All I want for Christmas

20-12-2016

Ik moest deze morgen alleen fietsen naar de lodge, want Julie komt nu vanaf de compound. Bij de lodge wilde Latifa me niet binnen laten. Nu Tessa er niet meer is, ben ik het slachtoffer. We hadden aan Latifa en Youssef gevraagd of ze mee wilden doen in ons filmpje, en dat wilden ze. Dus tijdens de lunch gaan we dat filmen.

Op het project werden we weer vrolijk ontvangen. Julie is altijd de eerst die aankomt en moet de deur openmaken. De leraren komen later pas binnenlopen. Typisch. We begonnen de dag met een potje chinees voetbal. En het leukste moment van het spelletje is natuurlijk wanneer de Madames verliezen.

Vandaag was het tijd voor wiskunde. Het oudste meisje vond het invullen van een getallenlijn veelste gemakkelijk, dus ik ging met haar oefeningen doen. Dit is typisch zo’n voorbeeld van een kind dat graag wilt leren. Ik merk dat ik dit soort lesgeven wel chill vind, een kind die mij begrijpt. Heerlijk.

Terug op de lodge hadden Julie en ik salade gemaakt van groenten die we aan de straat hebben gekocht. Super fijn als vrijwilligers salade saus laten staan als ze vertrekken. Na het eten wilden we het filmpje met Latifa en Youssef opnemen, alleen was Latifa hem gesmeerd. Dus ik had Youssef maar gestrikt om een lyric op te nemen met Julie. We hopen alle lyrics in te kunnen spreken met iemand van hier. Oohw! Ik hoop zo dat het een leuk filmpje wordt!

Terug op het project was het super rustig. Omdat het vakantie is, moeten veel kinderen hun ouders helpen. In het lokaal stond de dvd van de Nigeriaanse Sesamstraat op. Heerlijk om te zien! hier tellen ze geen boterhammen met pindakaas, maar yams. Ik ging stuk toen ik dat zag. En ome Aard is zwart, want ja, multiculti. Elmo,Bert en Ernie zijn nog wel het zelfde als hier.

Terug bij het gastgezin ging ik na het eten met Hamdia de jurk ophalen. Thuis trok ik hem aan. En hij is erg gaaf. Tuurlijk liep ik even naar buiten om hem te showen. Ze vonden het helemaal mooi. Ik was nu een ‘real African woman’. De jurk is natuurlijk roze. Nu moet ik alleen bekijken wanneer ik hem aan ga trekken.

21-12-2016

Een nieuwe dag op het tweede project, het Nyohinni-computer school. Maar toen we daar aankwamen waren er helemaal geen kinderen. Gelukkig kwamen er drie aangelopen. Met hen gingen we alvast ons plannetje doen. Julie had kleurpoeder mee en we wilden vastleggen wanneer ze ermee zouden gooien. Alleen lukte het gooien op een of andere manier niet goed. En het witte hoofddoekje van een van de meisjes was nu blauw. We bedachten ons dat de ouders hier misschien niet zo blij mee zouden zijn, dus stopten we er maar mee.

Ondertussen waren een paar meer kinderen aangekomen op de school, maar nog steeds niet de hele groep. Dus we gingen memory spelen. Naar mate het potje vorderde, speelde iedereen steeds meer vals. Deels te danken aan Dela en mij. Toen de les begon hebben we met Dela nog wat opgenomen voor het filmpje.

