Kijk Nijlpaarden! Ow wacht een boomstronk...

18-11-2016

Vanmorgen gingen Julie en ik weer om zes uur op, maar niet om naar school te gaan. Dit weekend hebben we ene uitje. We gaan met de hele groep vrijwilligers naar Wa, om daar nijlpaarden te zien.

Om half acht waren we op de lodge. We dachten dat Bash de bus al had geregeld, maar had dat niet gedaan. Dus we moesten tot we wel een bus hadden. Rond negen uur kwam Bash met bestuurden en bus aangereden. Wij hadden onszelf in geladen en konden vertrekken. We waren heel druk. Het leek net alsof we kleine schoolkinderen waren die nerveus waren over hun schoolreisje.

Nadat we de tank vol gegooid hadden, hield Bash een soort preek over dat de reis goed moest gaan en dat God daarbij zou helpen. Die man is ook overal. Tijdens de rit hadden we eerst Trijntje haar muziek aan gedaan. Maar om dat de hele tijd aan te horen hadden we niet genoeg pillen ingenomen. Dus mijn i-pod ging er in. Voor iedereen prima muziek. Alleen werden de musicalnummers doorgeskipt. Dat vind blijkbaar alleen ik leuk om te luisteren.

Tijdens de rit gingen we ‘wie ben ik’ spelen. Iedereen in de bus zat met plakketjes op zijn hoofd. Dat ziet er heel komisch uit. Zeker voor de straatverkopers wanneer we even stil stonden met de bus. Die mensen vinden ene bus salenminga’s al interessant, laat staan als ze allemaal debiele plakkers op hun hoofd hebben. Rare mensen ook die witten. Na dit potje deden we een potje ‘wat ben ik’. Dat levert hele leuke vragen op!

Onderweg zijn we nog gestopt om boodschappen te halen voor vanavond. We moeten zelf koken. Dus op de markt hebben we daarvoor de ingrediënten gehaald. Terug in de bus ging Bash zijn i-pod aan. Daar staan allemaal heerlijke meeblerders op. Dus de hele bus ‘zong’ mee met Alicia Keys en Anouk. Super gezellig zo!

Na zes uur rijden kwamen we aan in Wechiau. Daar stond het kantoor van ‘Wechiau Hippo Sanctury’, het bedrijf waarmee wij de volgende dag naar de nijlpaarden zouden gaan. We konden daar kon je wat rondkijken het hingen wat foto’s en er stonden twee schedels van Nijlpaarden. In Nederland zouden ze veilig achter glas staan, maar hier mag je er gewoon aanzitten. Wel zaten de originele tanden niet meer in de bek van de schedel, die waren vervangen door houten tanden. Hierna kregen we, een goed ingestudeerd, praatje van onze toekomstige tourguide. Dit praatje werd vervolgd door het serieuze praatje: de kosten. Bash had ons gezegd dat het slapen hier maar 15 cedi was, maar het bleek uiteindelijk 60 te zijn. Dat is hier echt veel voor een overnachting. Wij waren daarom van plan om ergens anders te slapen. Maar toen had blijkbaar de baas van het bedrijf doorgegeven dat wij hier voor 40 per nacht mochten gaan slapen. Omdat Bash zei dat we niet voor hem en de chauffeur hoefden te betalen, hebben we dat maar gedaan.

We gingen bij een bar wat drinken halen voor op de accommodatie. Daar aangekomen zagen we een heel mooi roze gebouw. Maar toen we de kamers binnen gingen, viel het allemaal tegen. Het beddengoed was echt goor. Het zat vol met vlekjes, dode beestjes en bloedvlekken. Dus we hebben die er maar afgehaald. Gelukkig had ik mijn sexy Hamtaro lakenhoes mee en mijn kussensloop. Nadat we ons hadden geinstaleerd in de kamer, hebben we even buiten gezeten. Hier was een heel mooi uitzicht. En dames en kinderen waren even verder op bezig met het oppompen van water. De zon ging al onder. Trijntje en in zijn op een gebouw geklommen om alles goed te kunnen zien.

“Water wordt hier bewaard in een soort watertoren idee. Een groot vat staat altijd hoger dan het gebouw wat er naast staat en dan lopen er leidingen naar beneden.”

Toen de zon zich had verstopt, gingen we koken. We hadden twee gaspitten tot onze beschikking. Noedelsoep en spaghetti stond op het menu. Thuis zouden we een zakje kruiden van Honig gebruiken om de saus voor de spaghetti te maken, maar hier maakten we de saus zelf. Omdat de noedelsoep nog niet klaar was, begonnen we met het eten van de spaghetti. Ik vond het lekker, maar ik ben daar blijkbaar heel makkelijk in. De rest vond het namelijk niet erg lekker en de chauffeur al helemaal niet. Die liep me toch een potje zuur te kijken. De noedelsoep was ook wel lekker, wel erg pittig. Maar de chauffeur vond ook dit weer niet te kanen. We zeiden nog dat hij moest eten wat de pot schaft, maar hij kan geen Nederlands.

Na het eten gingen een paar afwassen. Daarna gingen we kaarten en het spel Skibo spelen. Eigenlijk was iedereen dood op van de reis en gingen we al snel slapen. Maar voordat we gingen slapen eerst naar de wc. Naja wc, het was meer een oud stinkend hokje. De geur rook je al van buiten. Dit, samen let de stekels in je broek die je kreeg door het lopen langs bepaalde planten, maakte van het ‘naar de wc gaan’ geen pretje.

