Van het bakken van oliebollen in 2016 tot het bakken in de zon in 2017

26-12-2016

Wat een kut nacht! Elk uur moest ik er uit om naar de wc te gaan en mijn buik bleef maar steken. Ook heb ik nog moeten overgeven. Zolang ik maar niet weer malaria krijg. Eigenlijk zou ik vandaag met Julie gaan schilderen op haar project, maar dat trok ik op dit moment echt niet. De mensen in mijn gastgezin hadden medelijden met me, want ze zagen me de hele tijd lopen van en naar de wc. Hamdia had een bittere pil voor me die gegarandeerd zou werken. De Nederlandse pillen helpen niet, dus ik ging dit maar proberen.

Ik ging weer in mijn bed liggen. Op  zulke momenten zou er eigenlijk geen internet moeten zijn. Mijn vader had opnames gemaakt van het optreden van mijn orkest in de kerk. Toen ik dat keek, kreeg ik echt een sterk heimwee gevoel. Ik zou ook wel weer klarinet willen spelen en daarna heerlijk let de familie naar oma, spelen met mijn neefjes en nichtjes. Maar momenteel lig ik ‘gezellig’ in bed. Vreselijk. Nu besef je pas dat je van elk samenzijn moet genieten. Want eigenlijk zijn het hele mooie momenten.

Ik vermaakte me met de Belgische Flair (geleend van Julie) en probeerde te slapen. Toen het iets beter ging kreeg ik wat rijst met salade van Mary. De rijst kon ik niet eten, want de saus was echt super heet en ik wilde niet nog een aanslag plegen op mijn maag. Maar de salade was fijn. Ook heb ik de overige pannenkoeken uitgedeeld en gevraagd of ze het eigenlijk wel lekker vonden. En dat vonden ze! Gelukkig maar!

Ik heb nog wat gelezen in bed en ben toen rustig aan gaan wassen. Weer eens wat anders op tweede kerstdag: een handwasje doen. Hiba en Martin waren ondertussen lief aan het spelen. Sinds Julie weg is doet Hiba vet lief. Beter, want anders was het niet uit te houden. Ze deden alsof ze aan het bellen waren. Niet met een speelgoed telefoon, maar met een badtegel. Dus ik belde ze terug met mijn stukje zeep.

In de middag was ik aan het schrijven. Ondertussen kwam de schoenmaker binnen.

“Hier komen kinderen en vrouwen vaak binnen met koopwaar op hun hoofd, in de hoop wat te verkopen. Een soort thuisbezorgd.nl”.

De schoenmaker kreeg een paar schoenen om te maken. Hij ging aan de slag met naald en draad. Nusirat vond het allemaal interessant en liep hem in de weg. Toen Husna binnenkwam moest ik weer foto’s van d’r maken. Gister ook al. Echt een modepoppetje. Eindelijk kreeg ik geen noodles als avondeten! Maar rijst. Ik kreeg er helaas niet veel van op. Hiba was al een tijdje weg van huis en Hamdia was daar niet zo blij mee, want toen ze haar ging halen was we erg boos en sloeg ze haar met een stok. Daar schrok ik wel eventjes van. Maar dat is hier normaal.

Voor mijn gevoel zijn mensen hier ook veel sterker dan in Westerse landen. Hier doen ze alles met de hand en gebruiken ze haast geen gereedschap. Maar wij hebben de wasmachine, magnetron en boormachine. Ook lijken kinderen hier minder snel te huilen dan de kindjes thuis. Ook mag je vanaf het moment dat je een vrouw bent, niet meer huilen. Ook niet bij de bevalling. Zijn wij dan zo pussy en verwend of hebben ze hier gewoon supergenen?

27-12-2016

Tijdens mijn ontbijt vanmorgen werd een kussen hardhandig onder de loep genomen door Jawed. Zelfs de voering moest er aan geloven. Hij was opzoek naar eenmuis die er in zou moeten zitten, maar die zat er niet.

Vandaag ging ik Julie weer helpen met het schilderen op haar project. We doen hier ook weer het alfabet met tekeningen. Mister Dela kwam ook eventjes helpen nadat hij het kerstfilmpje had gezien (die hij overigens geweldig vond, dahh..). Maar hij kon niet zo goed schilderen. Er was geen rechte lijn te bekennen. Dat moeten we later maar fixen.

Op de terugweg naar de lodge moest ik langs de fietsenmaker, want mijn band was lek. En toen ik bijna thuis was, kon ik alweer naar de fietsenmaker, want de vorige had hem niet goed geplakt. Ik kreeg wel een leenfiets mee. Wat een service!