Terug bij de lodge voelde Latifa zich schuldig dat ze gister niet kwam toen we op haar aan het wachten waren. Dus heeft ze de hele morgen het liedje geoefent. Daardoor konden we makkelijk onze stukjes opnemen. Daarna ging ik met Bash mee achterop naar de stad. Bij het postkantoor lag een pakketje voor mij klaar. Om die te mogen ophalen moest je zeven cedi betalen. Daarna moest ik hem zelf openmaken, zodat ze kunnen controleren wat er in zit. Niet dat dat lukt bij mijn pakketje, want alles zat in cadeaupapier ingepakt. Daarna gingen we door voor mijn paspoort, ik moest mijn visum laten verlengen. Natuurlijk wilde het halve kantoor weer met me mee naar Nederland. Ik kreeg mijn paspoort mee, want hij was verlengd. Maar ik keek nog eens goed en ik zag dat hij niet lang genoeg verlengd was. Heb ik weer… Malaria, een gestolen fiets en nu problemen met mijn visum. Ik denk dat mijn karmapunten op zijn. Dus binnenkort maar weer iemand helpen met het trekken van een motor uit een boot. Aan mijn visum werd gewerkt. Lees: de 1 in 5-1-2017 werd veranderd met pen in een 2, zodat hij tot februari verlengd was. Lekker officieel enzo… Omdat ze er zelf ook niet in geloofden zeiden ze dat ik het bonnetje van de verlenging maar in mijn paspoort moest laten zitten.

Terug op de lodge kon ik eindelijk mijn pakket openen! En er zat hagelslag in. Love it! toen we terug naar het project aan het fietsen waren, stonden er veel mensen op de hoek van een rotonde (ja dat is een nadenkertje). Achteraf hoorden we dat op de avond van de regen en onweer (18 dec) er allemaal tekens van God in natuurelementen zijn verschenen. Zo ook daar. De regen was namelijk donkerder van kleur. Raar verhaal. Gekke jongens die Ghanezen.

Op het project waren echt weinig kinderen. Julie deed eerst een spelletje met ze, maar toen ze niet meer wilden gingen we wat voor onszelf doen. De computerleraar was het lokaal aan het schilderen, als voorbereiding voor volgende week. Dan gaan Julie en ik schilderen op het project. Voor de rest verliep de dag zoals vele andere.

22-12-2016

Vandaag gingen Julie en ik niet naar haar project, maar naar de Kidz Active om daar te schilderen. In de yellow yellow daarheen hebben we ook nog een filmpje voor onze kerstrack opgenomen. Ondanks dat de school dicht is, waren er toch wat kinderen. Ook een paar kinderen die ik niet herkende. Ze hielpen met het dragen van de tassen naar de first aid. Gelijk begonnen een paar kinderen weer over hun sol. Maar daarvoor waren we niet gekomen en de wondjes zagen er niet lelijk uit, dus we lieten et voor wat het was.

Een van de jongens ging Sylvester halen voor ons. Die had de verf mee. We konden aan de slag. Aan Julie was gevraagd of ze de cijfers van één tot en met honderd op de muur wilde schilderen en het alfabet. Ik begon met het schilderen van de cijfers. Hier lezen ze de cijfers van boven naar beneden en niet van links naar rechts. Op een of andere manier voelt dat heel raar om zo te tellen. Julie begon met het alfabet.

Onder het schilderen door werden we gestalkt door kinderen die buiten stonden en van alles van ons wilde hebben. Helaas weten ze mijn naam, die ze voortdurend aan het roepen waren. Ook begonnen ze mijn aangeleerde liedjes te zingen om mijn aandacht te krijgen. Stiekem wel leuk om te horen dat ze het nog helemaal kennen. Na een paar keer streng tegen ze te zijn, hielden ze op. In de pauze van het schilderen hebben Julie en ik nog een paar filmpjes opgenomen voor in ons super gave filmpje.

Om één uur zou de yellow yellow weer komen om ons op te halen. Dus we ruimden onze spullen op en liepen naar de weg. Bij het huis van Sylvester stond geloof ik zijn broer. Die wilde voor ons de chauffeur wel bellen. De kinderen pakten de banken en we moesten daarop blijven wachten tot hij kwam.

Bij de lodge hebben we nog veel gefilmd. Mister Bob zat ons heel raar aan te kijken. Heerlijk zulke blikken! Daar doen we het voor!

Bij het gastgezin voelde ik me een beetje alleen. Ze waren aan het koken en gaven totaal geen aandacht aan me. Daarbij kwam nog dat ik voor de derde keer deze week kale noedels te eten kreeg. Ik wil groenten. Na het douchen voelde ik me al beter, zeken nadat ik gezellig had gepraat met Husna. Ze doet een opleiding voor ontwikkelingshulp voor de communities (mensen in de compound) in dit land. Gaaf dat ze dat doet. Nooit gedacht ook, want het is echt zo’n insta-girl. Altijd bezig met haar looks.

