Lekker nat

7-01-2017

Ik ben net wakker geworden met een uitzicht waar je u tegen zegt. We zijn aangekomen bij Lake Bosontwe. De afgelopen dagen heb ik al zoveel gezien en meegemaakt.  Nu moet ik het alleen nog gaan opschrijven. Daar gaan we dan.

Vanmorgen moesten we vroeg op. Julie zou om half vijf bij de straat staan met een yellow yellow om me op te pikken om naar town te gaan. Maar de Ghanees kennende was die te laat. We werden gedropt op een plek waar precies geen bussen stonden. We zaten daar te wachten tot ik in gesprek raakte met een meneer daar. Hij zei dat de bus pas op half tie vertrekt, veelste laat. Dus we gingen naar een ander busstation. Daar vonden we een trotro naar Yendi (die naar Bimbala ging niet), dus die namen we maar. Om half zeven vertrokken we. In de bus zaten we in totaal met 39 mensen. In zo’n klein busje! Hier kan ook alles. Comfortabel was het in ieder geval niet. Na vier uur rijden kwamen we aan in Yendi. Met de taxi gingen we meteen door naar het andere busstation. Helaas was de bus naar Bimbala net vol, dus moesten we wachten. Een uur later zaten we weer gezellig let z’n allen op een kluitje.

De weg was slechter dan hiervoor en we reden veelal op zand wegen. Dus dat stijft onwijs. En dan krijg je een dilemma: of geen wand en dus het raam dicht, maar dan krijg je het vet heet. Of dus koelte maar zand in je mond. Het werd het laatste. Als je zo lang zit krijg je pijn in je kont. Ook kan je niet echt slapen, want door alle hobbels en gaten in de weg word je de hele tijd door elkaar geschud. Alsof je alleen maar rondjes rijst in de houten achtbaan, zo voelt dat.

In Bimbla aangekomen was het weer zo’n vier uur later. Normaal gaat vanaf hier een bus rechtstreeks naar Hohoe, maar nu natuurlijk niet. Ha! Hij was gister al vertrokken, dus dan gaat hij vandaag niet. Gelukkig was er iemand, Marc, die ook naar Hohoe gaat. Hij nam ons op sleeptouw.

“Hohoe spreek je eigenlijk uit als Hohoi. Wel handig om te weten als je om de weg vraagt”.

We zouden niet via de grote wegen gaan, maar hij wist een ‘snellere’ weg. De trotro die we nemen zat nog helemaal leeg, dus we verwachte dat we nog super lang moesten wachten, maar we vertrokken al snel! Ze nemen mensen mee die onderweg langs de kant staan.

Ook deze rit was ver van comfortabel. Het werd niet alleen maar drukker in de wagen, ook werd er halverwege een kind in mijn armen gedrukt die ik maar moest vasthouden tot het einde van de rit. Gelukkig was het een zoet meisje en viel het zo n mijn armen in slaap. We kwamen aan in Borae, daar namen we de taxi naar een veerboot. We moesten het Volta Lake oversteken om verder te gaan met de reis. Op de boot stond al een wagen vol opgevouwen koeien. Tijdens de boottrip liep er een man over de koeien heen om ze nog verder en beter in te snoeren. Het was een relaxed tripje, wat we wel konden gebruiken na al dat geshake.

Aan de overkant hadden we het geluk dat we gelijk in een trotro konden stappen die na ons vol was. Ondertussen was het al zes uur, dus een beetje schot in de zaak vonden we niet erg. Veel mensen in de bus hebben een doek voor hun mond vanwege al het stof. Je merkt ook dat we in een gebied komen waar er meer christenen zijn. Je ziet veel meer kerken en begraafplaatsen langs de weg. Met van die graven als in Nederland.

Eindelijk om half tien waren we aangekomen in Hohoe. Het was ondertussen al donker geworden. Marc regelde een taxi voor ons en ging nog met ons mee naar het hotel. Natuurlijk wilde hij achteraf mijn nummer.

