GOOOOAAAALLLL!!!!

8-11-2016

Na een lekker avondje te hebben geslapen werden we wakker in de lodge. Het is ’s morgens vroeg nog best te doen kwa de hitte. Om half acht was er ontbijt. Nog best wel luxe: lekker eitje erbij, wat thee of koffie en dan nog broodjes met jam, chocopasta of pindakaas. Dit wordt allemaal bereid door ‘Mister Bob’, de Ghanese kok. Hij wordt geholpen door Latifa, het keuken meisje. Ik zou niet kunnen vertellen hoe oud ze is, want dat weten ze vaak zelf ook niet eens. Na het ontbijt zou Bash om negen uur komen om wat te vertellen, maar ook hij is Ghanees, en daarom te laat. Bash vertelde wat de regels waren omrend de gastgezinnen, het stadsleven en een paar random regels. Het duurde lang en bevatte veel herhaling. Ondertussen kwam Silvester binnen. Hij vervolgde het gesprek met praten over de lodge en de projecten.  Na dit hele verhaal was het al weer tijd om te gaan lunchen. We kregen heerlijke noodlesoep

Nadat we dit ophadden gingen we naar de stad met Bash om van hem een rondleiding te krijgen. We werden met zn vieren in een ‘yellow yellow’ gezet, dat is een soort tuctuc en een gebruikelijk vervoersmiddel hier. Het is een hele beleving, want met alle gaten in de weg hb je het gevoel dat je bij elke kuil eruit vallen. Bash bracht eerst zijn motor weg om die schoon te laten maken. Daarna stapte hij met ons in de ‘yellow yellow’. Om van de lodge naar town te komen, moet je vanaf de lodge naar rechts tot de poort, dan weer naar rechts, na zeven hobbels met de rotonde rechtdoor (tweede afslag) en dan ben je er nadat je even hebt doorgereden. In de stad is het erg druk. Overal staan kleine shops langs de weg, overal lopen schapen, geiten en kippen met kuikentjes en er is altijd chaos in het verkeer.

“Hier in Ghana mag je al rijden wanneer je je voet bij het pendaal kan houden, althans zo lijkt dat. Er zijn geen verkeersregels. Iedereen toetert, maar elke toeter kan iets anders betekenen: ga aan de kant, ik kom er aan of eeeeyy alles goed?”

Bash liet ons zien waar alle belangrijke plekjes waren in de stad; de bank, het postkantoor en restaurantjes. Tijdens de tour waren we veel opgehouden, omdat Bash iedereen kent. Hij noemt zichzelf ook de ‘King of Tamale’. We hebben nog ergens een drankje gedronken en gingen toen naar de ‘Cultural Market’. Daar kan je de beste souvenirs kopen. Op dat plein kwamen we ook de andere vrijwilligers tegen die daar met zijn allen een uitstapje deden. Nadat we een rondje ‘kijken, kijken, niet kopen’ hadden gedaan, die term hebben de Ghanezen onderhand geleerd van de Nederlanders, gingen we terug naar de lodge. Elke dinsdag eten de vrijwilligers samen in de lodge, en dan het liefst frietjes! Dat aten wij dus ook. Prima te doen, lekker kippetje erbij, nomnomnom… en omdat wij in onze introweek zitten kregen we nog een fruitsalade toe. Daarna gingen we over op het foute uurtje. Bash heeft allemaal (foute) Nederlandse muziek op zijn mobiel staan. Ik had mijn boxjes mee, dus we konden gezellig met zijn allen meezingen. Uiteindelijk ging iedereen terug naar zijn of haar gastgezin. Ze werden een voor een teruggebracht door Bash, goed geregeld! Emma en ik gingen naar onze kamer, hadden ons even opgefrist en wat nagepraat en gingen daarna slapen.

9-11-2016

Vanmorgen werden we wakker met het nieuws dat Trump heeft gewonnen, echt om te janken. Ondanks dat had ik wel lekker geslapen. Ook deze morgen kregen we een lekker ontbijt van Mister Bob. Deze meneer krijgt veelste weinig voor al het werk dat hij doet en hij blijft maar vriendelijk. Onder het ontbijt komen de andere vrijwilligers binnen. Julie, een van de drie Belgische vrijwilligers, is vandaag jarig. We hebben voor haar later deze dag nog leuke verassingen voor haar gepland.

