Twee kanten van Accra

6 & 7 november 2016

6-11-2016

Ik ben een tijd niet meer wakker geworden door een haan. Het voelt net alsof ik wakker word op een Landal Greenparks park, maar dan niet in een tent en stukken warmer.

Momenteel zit ik onder mijn klamboe klaar om te genieten van mijn laatste dagje/nachtje in Accra dit jaar. Morgen moeten we vroeg vertrekken, om 5 uur, met de taxi naar de bus om daarmee naar Tamale te gaan. Ik was zojuist even mijn buskaart kwijt maar had hem gelukkig weer gevonden, langleven de opruimskills en het daarna niet meer te kunnen vinden skills.

Maar goed, vanmorgen. Toontje had een lekker theetje gemaakt en ging toen brood smeren voor me. Ik zat buiten op het terras. Er liepen veel Ghanezen langs om naar de kerk te gaan. In dit deel van Ghana zijn de meeste mensen Christelijk. Mannen droegen een nette blouse of waren helemaal in pak. En de dames liepen in rijk gekleurde jurken. Ik wil er sowieso een van die kopen later! Maar terwijl ik daar zat kreeg ik vollop de aandacht van de jonge Ghaneese mannen. Ik ben ook gewoon een lekker ding. En ja, de eerste dag hier ben ik gelijk ten huwelijk gevraagd. Maar van Toontje mochten ze me pas hebben als ze heel veel cedi aan haar gingen betalen.
Tijdens het ontbijt kwam een meneer langs om te vragen of we een bepaalde hond hadden gezien. Hij wilde deze namelijk geven aan iemand die hem wilde opeten. Toontje was het er niet mee eens en liet dat duidelijk merken. 
Na het eten gingen we de andere meiden, die s avonds waren aangekomen, halen. Emma, Marije en Anouk. Alle drie zijn ze 18 jaar en gezellig. Daarmee hadden we nog wat gekletst in een 'restaurant' , waarna we werden opgehaald door Ebenezer, een vriend van Toontje. Met hem gingen we Accra in om de stad te bekijken. Met zijn drieën achterin in een taxi.
Eerst gingen we geld wisselen. Dat deden we bij een vrouwtje op straat die een tas bij zich had vol met cedi's en euro's. Dat ze niet bestolen wordt. Maar ik had geen cash en moest gaan pinnen. Gelukkig kan dat hier gewoon bij de bank. Eén cedi is ongeveer 25 eurocent. 
Hierna gingen we door naar de 'Black Star of Freedom and Justice'. (voor diegene die geïnteresseerd zijn of het al gezien hebben, dit is ook te zien in de aflevering van 3 op reis van 18 januari 2015). Maar dit is een soort triompfboog midden op een rotonde. Daarnaar lag een stadion en een soort oud olympisch stadion. Hier hebben ze elk jaar een soort mars voor de president. Die mars wordt al op school aan de kinderen geleerd. 
Daarna gingen we door naar een vissersdorp, een heel armoedig gedeelte. Mensen leven daar in hutten, die we ook bouwen met de JOL, maar dan slechter. Iedereen daar vangt dezelfde vis en gaat daarmee naar de markt. Lekker gevarieerd... Maar het is wel shocking om te zien. Kinderen komen naar je toe en geven je een zoen op je arm of willen hand in hand met je lopen. Alsof je een soort heilige bent. Na deze ervaringen liepen we met de gids naar de vuurtoren daar. Maar eerst betalen. 10 cedi voor het vissersdorp en 10 cedi om de vuurtoren in te mogen. Maar die vuurtoren was uiteindelijk niets bijzonders: veel treden, veel zweten en dan wel een confronterend uitzicht. Aan de enekant op zich een aardig uitziende stad en aan de andere kant de sloppenwijk/vissersdorp. Boven werd ik nog op date gevraagd door een van de mannen, leuukk... Op de weg naar benenden werden we gevraagd voor een donatie voor de school in het vissersdorp. We werden een soort van geforceerd om 200 cedi te betalen, maar dat is echt veel hier. Uiteindelijk gaven we 20 cedi pp (ook veel). Maar die mannen waren beledigd. Toot je had ons al gewaarschuwd hiervoor, dat ze heel ondankbaar kunnen zijn.
Onze reis werd vervolgd naar een tripje naar het strand. Hier moet je 10 cedi betalen om op het strand te mogen. Daar namen we een drankje. Veel verkopers lopen naar je toe terwijl je daar zit, super vervelend. Nadat de drankjes op waren reden we terug naar Toontje. Daar gingen we bij een restaurant, wat er niet uitziet als restaurant, wat eten. Patat mee gefrituurde kip. Prima te doen. Daar hebben we met zn vijven nog lekker gepraat. Wel gingen we al rond 9 uur slapen, omdat we dus vroeg op moeten morgen.

