11 november is de dag...

11-11-2016

Vanmorgen werd ik vroeg (om vijf uur) gewekt door het harde geroep van ‘Allah’ in mijn oor. Chill…. Ik heb dus een moskee naast mijn kamer. Gelukkig kon ik nog even doorslapen tot 6 uur, toen ging mijn wekker. Om 7 uur moet ik namelijk vertrekken om op tijd op de logde te zijn om dan weer op tijd te zijn voor mijn project. Blamage nummer 1 vandaag: ik kreeg mijn deur niet meer van het slot, bleek dat ik het kapotte slot had dicht had gedaan. Leila kwam kijken om te zien wat er aan te duwen de hand was en riep iemand er bij. Gelukkig kreeg ik na even poeren zelf de deur van het slot af, door met mijn vinger een pinnetje terug.

Als je wakker wordt, krijg je ontbijt: een (zoet)brood en een thermoskan met warm water. Ik had gister al thee gekregen en een grote zak met allemaal kleine waterzakjes.

“Gezuiverd water krijg je hier in vierkante zakjes. Je moet dan het puntje eraf bijten en dan kan je er uit drinken”.

Ik kon gezellig met Julie ontbijten. Zij had al wat ‘La Vache qui rit’ wat ik van haar mocht gebruiken voor op mijn brood. Na het ontbijt pakten we onze tas en fiets en gingen we op weg naar de lodge. Fietsen is op de groten wegen wel te doen, maar op de kleine weggetjes, die voornamelijk uit lo zand bestaan , is het wat lastiger. Ook is de fiets niet van perfecte kwaliteit. Je zou hem ook zo in de Hollandse gracht kunnen vinden. Ook moet je hier erg oppassen in het verkeer. Iedereen vindt dat hij eerst mag en hier gelden geen verkeersregels. Hier geldt niet dat recht voorrang heeft, maar diegene die als eerst gaat. Ondanks dit alles waren we toch veilig aangekomen in bij de lodge.

De groep stond al op ons te wachten. Een Yellow Yellow was al aangekomen, maar dat is te kort voor onze hele groep. Dus we hadden gebeld naar Bash en Sylvester, maar beiden kwamen niet met een oplossing. Uiteindelijk heeft de ene yellow yellow-bestuurder er nog een van straat gehaald.

Toen we bij de school aankwamen, ging ik naar de klas van madame Latifa.  Ik kreeg de opdracht de kinderen Engelse bijles te gaan geven. Dus ik kreeg een lijst van kinderen die wel bijles konden gebruiken. Het voelde een beetje alsof ik in het diepe werd gegooid, ik wist totaal niet hoe ik dit moest aanpakken. Dus ik ging eerst maar met de kinderen het alfabet na. Die kennen ze zowat allemaal. Maar toen ik de letters afzonderlijk aanwees, kende we de letters niet meer. Dus ik besloot dat maar met ze te gaan oefenen. Maar het oefenen duurt lang en ze blijven het maar fout doen. Het stomme is dat ik ze niet goed kan uitleggen wat ze fout doen. Ik kan geen Dagbanli om het ze goed te kunnen uitleggen. Heel vermoeiend, zeker als je die dag weinig geduld hebt.

In de pauze vroegen alle kinderen om ‘ball’ te spelen. Ik vroeg aan Madame Latifa  of ze dat mochten doen. Ik moest een bal regelen en met ze gaan spelen. Maar die kinderen worden gek als ze een bal zien. Dus het liep totaal uit de hand. De bal ging overal heen, ook de klassen in, en de oudere kinderen gingen meespelen. Mijn moed zakte een beetje in mijn schoenen. Veertig kinderen had ik normaal wel aangekund, maar veertig kinderen die je niet verstaan niet. Ik was er klaar mee en had de bal weer opgeborgen. Gelukkig was het tijd om te gaan. Maar natuurlijk was er nu maar een yellow yellow. Dus we liepen naar de eg om er nog een te regelen. Dat regelen duurde best lag en ik kreeg last van mijn buik (het Ghanese eten is echt een aantast op je darmen).

Bij de lodge ging ik nog beleg halen voor het helftje brood wat ik over had van vanmorgen. Nadat ik wat gegeten had, voelde ik me echt stukken beter. Na de lunch gingen we met z’n allen naar de Cultural Market om daar wat te gaan drinken als afscheid van Iris, die morgen vroeg op haar doorreis ging. Daar heb ik ook nog een paar postkaarten gekocht en een paar slippers. Afdingen is hier echt een ding. Die smiegten geven altijd een te hoge prijs, dus je moet echt afdingen. Had ik nu maar Roza aan mijn zij, in Rome was ze daar pro in. Op de terugweg naar de lodge waren Julie en ik al bij de rotonde uitgestapt. Vanaf daar zijn we naar huis gelopen, anders moeten we zo heen en weren.

Blamage nummer twee: toen ik mijn kamer in wilde, had ik per ongeluk mijn slot dicht geklikt. Die moest via de binnenkant weer open gemaakt worden. Baba, ook iemand die hier woont, ging vanaf zijn kamer, die naast die van mij is, via het dak (tussen het plafond en het dak) naar mijn kamer. Zo kon hij mijn deur openmaken. Toen hij mijn deur open deed, zat zijn haar vol met spinnenwebben. Ik schaamde me dood; twee keer op een dag mezelf opgesloten. Lekkere Lotte acties….

Vannacht aten we iets met rijst en spaghetti in een. Dat was me toch een potje lekker! Na het eten kwam ik tot de beseffing dat het 11 november was, Sint Maarten! Dus ik mocht mijn eerste pakketje open maken van de Horizonners! Super leuk! Ik had een lampion en oudhollandse snoep gekregen. Ik ging batterijen halen. Ondertussen was het oudste dochtertje van Hamdia, Hiba, thuisgekomen. Door de weeks verblijft die bij de moeder van Hamdia, want dat is dichter bij de school. Ik zette mijn lampion aan en zong ‘Sinte Maarten mik mak’ en ‘Rommelpot’. Ze keken hun ogen uit. En nu had ik mijn snoepjes verdient. Hiba proefde er een van en vond het lekker. Ik had ook van de horizonners een pakketje gekregen voor als ik ‘problemen heb met mijn darmen’. Die heb ik ook maar overgemaakt. Die pilletjes en handgel die erin zaten kon ik wel gebruiken.

De rest van de avond heb ik nog een beetje met Hiba gespeeld. Dat is trouwens echt een aandachtstrekkertje en een beetje (erg) bijdehand. Voordat ik kon slapen moest ik Zaza (zo heb ik de kakkerlak maar genoemd) van mijn klamboe jagen. Daarna was ik snel onder mijn klamboe gekropen, daar voel ik me ten minste veilig.