Na de lunch zijn we weer verder gegaan met schilderen en heb ik mijn leenfiets weer omgeruild voor mijn eigen fiets. Het was alweer wat later in de middag toen we aankwamen op de lodge. Gister avond was een groep jongeren aangekomen voor de jongerenreis. Leuk om weer nieuwe Salaminga’s te kunnen spreken. Het is een jonge groep van zes meiden. De jongste is 14 en de oudste 18. Bram begeleidt het spul. Het meisje dat tegenover mij zat komt ook uit Alkmaar! Heeuuj! Het is leuk om te zien dat er zo’n verschil zit tussen de manier van denken tussen de jonge meiden en ons. Wel gaaf dat ze dit doen en kunnen doen op deze leeftijd. Ik zou het niet gedurfd hebben.

Na het eten werd ik thuisgebracht door Bash. Het laatst stukje reed ik alleen. Ik kwam langs een groepje Ghanezen waarvan één mijn naam riep. Ik fietste stug door, maar ik hoorde ene motor achter mij aankomen. Toen ik mijn fiets geparkeerd had, bleek het Harrif te zijn die achter mij aan kwam. Een gozer (één van de tweeling) die het wel gezellig vond met de blanke dames. Hij wilde buiten wat praten, maar daar had ik totaal geen zin in, dus ik zei dat ik ging slapen. Gelukkig ging hij weg.

Toen ik die avond nog een paar keer op en neer op de binnenplaats liep, zag ik tot mijn verbazing dat de boom was gekapt! Neeee! Geen bladeren meer en ook geen schaduw. Dat wordt nog meer zweten wanneer ik mijn was doe.

28-12-2016

We gingen weer verder aan het schilderproject op het Nyohini-project. Dit keer ging de oudste jongen, 18 jaar, van Julies gezin mee helpen. Hij liet ons ook gelijk een andere weg zien om naar het project toe te fietsen. Salam kan alleen niet zo goed schilderen. Dus besloten we als team verder te gaan: ik zou de lijntjes doen van de letters en hij zou ze inkleren. Hij had een usb-stick ( ja dat hebben ze hier) gegeven waar Ghanese muziek op staat. Die hebben we op de achtergrond aangezet.

Om twaalf uur gingen we richting de lodge om te lunchen. We gingen vis halen. Salam ging mee, want die verwachte dat hij ook zou krijgen.

“In Ghana, als je iemand meeneemt ergens naar toe, verwacht diegene dat je alles voor hem/haar betaald”.

De vis is erg lekker! Er zit alleen een pittig sausje bij. Toen de vis op was, had ik de huid aan de daar rondlopende katjes gegeven en heb ik de saus opgelepeld met mijn brood die ik nog over had. Jammie!

De rest van de middag hebben we onze boeken bijgewerkt en onze reis voor volgende week zaterdag gepland. De tijd gaat snel!

Terug bij het gastgezin heb ik een van de speelgoed autootjes gegeven aan Martin. Die was zo blij! Het maakte mezelf ook blij om hem zo te zien. als ik hier weg ga, geef ik hem nog een. En vanavond eten we yam. Yammie. De rest eet fufu. Wel tof, Baba ging Hamdia helpen met stampen terwijl het een man is. Hij is volgens mij echt een lieve man. Maar ik praat alleen niet zoveel met hem.

De avonden zijn nu wel saai zonder Julie. Niemand knoopt echt een gezellig gesprek aan en iedereen zit al binnen na zeven uur, dus geen spelletjes. Ik krijg nu echt win om tv te kijken of een film. Maar dat wordt wat lastig. Dus ga ik zo maar een tijdschrift lezen of info zoeken voor onze reis. En maar weer vroeg slapen. Je moet wat.

29-12-2016

Mooi om te zien dat iedereen hier de dag begint met een warme trui. Het is alsnog in de ochtend boven de twintig graden, voor Nederland een teken om rokjes te gaan dragen, maar hier vinden ze het maar koud. Ik begin het onderhand ook koud en fris te vinden. Ik word al echt Ghanees. Nu alleen nog lak hebben aan de tijd en dan ben ik een echte.

Vanmorgen, voor het schilderen, hebben Julie en ik alle hotels geboekt voor onze reis. Begin er nu wel echt zin in te krijgen! We gaan zulke mooie plekken bezoeken. En een paar avondjes in normale kamers slapen kan ook geen kwaad!

Toen we ’s middags aan het schilderen waren, kwam Mister Mohammed kijken. Volgens mij was hij verbaasd over hoe goed het was, want hij was er helemaal stil van. Bij het gastgezin kreeg ik blanke rijst te eten, maar toch heeft het een smaakje. Hoe doen ze dat toch?