Maar eerst hebben we djembéles. Dit deden we samen met de vrijwilligers die vorige week waren aangekomen. Want met zijn allen is het veel leuker! De meneer, waar ik de namen niet meer van weet (al die rare namen ook), was enthousiast in zijn vak. Hij deed ritmes voor die wij uiteindelijk nadeden. Deze plakten we dan aan elkaar. Uiteindelijk ging hij een solo over ons ritme heen spelen, die hij daarna doorgaf aan ons. Dus ik heb natuurlijk een dikke show gegeven.

Tijdens de lunch gingen we zingen voor Julie. We hadden ook allemaal een kaartje voor haar gemaakt. Daarnaast kreeg ze ook nog een feesthoedje. De andere vrijwilligers hadden ergens een Ghanees gevonden die verjaardagstarten maakt. Het was een grote ruit bedekt met een intens harde laag van wit, soort fondant, suiker. Daarboven op stonden nog roze versiersels. Dat was echt super leuk geregeld. Daarna gingen we met z’n allen de stad in om dit heugelijke feit te vieren. Op de Cultural Market zit een tentje (buiten) waar we voor een leuk prijsje een drankje kunnen doen. Een fles Candy (radler) van een halve liter is vier cedi, dus omgerekend 1 euro. Voor onze groep moesten er helemaal extra stoelen bijgehaald worden. De groep komt hier vaker, zo vaak dat er elke keer een ‘popcorn lady’ langs komt waarvan ze popcorn kopen. Voor 1 cedi krijg je een zakje popcorn. Daar hebben we lekker gezeten. Hierna gingen we naar ‘Chucks Place’. Dit is een soort restaurant, te duur voor de gemiddelde Ghanees, als meetingplek voor witte mensen. Het wordt gerund door een Zweedse man. De manier van hoe het er uit zag kan zo in een serie of in een mooi blad. Het had een grote bar onder een ver uitstekend rieten dak. Hier gingen we avondeten. We hebben hier ook gewoon pizza’s. ik nam een hawaii.

“Het drinken komt hier gewoon in flessen. Ze halen dan de dop eraf en lopen dan langs met een zakje rietjes waar je een uit moet halen. Behalve bij bier, daar krijg je een plastikke beker bij".

We kregen de pizza’s allemaal op verschillende tijden. Ik kreeg de mijne als een van de laatste. De anderen hadden toen al hun eten op. Na het afrekenen gingen we met een yellow yellow naar een pompstation. Daarna gingen we fris halen. Bash en Tim gingen iets verder om bij een winkeltje alcoholische dranken te halen. Toen zij weer bij ons terug waren, gingen we met z’n allen naar een huisje, die verstopt was achter allemaal andere huizen. In dat hutje/huisje stonden allemaal banken gericht naar een scherm achterin het huisje. We gingen de vriendschappelijke wedstrijd Nederland-België kijken. De afgelopen dagen waren er al opmerkingen over en weer gemaakt tussen de Nederlandse en Belgische vrijwilligers. Ook de werknemers van de lodge werden gepushed om een kant te kiezen. Ladifa was ook in een oranje jurk gekomen, maar Mister Bob wilde geen kant kiezen. Heerlijk om het gevoetbal van je eigen land te kunnen kijken. Ik miste alleen de fanatieke jol-voetbal-kijkers. Ik was nu (naast Ellen) de enige die thuiscoach aan het spelen was. Maar het was wel gezellig zo met z’n allen. Mister Bob viel tijdens de wedstrijd in slaap. Arme man, heeft hij een keer vrij, is hij hier. Na een eindstand van 1-1 ( misschien de beste uitslag voor de sfeer in de lodge) gingen we weer met de taxi naar de lodge. Lekker slapen en  van de laatste avond in de ‘luxe’ lodge.