Het hotel zag er, voor Ghanese termen, netjes uit. De bazin, zo’n heerlijke big mommah, verwelkomde ons en vroeg gelijk of we nog avond eten wilden. Ja! Want we hadden eigenlijk alleen maar brood op. De kamer wag er ook mooi uit en je kon er heerlijk douchen. We hadden een heerlijk diner bij kaarslicht. Daarna zijn we eigenlijk meteen gaan slapen, want zo’n 15-uurige reis breekt je wel op.

8-01-2017

 Wat heerlijk om een keer niet wakker te worden van een moskee. Dit keer waren het de klerklokken die mij wekte. Het is zondag, dus iedereen gaat naar de kerk. We hebben het luxe, want het ontbijt werd op onze veranda geserveerd. Hmmm.

Na het ontbijt namen we de taxi naar een plek verder op om daar de Wli Waterfalls te bezoeken de trip er naar toe zou ongeveer anderhalf uur duren. We kregen een gids mee. Hij bleef tijdens de tocht maar zeuren om de lange route te nemen tot we ermee instemden. Bloed irritant. We kregen een stok  om ons te helpen met klimmen. De weg omhoog was nog te doen, al zweette ik mij kapot. We stopten soms om iets bij te komen en ondertussen konden we genieten van het uitzicht. Die was wel echt mooi. Helaas dat er wat nevel hing, anders hadden we nog verder kunnen kijken. Het duurde en duurde voordat we bij de top aankwamen. Ondertussen begon ik echt al moe te worden. Het was er super warm en benauwd. Toen we boven aankwamen zagen we dat we een andere berg op geklommen waren dan we dachten. We moesten nog een flink eind voordat we bij de waterval zouden aankomen. Eigenlijk was ik er toen al klaar mee. Voordat we verder konden, moest de gids eerst nog apen wegjagen, ander zouden zij stenen gaan gooien naar ons. Nou… als ze dat zouden doen, dan zou ik gewoon terug gooien. Don’t mess with Lotte! Maar ze gingen al weg door het geroep van de gids.

We gingen afdalen. Nu kwam het moment dat ik er echt echt klaar mee ging zijn. Ten eerst liepen we op stukken waar je best wel beveiliging moest hebben. Een misstap en je knikkert zo naar beneden. Daarnaast wilde die man een stuk lopen, langs een afgrond, waar er niet eens een pad liep. Echt niet verantwoordelijk. En de tocht naar beneden vond ik echt zwaar. Klimmen prima, maar onbeveiligd naar beneden klimmen, nee dank u. ook moest die man zo nodig van mijn water drinken. Nou toen was ik er helemaal klaar mee. Ik heb gezegd dat hij voortaan zijn eigen drinken moest regelen en dat hij ons van te voren had moeten vertellen at die tocht zo zwaar zou zijn. Sommige stukken naar beneden vond ik zo eng dat ik zitten nar beneden gleed. Dit bracht tot gevolg dat mijn broek scheurde. Dat ook nog!

Na bloed, zweet en tranen kwamen we aan bij de waterval. En wat was hij mooi! Bijna zo mooi om de weg hiervoor te verdoezelen, maar daarvoor vond ik het afdalen te kut. In tegenstelling tot wat de gids zei, gingen we zwemmen in de plas die de waterval achter liet. Heerlijk verfrissend zo. Ook konden we het water gewoon drinken. Daar hebben we heerlijk gebadderd. Tot de beseffing kwamen dat we nog naar de lage waterval moesten. Fijn nog meer afdalen…

Het is dat ik nu stoer kan zeggen dat ik het heb geflikt, maar ik vond het echt niet leuk. Ik was moe, bezweet, mijn spieren deden pijn en ik had haast geen broek meer over. Maar ook de lager gelegen waterval was mooi. De gids wilde verder, maar wij bleven. We moesten hem nog betalen en hij vroeg nog om fooi ook. De aso. We gaven hem 5 cedi en toen werd hij boos. Nou, jammer dan. Hij ging weg en wij gingen nog wat zwemmen. Er hing een hele zwerm vleermuizen naast de waterval. Om vier uur liepen we terug om een taxi te zoeken die ons thuis kan brengen. Daar hebben we rijst gegeten en was ik zo dood op dat ik ging slapen.