30-12-2016

De schildering op de Kidz Active waren nog niet af, dus die gingen we vandaag afmaken. De jongerenreis had hier de afgelopen dagen ook geschilderd. De borden waren weer zwart en er zat nu een quote op de buitenmuur geschilderd. We gingen lekker, we hoefden nog laar twaalf plaatjes te schilderen. Tussendoor kwamen de meiden van de jongerenreis even kijken. Gezellig zo’n bezoekje. Terug bij de lodge, ging ik met Bash naar de ‘Christian guesthouse’. Daar ging ik voor Sjaak (want die komt in januari op bezoek) een plekje reserveren. Ik hoop dat ik alles goed gedaan heb. Het enige wat ik moest doen was Sjaak zijn naam op een papiertje schrijven, die toevallig op het bureau lag, met de data.

Bash kennende gingen we niet gelijk terug naar de lodge. We moesten eerst even kijken bij de koe. Zijn oom gaat zondag trouwen , maar die zit nu nog in Londen. Dus Bash moest de trouwerij maar even regelen. Bij dat regelen hoort onder andere een koe. Want zeg nou zelf, wie wilt er geen koe voor zijn trouwerij? De koe wordt dan geslacht en opgegeten. We kwamen aan bij het huis waar het feest gevierd gaat worden. Daar stond een Motor King (een motor waar een grote bak achter zit. Ook een veel gebruikt voertuig hier). Hierin lag een koe, opgevouwen en wel. Hij was helemaal vastgeknoopt, zodat hij zich niet verroeren kon. Bash ging iemand halen. Ik bleef wachten en keek om me heen. Er was een aardig groot leeg veld aan de linkerkant van het paadje, wat nog aardig groen zag. Daar liepen veel geiten, kippen en koeien. De gekochte koe stond inmiddels vastgebonden aan een boom te kijken naar zijn vriendjes die lekker stonden te grazen. Zou hij weten dat hij straks geofferd wordt? Ik kreeg een beetje medelijden met hem. Nadat Bash en een deel van zijn familie de koe hadden goedgekeurd, werd de koe weer losgeknoopt , opgevouwen en in de Motor King gedaan. Dit werd onder andere gedaan door twee kinderen. Voor hen is het heel normaal. Nederlandse kinderen zouden op deze leeftijd niet eens zo dichtbij durven komen.

Bash en ik gingen weer verder, maar we gaan nog niet naar huis. Nog lange niet. Op een andere plek stapten we weer van de motor af. We liepen verder en het begon steeds meer te stinken. Er lag een koeienhoofd te rotten en er hing een vlezig schapenlichaam aan een draadje. Goor. Verderop lag de arme koe. Dus hij wordt vandaag al geslacht! Ik dacht pas bij de trouwerij. Bash stond met de mannen te praten. Toen er een mes tevoorschijn kwam, kreeg ik toch een beetje een misselijk gevoel. Als ze het maar niet gaan doen waar ik bij ben! Maar twee tellen later was de keel van het arme beestje doorgesneden. Bah. Ik durfde niet te kijken, maar ik moest wel kijken. Ik wilde niet zwak lijken en misschien word ik er wel hard van. Maar mijn Wersterse hartje kon het eigenlijk niet aan. Zeker niet toen je hoorde dat er bloed in de longen terecht kwam en het even later spastische trekken kreeg. Het arme beest was echt aan het lijden.

Bash moest ook nog wat regelen, dus ik moest hier maar op een bankje blijven wachten. Daar zaten gelukkig meer mensen en was er een meneer as van iets aan het schrapen. Het leek op leer. Ik ging daar maar naar kijken. Ondertussen liep er ook een meneer langs die iemands teennagels ging verzorgen. Heerlijk zo’n pedicure met een stervende koe op de achtergrond. Dat is weer wat anders dan een cd met oceaangeluiden. Toen Bash terug kwam, kon ik eindelijk weg.

Deze middag gingen Julie en ik nog even de stad in. Jay zou nieuwe kaarten hebben, naja hij ging die bij zijn buurman halen. Ook lieten we het filmpje aan hem zien. hij zette het op zijn computer, waardoor de kerstmuziek door de hele winkel klonk. Hij had het filmpje tot twee keer toe bekeken, want hij moest er zo van lachen. Op het terrasje ging ik de nieuwe lading kaarten schrijven. Super grappig om uit het niets ‘All I wan for Christmas’ te horen uit een Ghanees winkeltje. We hebben de zoot kaarten op de post gedaan, waarna we nog bubbels hebben gehaald voor morgen.