19-11-2016

Vannacht was het echt super warm in de kamer, ik heb alles eruit gezweet. Vanmorgen had ik eindelijk weer wat anders op mijn brood dan smeerkaas en jam: chocopasta! Heerlijk dan zo. Vannacht waren er ook nog twee Duitsers aangekomen op de accommodatie. Zij gingen ook mee met onze hippo-trip.

Om bij de hippo’s te komen moesten we eerst een afstandje te voet afleggen. Door de hoge grassen liepen we naar een rivier toe. Het voelde eindelijk alsof ik in het echte Afrika was. Het was net de leefomgeving van de ‘Lion King’. Koen zou nu beginnen met zijn ‘awimbawe’ :p. Na een half uur gelopen te hebben, veranderde het landschap van lange droge grassen langzamerhand naar een landschap met groene bomen. Het leek nu meer op een oerwoud. Alleen miste ik Tarzan nog.

Uiteindelijk kwamen we aan bij een grote rivier. Om de zoveel tijd voer er een bootje voorbij, bestuurd door een local. Ook was er een soort pontje die vanaf de overkant personen naar ons bracht. De bootjes ogen aardig lang maar niet zo stevig. Maar toch kan een bootje twee personen vervoeren inclusief een motor. Om die motor op de kant te krijgen hadden de Duitse meneer en ik even geholpen. Heb ik mijn goede daad van de dag ook weer gedaan. We moesten lang wachten tot de tourguide met de bootjes er was. Maar dat was niet erg, want zo konden we genieten van het uitzicht, begeleid door een tropisch volgelkoor.

Er waren vier boten voor ons ter beschikking met elk een eigen bootsman. Een van de mannen droeg een wintermuts.

“Hier dragen mensen wel vaker winterkleren. Een muts, bodywarmer en soms zelfs handschoenen. Je za het maar koud hebben met 38 graden.”

We werden op basis van gewicht verdeeld over de boten. De boten zakken door ons gewicht allemaal verder in het water. Hierdoor was er nog maar een paar cm speling tussen het wateroppervlak en de rand van de boot. Toen iedereen zat konden we vertrekken, op zoek naar DIEREN!

Daar zit je dan, als typische toerist met je camera in de hand, op een bootje, die met mankracht van een local wordt aangevoerd, opzoek naar boomstronken in het water, waarvan men zegt dat het nijlpaarden zijn. Uiteindelijk vonden we deze nijlpaarden wel! In de verte zagen we deze luie beesten chillen in het water. We mochten niet te dichtbij komen, want deze luie beesten zijn levensgevaarlijk.

Er viel eigenlijk niet veel te zien. De nijlpaarden kwamen even met hun kop boven water om wat zuurstof in te ademen, waarna ze voor een tijdje weer onderwater zakten. Ze kwamen ook niet met hun hele kop boven water, dus over de boomstronken was eigenlijk niet gelogen. Zo hebben we ene tijdje gezeten en foto’s gemaakt. Na een half uur keerden we weer om. De weg terug naar de accommodatie was erg warm. De zon stond hoog en er vlogen nog net geen gieren boven onze hoofden.

Terug op de accommodatie pakten we snel onze spullen weer in. We wilden niet nog een nacht in dit te dure slaapplek blijven. De Duitsers gingen nu ook met ons mee. Ze zongen gezellig met ons mee in de bus. In Wechiau stapten zij en de tourguide uit en haalden wij nog even wat koel drinken. Wij trokken door naar Wa. Na een tijdje rijden kwamen we aan bij een restaurantje wat ‘Mamma’s Kitchen’ heet. Daar gingen we lunchen. Bijna iedereen bestelde pizza kip. Op drie na. Op de menukaart stond al dat het bereiden van de pizza’s 30 tot een uur konden duren. Als dat in Nederland zo was geweest had het tentje al snel zijn deurtjes kunnen sluiten. Maar oke, we zijn in Ghana dus alles duurt wat langer dan normaal. We pakten om de tijd te doden maar weer een pakje kaarten. Na meer dan een uur kwamen de eerste pizza’s aan. Niet netjes op een bord geserveerd, maar in een doos in een plastic zak. Alsof ze ergens anders gemaakt zijn en toen snel naar hier zijn gebracht. Ik vind dit allemaal wel mooi om te zien. Hier wordt dit dus gewoon als normaal gezien. Na weer een half uur had uiteindelijk iedereen zijn pizza gekregen. Het was niet heel smaakvol, maar te doen. Weker als je honger hebt. (‘Nee je hebt geen honger! Kindjes in Afrika hebben honger. Ah to soon?’) Na we onze buikjes hadden gevuld, gingen we weer op weg naar Tamale.

Onderweg valt er veel te zien. Ten eerste zie je het echte Afrikaanse landschap die je ook in de boeken ziet. Ook ontpoppen er soms dorpen die bestaan uit plaggenhutten. Daarna zie je aardig wat bosbrandjes. Ik weet niet of die zijn ontstaan door de warmte of zijn aangestoken om de grond vruchtbaar te maken. Op de straat zie je ook veel geiten (my god, wat zijn hier veel geiten) en hebben we zelfs aapies zien oversteken. Allemaal DIEREN!

Toen we aankwamen in Tamale in het donker moesten we nog naar huis fietsen. Normaal rijdt Bash dan mee op de tijdstip, maar nu niet. Hij had zijn motor niet mee. Dus Julie en ik gingen alleen. Best spannend hoor, en je ziet geen hand voor ogen. Toch zijn we veilig aangekomen. Heb zelfs nog mijn angst overwonnen: ’s avonds douchen. Eerst de kakkerlak weggejaagd en toen mezelf opgefrist en gaan slapen.