speelgoed konden komen als zij weg zou zijn. Daar had ze een punt. Silvester zei dat de leraren altijd bij hem mogen aankloppen en anders naar de sleutel mochten vragen bij de headmaster. Maar de vraag was of de leraren dit wisten. Elise ging het daarom vragen aan de leraren. En conclusie: ze wisten er niets van! De leraren zijn nog nooit in het opslaghok geweest.

Best raar eigenlijk. Wij als vrijwilligers nemen spullen mee, maar die lijken wel niet gebruikt mogen worden. Als je in het hok staat zie je ook heel veel spullen die best gebruikt kunnen worden. Dan vraag ik mij af, waarom neem ik het dan mee? De leraren krijgen de sleutel niet van Sylvester en er schijnt lichtelijke frictie te zitten tussen de regeringsleraren (headmaster) en de private leraren (rest van de leraren). Daarom zouden ze ook niet van hem de sleutel krijgen.

Op zo’n moment valt het hierzijn tegen. Ik heb iedereen verteld dat dit echt een organisatie is die niet zijn eigen zakken vult. Maar toch hoor ik dat de kinderen uit Sylvesters huis de kinderen zijn die worden gesponsord vanuit Nederland. Dit terwijl hij het prima zelf kan betalen. Het is gewoon zo dubbel. Ik doe hier mijn best om de kinderen te helpen die een achterstand hebben, die het echt nodig hebben. Maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik niet serieus genomen word.

De leraren zijn in ieder geval blij met de actie van Elise en met onze hulp. Madame Latifa is ook erg blij met mijn hulp. Gelukkig maar, anders had ik het nooit getrokken de komende maanden. Ik ga daarom al mijn spullen die ik heb meegenomen persoonlijk aan de kinderen geven. Dan weet ik tenminste zeker dat het gebruikt gaat worden. Na het gesprek kon ik gelukkig verder gaan met tekenen met de kinderen.

In de middag ben ik met een deel van de vrijwilligers naar ‘town’ geweest. Daar gingen we de groep splitsen. Ik ging mee met het deel dat met Latifa mee ging naar de markt. Elise was op zoek naar sandalen en Ellen naar stof. Ik ging mee voor de fun. De makt is druk maar heel kleurrijk. Overal lopen dames met koopwaar op hun hoofd. Ook staat het vol met kraampjes die eigenlijk allemaal het zelfde verkopen. Het is nog erger dan het hebben van vier h&m’s in de koopstraat in Amsterdam. Het lopen over de markt hier gaat moeizamer dan op de zaterdagse markt in Alkmaar. In Alkmaar lopen mensen al langzaam tussen de kraampjes door. Maar hier doen ze dat in een nog langzamere tempo. Daarbij komt nog dat de wegen tussen de marktkraampjes heel smal zijn en er van beide kanten mensen langs moeten, inclusief de mensen met grote schalen op hun hoofd. Dus soms moet je goed bukken anders ben ik bang dat je die schalen van hun hoofd stoot.

De kraampjes bestaan uit kruiden, mais, kleren die aan de parasol hangen, slippers (heel veel slippers), stoffen en ga zo maar door. De Ghanezen vinden het trouwens niet leuk als je hen op de foto neemt. Snap ik wel, ik zou ook raar opkijken als iemand een foto van me maakt terwijl ik aan het werk ben. Naja… eigenlijk niet. Ik zou juist gaan fotobommen.

Toen Ellen stofjes aan het uitzoeken was zag ik er ook een mooie tussen liggen. Een roze natuurlijk. Die heb ik gekocht om daar later een jurk van te laten maken. Na de markt zijn we met de rest nog even een drankje gaan doen op de Cultural Market.

Terug bij het gastgezin gingen Julie en ik yahtzee spelen. Op zich wel een leuk spel, maar niet als je vier keer verliest. Ondertussen werden we nog afgeleid door Lukman. Die kan me toch een potje onzin lullen. Daarna gingen we slapen.