23-12-2016

We gingen weer verder aan de schilderingen. We schoten aardig op, maar waren rond half 12 nog niet helemaal klaar. Dat wordt volgende week verder schilderen. We hadden de spullen al opgeruimd, maar waren te vroeg. Dus gingen we voetballen met de kinderen die rond hingen om de school. Vandaag waren ze niet zo vervelend als gister. Juist heel lief. Er is er zelfs een op uit gegaan om MTN voor me te gaan halen (beltegoed). Het was leuk om iets te doen met ze, zonder boos te moeten worden.

Terug bij de lodge maakten we ons klaar om weer veel te gaan filmen, maar dit keer op de fiets. Hoe gekker hoe beter. Julie ging mee naar het gastgezin om daar te filmen en hoi te zeggen. Daar hebben we ook al heel wat kunnen monteren. Toen Julie weg wilde gaan, wilde Rahama ook nog met ons in het filmpje. Dus dat ook maar gedaan. Daarna heb ik met de vrouwen rond het kookgedeelte gezeten en gegeten: plaintain.

24-12-2016

Vandaag gaan Julie en ik ook schilderen, maar niet op de muur. Op de Culturele Markt staat Jay met zijn winkeltje. Dat is een hele aardige man altijd. Vorige week hadden we afgesproken om met hem te gaan schilderen en dat is vandaag!

We namen de yellow yellow naar de stad. Jay stond al klaar op de culturele markt. We kregen onze eigen canvas om die te primen. Ondertussen liet hij zien hoe hij zijn kleuroverlopen deed. Wij wisten al hoe dat moest, maar we lieten hem even zijn momentje hebben. Julie mocht zijn doek verder geel verven. Toen onze doeken droog waren, gingen we naar zijn ‘werkkamer’, een hokje, afgezet met een gammel muurtje. De winkel van Jay zelf is heel druk. Er hangt, staat en ligt overal wat. Schilderijen, maskers en t-shirts, echt van alles.

Julie mocht haar doek prikken op een bord die tegen de muur stond. Mijn doek stond op een ezel (nee niet zo’n levende). Maar hij was wat laag, dus ik moest zitten op een jarytank om er een beetje comfortabel bij te kunnen. Het was lekker krapjes. Julie moest niet te veel naar achter stappen of ze stapt op mij. Julie mocht de verf mengen op de plank waar haar doek op stond en ik kreeg daarvoor een stuk karton. En daar gingen we dan. Julie werkte aan een lief portretje van een jongen uit haar gastgezin. Ik werkte aan een Afrikaans landschap.

Tijdens het schilderen kwamen er nog mensen om het hoekje krijgen, want dit gebeurt niet vaak. Ook liepen er blanken naar binnen. Het leek een beetje op van die Amish mensen met hun hoofddoekjes. Jay nam zelf ook een paar foto’s van ons. Het was heerlijk om zo even te schilderen. Het is een tijd geleden dat ik zo lekker creatief bezig ben geweest. Thuis maar vaker doen!

Toen ze af waren konden we ze niet gelijk meenemen. Ze moesten natuurlijk even drogen. Ook met deze warmte. We namen nog een kerstfilmpje op met Jay. Zo tof dat hij gewoon mee wilde doen! Je zal maar twee Westerse voor je hebben staan met de vraag of je in een kerstfilmpje wilt. Daarna zijn we opzoek gegaan naar ingrediënten voor pannenkoeken. Morgen ga ik dit maken voor het gastgezin als kersttoetje. Maar nergens hadden ze bloem. We zijn de halve stad doorgelopen, maar ze verkochten het nergens. Daarbij was het druk in de stad omdat het weekend was en bijna kerst. Niet dat ze dat veel vieren, want we zitten in een regio waar vooral moslims wonen. Bij de laatste winkel vertelde ze dat we voor bloem op de markt moesten zijn. Dus wij zijn weer helemaal naar de markt gelopen. Daar hadden ze het gelukkig. Onder een houten afdakje zat een mevrouw met allemaal schalen vol met soorten graan en bloem. Eindelijk. We hebben daar ook maar papaja’s gehaald.