9-01-2017

We hadden de wekker gezet om op tijd te vertrekken. Ze vervolgden onze reis door naar Lake Bosontwe te gaan. Ook vandaag was de rechtstreekse bus niet aanwezig, die was vannacht al vertrokken, dus mochten we weer gaan city hoppen. We vonden al snel een trotro naar Koforidua. Vanuit daar kan je door naar Kumasi. Het was een lange weg, maar in vergelijking met de vorige reis hadden we wel wat meer ruimte. In Koforidua aangekomen dachten we gelijk een overstap te hebben, maar we moesten er uit want de trotro was overboekt.  Jammer want deze zag er best chique uit. Even later kwam er al een volgende bus aan die gelukkig snel vol zat. De wegen waren wel wat netter dan boven Hohoe. We stapten de bus eerder uit. Al in Ejisu verlieten we de bus. Eigenlijk konden we na even onderhandelen over de prijs gelijk een taxi instappen die ons naar het meer en et guesthouse kon brengen.

Er was nauwelijks een scheiding te zien tussen het meer en de lucht door alle nevel, maar het was een mooi gezicht. De Green Ranch, de plek waar we verbleven, zag er ook netjes uit. Het had meerdere lagen omdat het op een helling ligt. Wel een beetje jammer voor als je spierpijn hebt door het beklimmen van een berg de dag ervoor. Bij de ranch stonden paarden en een ezel, waarvan de laatste echt een leuk geluid maakt. Alsof hij helemaal stuk gaat van het lachen, met op het einde een Gerard Joling lach. Om te gieren!

De kamer is erg mooi. De douche heeft mooie stenen als betegeling. Voor ons gevoel waren we hier al ‘vroeg’ aangekomen. We namen een heerlijk vers drankje als beloning. Ik nam verse jus en Julie had een mildere variant van de Ghanese wijn. Daarna zijn we gaan zwemmen in het meer. Er waren nog twee andere bezoekers, een vader en zoon, die net terug kwamen van een kajak trip. Het water was heerlijk warm. Alleen lagen er heel wat mugjes in. Het werd helaas snel donker, dus gingen we ons klaarmaken voor het een.

Ondertussen waren we aan de praat geraakt met de twee Duitsers. De jongen zit hier in Ghana voor een jaar en zijn vader was voor twee weken op bezoek. Dik zou dat niet kunnen, een jaar lang weg. Ik mis het leven thuis nu al. Om de tijd te doden heb ik ze boeren bridge geleerd. Het eten was echt heerlijk! Het eten is hier vegetarisch, maar de pasta met champignonsaus was echt verrukkelijk. En ze hadden wijn. Dus dat nam ik natuurlijk. Na het dessert, banaan met een soort chocoladesaus, maakten we ons potje kaarten af en gingen we slapen. Ik heb hier geen bereik, wat ik eigenlijk wel lekker vind. Heerlijk rustig.

10-01-2017

Wat is het heerlijk wakker worden let het opkomend zonnetje wat uitstrijkt over het meer. We hebben even genoten van het uitzicht voordat we gingen ontbijten. We kregen bruin brood! Heerlijk. Na het ontbijt gingen we ons voorbereiden op de volgende activiteit: paardrijden. Zie je me al gaan? Ik mocht rijden op Galaxy en Julie op Eclipse. Tuurlijk kreeg ik weer een koppig paard. Hij liep maar niet met me mee. Toen we beneden stonden en we uitleg over hoe je een paard bestuurt gekregen hadden, konden we het paard beklimmen en gaan rijden. Ik voorop, gevolgd door Julie e de Franse eigenaresse. We liepen eerst op het ‘bospaadje’ en daarna langs het meer. Mijn paard wilde eigenlijk alleen maar eten, dus stonden we vaak stil. Bij een dorpje aangekomen gingen we weer terug. Het was leuk om iets te doen wat je eigenlijk nog nooit hebt gedaan. En nu heb ik alvast geoefend voor Zuid-Afrika.

De lunch was ook heerlijk. We regen een mooi opgemaakte salade. De rest van de middag hebben we gelegen naast en gezwommen in het meer.