Beestjes, beestjes, overal beestjes.

10-11-2016

Deze morgen moesten we al vroeg op, want we gingen vandaag voor het eerst naar de Kids Active school. We zouden worden opgehaald door een yellow yellow, maar er was er een te weinig. Vandaag moesten we namelijk met een grotere groep heen dan dat ze gewend waren de afgelopen dagen. Na heel wat heen en weer gebeld te hebben tussen Bash en Sylvester, was de conclusie dat de yellow yellow bestuurder zelf aan straat maar nog een yellow yellow moest regelen de weg naar de school was deels over de verharde weg, maar deels ook over zandweggetjes. Dat die bestuurders met deze karretjes nog  nooit zijn omgekukeld.

Toen we bij de school aankwamen was er lichtelijke chaos. Twee leraren waren ziek, dus Sylvester moest ene klas lesgeven in plaats van ons een introductie geven. We werden daarom maar in een las gezet om daar te kijken hoe daar werd lesgegeven. Ik zat in klas p1, een beetje te vergelijken met de Nederlandse groep 3.

“Je hebt hier op school eerst een crèche, dan kg 1 t/m 3 (een soort groep 1 en 2). Dan komt p1 t/m 6. Daarna volgt de Senior Highschool.”

Toen ik in de klas binnen kwam gingen ze allemaal liedjes voor mij zingen. Ze zongen zelfs ‘altijd is kortjakje ziek’, echt heel pittig. Daarna ging ik mijzelf voorstellen. Ik stel me al niet meer voor als Lotte, maar als Lotta. Die ‘u’ klank vinden ze hier maar raar. Voor de klas staat Madame Latifa (een zeer gebruikelijke naam hier in Ghana). Naja stond… de leerkracht zat vooral op haar stoel. De kinderen moesten naar voren komen om wat van het bord op te zeggen, de andere kinderen gingen dat dan nazeggen. Ook had de madame haar dochtertje mee die ze borstvoeding ging geven in de klas.

“Ook heel normaal hier is om tijdens een gesprek, hop je borst tevoorschijn te toveren en borstvoeding te gaan geven.”

Ik kreeg van Madame Latifa de schriftje van de kinderen. Ik moest de namen van de kinderen op de schriftjes opnoemen, die ze daarna kwamen ophalen. Ze moesten de tafel van twee invullen. Wanneer ze klaar waren, moest ik controleren of ze het goed hadden gedaan. Fout is een omgekeerde krul en goed is een vinkje. Als ze alles goed hadden gedaan kregen ze ‘good’ in hun schriftje.

Half 10 is er pauze (de kleintjes hebben dat al eerder). De kinderen krijgen dan een rijstmaaltijd en mogen daarna gaan spelen. Wij, de vrijwilligers, hebben een hokje voor onze tassen. Daar staan ook alle betadine flesjes en pleisters. Kinderen komen daar dan heen als ze wondjes hebben. Maar daar zat ook een trieste Emma. Zij werd in een klas gezet met een mannelijke leraar die zich verplaatste tussen twee klassen. Maar wanneer hij weg ging uit de klas van Emma werd de klas luidruchtig. De leraar kwam dan terug en sloeg alle kinderen dan met een stok en vaak ook. Maar dat werd Emma te veel en ging de klas uit. De rest van de vrijwilligers was het hier niet eens met de aanpak van Sylvester. Elise had bedacht dat Tim en Ellen wel Pd (sportles) konden geven aan de klas van Sylvester, zodat hij ons een normale introductie kon geven.

Het praatje van Sylvesterwas kort samengevat een bedelpraatje om meer geld (ook al hoorde ik al van de vrijwilligers dat ze twijfels hebben over of het geld wel goed besteed werd). Hierna gingen we langs de klassen. Wanneer we binnen kwamen bij de klassen gingen de kinderen naast hun banken staan en een versje opzeggen. Ook hebben we kennis gemaakt met de andere leraren. Voor de hogere klassen zijn er leraren voor bepaalde vakken. Deze wachten onder de ‘Mango Tree’ op het moment dat ze les mochten geven. Deze leraren komen van andere scholen (althans, dat maakte ik uit uit Sylvesters verhaal). Hierna mochten we kijken bij de klassen om daar te helpen. Alleen is het probleem dat iedereen wilt helpen bij de jongere klassen, maar daar al zoveel vrijwilligers staan. Maar ik mocht gelukkig weer naar p1:

Bij p1 waren ze nu zinnen aan het overschrijven van het bord. Ik ging hun opdrachten weer nakijken. Veel kinderen vergeten woorden op te schrijven of schrijven letters andersom. Er is dus nog genoeg werk te doen. Toen ze klaar waren, ging ik ze het liedje ‘Oh Helena’ van de scouting aan ze leren. Lekker makkelijk, want ze hoeven mij alleen maar na te zingen. En het sloeg aan! Zelfs Madame Latifa leerde het aan en nam het soms van mij over. Hierna was het alweer tijd om te gaan. De andere vrijwilligers kwamen mij halen, want de yellow yellow was er.

“Er zijn trouwens niet alleen maar gele yellow yellows; ,maar ook rode en groene. Maar die noemen ze geen green greens”.