7-11-2016

Vanmorgen om half vijf op om me klaar te maken voor de taxi. Nog even snel onder de douche en mijn tas inpakken. Ik was klaar en Toontje klopte aan mijn deur. Zij ging alvast de andere meiden halen die bij een gastgezin sliepen. Toen ik buiten aan het wachten was viel het me op dat al veel Ghanezen wakker zijn rond dit tijdstip. Netjes begroeten zij mij wanneer zij langs liepen. Uiteindelijk kwam de taxi er aan met de damens er lopend achteraan. Wij verdeelde onze tassen over de taxi's en reden naar het busstation. 
Daar aangekomen was het een grote chaos. Onze koffers werden geteld en naast de bus gezet. Ik moest met mijn kaartje naar de balie om te betalenvoor het gewicht van de koffers (25 cedi) en om aan te geven dat ik daadwerkelijk mee ging met de bus, anders verkopen ze je ticket rustig door. We zouden om zeven uur moeten vertrekken, maar ondertussen was het al tegen achten. Er was nog even gedoe met de plekken en de sjouwers eisten fooi. Uiteindelijk begonnen we aan ons twaalf uur durende reis. Emma en ik zaten voorin, we konden zo goed kijken naar wat er gebeurt onderweg.
In het eerste gedeelte stond de radio, waar een een of andere geloofsbelijdenis aan de gang was, aan. Alleen de speaker boven onze hoofden stond aan. Tijdens de reis werd dit ingeruild voor schietgeluiden van films die werden afgespeeld. Heerlijke schietfilms met onder andere Arnold Schwartzeneger. 'I'll be back!'. 
Tijdens de rit stopten we drie keer 15 minuten om je behoefte te doen en om wat te drinken of te eten. om naar de wc te gaan moest je 20 pesuas betalen. Maar dan krijg je niet altijd een wc pot. Vaak was het een lange geul in de grond waar je, als het even tegen zat, naast iemand andere gewoon je behoefte moest doen. Op de laatste stop had ik gefrituurde yams gekocht, een soort hele dikke gefrituurde zoete aardappel, die heel kruimelig was van binnen. Op de stops werd we vaak harde muziek gedraaid. Wanneer ik er op ging dansen werd ik (hoop ik maar) toegelachen door de Ghanezen. Mensen kwamen zelfs naar mij toen met: 'I liked your dance'. 
Onder weg viel er veel te zien. je ziet tijdens de rit het landschap veranderen van een bebouwde stad, naar een soort Amazonegebied die daarna weer veranderde in een droger landschap met rood zand. Overal langs de weg waren straatverkopers die met hun handelswaar op hun hoofd naar de stilstaande voertuigen renden om daar hun spullen te verkopen. Tijdens onze rit stopte de bus langs de weg, zodat de busreizigers aemaal brood konden kopen. Die verkoopsters hadden dan de dag van hun leven. Emma en ik zaten te bedenken hoe het zou zijn als wij in de Jumbo met een boodschappen mandje op ons hoofd zouden lopen. Of in de ikea met een ikea tafel. Het is blijkbaar ook heel normaal om je geit boven op je auto te doen.
Na twaalf uur waren we eindelijk in Tamale. Een uur van te voren hadden we Bash al bericht dat we er bijna zouden zijn. En hij stond ons dan ook al op te wachten bij het busstation. Het was ondertussen al weer donker. Rond zes uur is het hier al donker. We werden in een taxi naar de lodge gebracht en in een aardig luxe kamer (met douche en wc) mochten we onze spullen leggen. Daarna kregen we eten: noedels, zoals je in Nederland ook kan eten, en fruitsallade. Er waren ook andere meiden in de lodge, Elise en Tessa. Zij slapen hier altijd. Ook was er Ellen, maar die zou morgen ochtend weer vertrekken. Ze had hier niet zo goede ervaringen en ging daarom eerder weg. Daarna gingen we nog even snel douchen, ging ik schrijven in mijn dagboek en naar bed. We waren uitgeteld van deze reis.

(We hadden ons zelf nog wel buitengesloten door de deur achter ons dicht te trekken met de sleutel aan de binnenkant. Gelukkig had de nachtwacht ons gered.)

Ps. Ik probeer snel foto's te uploaden, maar dat gaat wat moeilijk hier. Dus ze komen er aan! :)