Teug bij het gastgezin voelde ik me nog steeds een beetje raar over die koe. Iedereen in Nederland is druk bezig let het bakken van oliebollen en ik zit maar met het beeld van die arme koe. Gelukkig werd ik vrolijk van een meisje die los gaat op mijn westerse muziek. Hiba stond lekker te shaken met mijn ipod oortjes in op Imagine Dragons. Lief.

31-12-2016

Heerlijk even zo’n dagje niets. Heb vanmorgen mijn kamer geveegd. Hier doe je dat met een roe-ding. Er komt veel stof door de Hammatan. Dat is het seizoen dat er veel wind komt, wat allemaal stof meeneemt. Een soort zandstorm.

Bij de lodge zaten Julie en Manon (een meisje die hier van de zomer ook was en nu terug kwam om iedereen te bezoeken). Ik had mijn bikinitopje en mijn shorts meegenomen om te zonnen. Want voor twee maanden in de zon gelopen te hebben, ben ik nog best wit. Daar moet verandering in komen!

Ik heb nog een tijd met Manon gepraat en het schijn dat zij in de zomer ook verschillende complicaties heeft gehad met Yvonne. Ik hoor zulke verhalen steeds leer. Fijn dat het dus niet aan mij ligt. Ondertussen kwamen de kids van de jongerenreis binnen. Die hadden een spelletjesochtend georganiseerd op de school, maar ze kwamen er achter dat om daar wat gestructureerds te organiseren niet kan. Het lijkt wel alsof de kinderen helemaal wild worden wanneer ze iets krijgen.

In de middag gingen de meiden van de jongerenreis weer terug naar de compound om oliebollen te bakken. Ik werd helaas weer wat zieker. Ik word de hele week al geteisterd door diarree en buikpijn. Dus ik moest weer pillen halen bij de drugstore. Toen Bram en ik, hij liep lief even mee, daar aankwamen, stond de dvd van Frozen op! Let it gooo! Zelfs in Ghana wordt het dus gekeken. Dat maakt de wereld wel een stukje kleiner.

 Tegen etenstijd hebben Julie en ik de tafels buiten aan elkaar gezet als één grote tafel. Vanavond zouden er ook dansers komen. Die kwamen een voor een binnen gedruppeld. De tieners kwamen ook terug en hadden aardig wat oliebollen gebakken. We dekten de tafel en Mister Bob diende de soep op. Hij was al de hele dag zenuwachtig of het wel goed zou komen met het eten.

Na de soep begin de eerst ‘voorstelling’. Drummers, gevolgd door een piccolo, liepen door de deur naar buiten. Daar achteraan liepen er mannen in traditionele kleding. Ze hadden van die luierbroeken aan met als riem een grote gevulde band met belletjes er in. Daarmee waren we de hele tijd mee op en neer aan het schudden. Sexy hoor. Aan hun voeten hadden ze ook belletjes. Ze hadden ene ontbloot bovenlijf met versiering van schelpen. Sommigen hadden een hoed op en anderen een hoofdband. Damn, wat kunnen die mannen schudden met hun heupen. Ze liepen rondjes en rondjes. Maar in de vorm van een dans. De ene keer daagden de dansers de drummers en de fluit uit om sneller te spelen en soms andersom. Ze deden het ieder geval met volle overgave. Ze besloten hun act door naar binnen te lopen.

De dans werd opgevolgd door het hoofdgerecht. Natuurlijk frietjes met kip. Tijdens het toetje, fruit en ijs, begon de tweede dans genaamd Bamjyja. Ze hadden hun broeken omgeruild voor rokjes. Hier kan alles. Ook hier waren ze fanatiek aan het dansen. Op het eind trokken de dansers één voor één mensen uit onze groep om mee te dansen. Ook Mister Bob, Bash, Sylvester, Youssef en Latifa moesten er aan geloven.

Nu was het wachten tot het 12 uur zou worden. We vulden de tijd op met spelletjes. Om 11 uur kregen we al vanuit Nederland de beste wensen. Vlak voor twaalf uur hoorde we hier en daar al mensen roepen. Wij waren nog aan het aftellen en schoten bij 0 met appelchampagne en partypoppers. Toen was het stil. In Nederland zou je nu allen maar geknal horen, maar hier hoorde je dat nauwelijks, tot de buren een paar pijlen hadden gevonden.

 Nadat Julie werd thuisgebracht, werd ik thuisgebracht. Toen was 2017 toch al weer twee uur bezig. En wat Matthijs terecht opmerkte: ik heb gewoon een uur minder 2017! Gekkegeit.