Terug bij Jay konden we onze schilderijen meenemen. De yellow yellow met wie we terug reden moest eerst nog langs een bruiloft. Ik zat namelijk op allemaal flesjes drinken die daar afgeleverd moesten worden. Bij de lodge gingen we het filmpje verder afwerken, zodat we geen last zouden hebben van het niet werkende internet in de avond. Hoe verder het filmpje vorderde, hoe vrolijker we ervan werden: hij wordt echt gaaf! Toen hij af was probeerden we hem zo snel mogelijk te delen op Facebook. We zijn zo benieuwd naar de reacties! Latifa wilde hem in ieder geval al vijf keer bekijken. Ondertussen was het tijd voor het eten. Ik had in mijn kerstpakket een lief huisje met lichtje gehad en een gehaakte rendier. Samen met de kerstmuts leek het toch nog als nog het kerstavond was. We kregen zoals gewoonlijk tomatensoep en frietjes met salade en gehakballen. Toch leek mij gourmetten mij toch wat lekkerder. We zaten al snel vol. We pakten onze spullen om te vertrekken. Niet alleen omdat het al donker was en we nog naar huis moesten fietsen, maar ook omdat Mister Bob graag naar huis wilde. Hij gaat dan kerstavond vieren, want hij is wel Christen.

Bij het gastgezin woelde ik me wel alleen. Iedereen was al in zijn of haar kamer. En het luisteren naar kerstmuziek op youtube maakte het gevoel niet minder erg. Nu besef je pas hoe heerlijk die onwijs drukke stressvolle familiedagen zijn. En ik mis knuffels, want niemand is hier een knuffeldier. Dus ik moet me maar vrolijk maken met de lieve reacties op ons filmpje en het kadootje dat ik weer mocht openmaken van de Horizonners.

Het filmpje:

https://youtube.be/i8FSwllscag

25-12-2016.

Merry Christmas iedereen!

Normaal met Kerst wacht er een lekker ontbijtje op me, maar dit jaar niet. Geen heerlijke ovenbroodjes en kerststol dit keer, maar het zelfde (lichtelijk uit mijn neusgaten komende) witte zoete brood met ananasjam. Daarbij had ik eigenlijk helemaal geen trek, want ik had de hele avond al last van maagkrampen en ik ben aan de race. Ho ho ho…

Ondanks ik me niet helemaal top voelde, ging ik toch richting de lodge. Daar kleedde ik me om in mijn Afrikaanse jurk. Om toch een beetje in de kerststemming te komen, gaan Julie en ik vandaag naar de kerst van Pricilla. We hadden om negen uur afgesproken bij de Kidz Active Library, maar (natuurlijk) was ze te laat. Dus we hebben de weg gevraagd en zijn op eigen houtje naar de kerk gefietst. Geloof mij, fietsen met een lange jurk werkt niet.

Bij de kerk aangekomen kwam een meneer in en wit gewaad met een hoedje op naar buiten. Hij begroette ons en vertelde ons waar we onze fietsen konden zetten. Volgens mij is het de priester. Hij toonde ons waar we konden zitten. De kerk was nog leeg. Er stonden allemaal plastieken stoelen op een rijtje als kerkbankjes. Er zaten nog maar weinig mensen en het was al bijna half 10. Volgens mij begint de mis dan. Maar zo konden we rustig nog even rondkijken. Het altaar was verhoogd en er stonden twee glazen spreektafels op. Daarachter hingen doeken mooi gedrapeerd in vrolijke kleuren. Tussen de muur en de tafels stonden stoelen waar onder andere de priester zat. Rechts stond een drumstel, bas, gitaar, twee keyboards en een mengtafel. Dat beloofd vel goeds.