Terug in de lodge was ik echt moe. Het is hier niet alleen heel warm, de kinderen vragen ook veel energie van je. Gelukkig had Mister Bob een lekkere club sandwich gemaakt met lekkere worst! Hierna moesten we onze spullen gaan inpakken want vanavond gaan we  naar het gastgezin. Ik vond dat zelf erg spannend, want je moet er toch een aantal weken zitten. Maar ‘gelukkig’ zijn er te weinig gastgezinnen, waardoor ik in het gastgezin bij Julie terecht kom. Normaal krijgt elke vrijwilliger een eigen gastgezin, maar nu dus niet. Zo kan Julie me dingen uitleggen en ben ik niet alleen. Ook kreeg ik een fiets, want elke ochtend moet je hier naar de lodge fietsen. Vanaf het gastgezin is het 20 minuten fietsen naar de lodge.

Het was tijd om te gaan. Mijn fiets en koffers werden in de kofferbak gehezen. Ook de koffers van Emma kwamen mee. Met een touwtje werd de klep van de kofferbak vastgemaakt. Tijdens de rit bleef ik maar naar achter kijken om te controleren of er niets uitviel. Eerst werd Emma weggebracht. Ik bleef bij de taxi, just in case they like my stuff. Toen Bash weer terug kwam, gingen we door naar mijn gastgezin. Tijdens de rit moest ik goed opletten hoe we reden, want de morgen zou ik dit stukje moeten fietsen. Vanaf de lodge moet je naar de rotonde. Daar links. Dan opletten nadat je de tweede moskee hebt gezien en dan bij de elekticiteitspaal met wee palen links. Dan met de drie bochten mee en bij het Nestlé vlaggetje rechts. Dan link bij het gele huis die tegenover het witte huis staat. Als laatst recht bij een groen huis en dan zie je een roze huis en daar is het!

Het is een soort u-vormig huis met een aardige binnenplaats. Ik werd welkom geheten door de zojuist aangetrouwde dochter Hamdia. Helaas heb ik dat feestje moeten missen. Jullie heeft dit met een paar andere vrijwilligers wel hebben kunnen bijwonen. Mijn kamer is eigenlijk twee kamers. Een kamer heeft twee grote stoelen (van die stoelen die aan straat staan voor het grofvuil) en in de andere kamer ligt er een matras op de grond met een stoel er naast. Het matras heeft een mooie Jip en Janneke hoes, die mooi matched met mijn hamtaro hoeslaken. Ik hing mijn klamboe op en had dubbel gechecked of er geen beestjes in zaten. Daarna had ik een paar spullen uitgepakt en ben naar buiten gegaan.

Hamdia was aan het koken en Julie haar kleren aan het wassen. Hamdia vond dat ik wel kon kijken bij het koken, dus dat deed ik maar. Ze was voor de familie een soort maisdeeg aan het koken (Tizet). Daarmee kunnen ze dan hun soep mee oplepelen. Alles op kampvuur natuurlijk. Voor ons had ze yams gemaakt met een rode tomatensaus waar ook vis in zit. Wij kregen als eerst te eten. We zaten aan een bankje, dat functioneerde als tafel, met twee witte plastikke stoelen erbij. De stoelen waren eigenlijk kapot, maar we hebben deze weer aan elkaar genaaid met touw en ijzerdraad. Het is natuurlijk zonde om weg te gooien. Het eten was lekker, maar wel apart tomatensaus met vis. De moeder des huizes, Leila, vond dat we meer saus moesten, alleen had deze saus meer vis en was echt niet lekker. Alsof ik een hap nam van een verotte vis.

Na het eten hebben Julie en ik nog even nagezeten0 zij was bezig met haar tekenboek en ik met mijn dagboek. (Ik loop eigenlijk intens achter, ik schrijf dit namelijk op maandag 14  november). Op een gegeven moment dacht ik: ‘Laat ik eens gaan douchen’. Dus ik had mijn douchespullen gepakt en liep naar de douche. Maar dat plan ging niet door. Ten eerste zat er een intens grote spin op het plafond en ook nog een kakkerlak op het randje van de douche. Gadver! Ik vind goor! Dus ik gillen. De dames van het gastgezin lachen. En zon mevrouw, Zelia, (het huisslaafje volgens mij) ging hem wegpakken en nam hem mee. Ik was bang dat ze ermee achter mij aan kwam, dus ik weer gillen. He gastgezin heeft aan mij denk ik echt wat entertainment erbij. Uiteindelijk ben ik niet gaan douchen, denk maar met die beesten erbij.,

Dus ik ging weer terug naar mijn kamer. En wat denk je? Weer een kakkerlak en een grote platspin! En die spin dacht dat hij mij wel aankon en viel me aan. Het was een grote sabeltand spin, Freek Vonk wou het geweldig vinden. Dus ik weer naar buiten. Ik had echt mijn dag niet. Ik hoopte dat wanneer ik terug zou komen  ze weer weg zouden zijn. En dat waren ze gelukkig ook. Ik heb toen snel mijn slaapspullen onder mijn klamboe gedaan. Ben daarna nog even naar buitengegaan om te praten met de leden van de familie. Ook had ik al mijn moed verzameld om naar de wc te gaan, die zit in het zelfde hokje als de douche.

“Hier in Ghana hebben ze soms wel wc’s en wc-papier, maar het papier gooien ze niet in de pot, maar in een emmer of vuilniszak die er naast staat”.

Hierna ben ik naar mijn bed gegaan, lekker veilig onder mijn klamboe (nog bedankt Timon!). Ik had deze avond een beetje internet, dus ik had mijn ouders via whatsapp gebeld en de newbies van de Horizonners geappt. Leuk om weer oude vertrouwde stemmen en gesprekken te horen en te lezen. Daarna had ik Zaza nog weltruste gewenst en ben gaan slapen.