Door de voorganger werden we gevraagd om naar voren te komen, zodat de laatkomers achter aan konden sluiten. De mis begon, ook al was leer dan de helft van de ruimte nog leeg. We begonnen met een lied. Geen idee wat voor een lied het was, want er was geen kerkboekje waarin het stond. Het was in ieder geval niet ‘er is een kindeke geboren’. Vier meiden stonden voor het altaar met een microfoon. Daarnaast en daarvoor stonden twee jongens met een microfoon. De voorste was de leadzanger. Ze zongen een vrolijk lied en met de band erbij kreeg ik zo’n ‘Oh happy Day’-gevoel. Je wordt er echt vrolijk van als je dit hoort. De kerk zong en danste mee.

Na het lied werden er announcements gemaakt door de voorganger, die in het Engels sprak. Hij werd vergezeld door een meneer die het hoogst waarschijnlijk in het Dagbali vertaalde. Na wat ‘Halleluja’ en ‘Amen’ geroep kwam er weer een lied. Pricilla was ondertussen ook in de kerk aangekomen. Zij ging met nog een paar meiden naar voren om te zingen. Ondertussen liepen er mensen vanuit achter de kerk naar voren om geld in de zojuist geplaatste bakken te doen. Gelukkig had ik zoiets al verwacht en had ik vanmorgen twee losse cedi in mijn tas gedaan. Dus wij konden er zo achteraan lopen.

Ook waren we getuige van een ‘namingsceremony’. Dat is een soort doop, maar zonden water en zalf. De priester deed deze ceremonie. Ook dit werd weer vertaald door de andere meneer. Wel leuk, want zo konden wij het verhaal ook een beetje volgen. Het was een soort pastoor Olling, want hij maakte ook af een toe een grapje. Alleen dan in een andere verschijning. Wel leuk dat de mis niet de hele tijd zo serieus is.

In de mis werd nog iets uit de bijbel gelezen en begonnen mensen te bidden. Een soort ‘Onze Vader’. Na nog een paar liederen gingen mensen handen schudden (een vredeswens denk ik), waarna de mis was afgelopen. Pricilla kwam nog naar ons toe om te vragen of we met de kerk wilde mee-eten, een soort kerstdiner, maar ik voelde me gedurende mis steeds slechter dus ik wilde naar huis.

Bij de lodge werden de steken erger. Toen ze na een tijd minder werden, kon ik terug fietsen naar het gastgezin. Daar heb ik een tijd met Mary gepraat, de oma die hier een kamer huurt. Zij is hier zes jaar geleden komen wonen toen haar man te overlijden kwam. Hiervoor woonde ze in Accra, maar het leven daar was te duur dus verhuisde ze naar hier.

Toen Hamdia terug was, begon ik aan mijn pannenkoekenbeslag. Hier hebben ze geen garde, dus ik moest het doen met een lepel. En wat denk je? Klontjes! Naja, ze moeten het er maar mee doen. Hamdia had een kookpit, plateau met kolen, voor mij klaargezet. Ik was benieuwd of het zou lukken, want de pan had een mooie ik-bak-alles-aan-laag. Maar het lukte! Het was donker voordat ik klaar was. Ondertussen kreeg ik weer noedels (yeeh vierde keer deze week).

Toen ik klaar was met bakken rolde ik bananen in de pannenkoeken. Ik moest wachten tot iedereen klaar was met bidden voordat ik ze kon uitdelen. Ondertussen ging ik maar mijn spullen opruimen. Hamdia had tijdens het koken al mijn overtollige bloem en olie geclaimd.

“Iedereen zegt wel dat die Ghanezen zo dankbaar en vrijgevig zijn, maar ik geloof dat steeds minder. Ieder geval voor Hamdia: hebben, hebben, hebben. Ze eigent alles toe.”

Na het bidden kon ik eindelijk de pannenkoeken uitdelen. Ik kon niet echt aan hun reactie zien of ze er blij mee waren. Verwacht hadden ze het in ieder geval niet. Ik begon we weer beroerder te voelen, dus ik probeerde maar te gaan slapen.

Ps: hoe zouden de christenen hier Jezus zien? Zou hij in hun verbeelding zwart zijn, of is het ook een blanke man?