En toen kwam er een geit en die maakte aan het Ghanese verhaal een eind

29-01-2017

Ik moest vanmorgen vroeg zo nodig mijn grote behoefte doen, dat ik naar de lodge ben gefietst en het daar heb gedaan. Daarna ben ik weer teruggegaan naar mijn gastgezin voor mijn ontbijt. En het is gelukt: het hebben van een kater in Afrika. Die kan aangevinkt worden op mijn bucketlist. Na mijn ontbijt ging ik naar de lodge om uit te brakken. Toen Marlene er was en Latifa eiiinndelijk klaar was, gingen we naar de VRA-pool. 

Het was super rustig voor het weekend. waarschijnlijk kwam dat door het hete weer. Je zou denken dat wanneer de zon schijnt het water warm zou zijn, maar het voelt juist super koud aan. Ik zwom met kippenvel. Naast ons drieën waren er nog twee jongens. Even later kwam er nog een groep aan. Een meisje uit die groep was echt gek, ha.  Zo vrolijk. Ze gaf ons gelijk knuffels, omdat ze het zo koud had. Latifa kon het erg goed met haar vinden. Gelukkig, want ik was bang dat ze het niet leuk zou vinden vandaag. De jongens van de groep waren ook gezellig. Ze zaten niet, zoals anderen, de hele tijd aan je. We deden een bal afpak spel. Super komisch: een van de jongens had de pruik van die meid afgepakt en dobberde daarmee in het water. Het was oprecht gezellig.

Terug bij mijn gastgezin heb ik nog een shirt en keeperhandschoenen, die ik had gekregen van de jongerenreis, gegeven aan mijn gastbroertje. Hij was er zo blij mee! Hij rende er de hele buurt mee rond om het te showen. Ik ging vroeg naar bed om de slaap die ik vorige nacht gemist had in te halen.

30-01-2017

Bam! En toen was het opeens je laatste dag in Tamale. Wat betekende dat het ook mijn laatste dag was op de school. Ik was enigzins nerveus. Hoe zullen de kinderen reageren en de leraren? En hoe emotioneel zou ik zijn? Daar was maar een manier om achter te komen: er naartoe gaan. Marlene vergezelde me gelukkig vandaag. Ze zou foto's maken en me vergezellen op de first aid. 

Voor de ochtend had ik niet echt een activiteit bedacht, wat Madame Latifa wel had verwacht. Een deel van de ochtend hebben we gedanst en gezongen. De tweede helft van de ochtend hebben we 'boys versus girls' gedaan. Ze moesten drieletteewoorden herkennen en spellen. Net lingo. Toen Madame Latifa daarna nogmaals herhaalde dat dit mijn laatste dag is, moesten een paar kinderen huilen. Dat deed mij best veel. Blijkbaar wordt mijn werk hier door de belangrijkste mensen gewaardeerd. Daar deed ik het voor! 

In de pauze ging ik met Marlene aan de gang in de first aid. Het verschil met de vorige dagen in de first aid is dat er nu wel iemand stond die precies wist wat ze aan het doen was. Terwijl Marlene haar beroep uitoefende, ging ik langs de leraren om ze te bedanken voor de afgelopen dagen, door het geven van stroopwafels. 

Na de pauze gingen we een groepsfoto maken met de klas. Dat ging moeilijk omdat alle kindjes vooraan wilden staan. Toen ik op de foto wilde met Madame Latifa, nam ze me op haar rug. Wat is ze toch een lekker gek mens. Ze heeft soms van die mindere momenten, toen ze bijvoorbeeld te veel van mij verwachtte, maar we hebben ook vaak gelachen. Na de foto's heb ik ballonnen uitgedeeld. Ze werden weer helemaal wild. Ik had er 200 mee, dus ik heb nog drie andere klassen kunnen geven: k2&3 en p2. Hierna heb ik een beetje heen en weer gelopen. Terwijl ik dat deed, kwamen de kinderen uit mijn klas naar mij toe en zeiden: 'Madame, please don't go, stay here'. Toen brak mijn hart wel in stukjes. En toen de yellow yellow arriveerde werd het echt tijd om afscheid te nemen. Madame Latifa stelden de kinderen gerust door te zeggen dat ik misschien, over tien jaar, weer terug kom. Niet dat ze me dan nog zullen herinneren, maar wie weet.

Bij de lodge heb ik mijn laatste stukje kaas uit het pakket van mijn ouders gegeten en heb ik nog een vriendschapsbandje voor Bash gegknoopt. Ook heb ik de borg van mijn fiets terug gehad. Heeeuujjj! Sylvester kwam mijn certificaat van de Kidz Active nog brengen. Hij was voor teaching. De first aid en crafting schrijft ik er op mijn cv wel bij. Tuurlijk kwam hij ook nog even geld innen. Toen ik het bandje af was nam ik afscheid van Marlene en sprong ik achter op bij Bash die me naar het gastgezin bracht. 

Bij mijn gastgezin heb ik de tas met kado's tevoorschijn gehaald. Die ging ik uitdelen nadat ik afscheid had genomen van Bash. Ik voelde me net Sinterklaas met al die kado's (nee niet omdat er allemaal zwarten naast mij zaten, dat is namelijk racistisch). Alle leden van de familie zaten om mij heen, te hopen dat het volgende wat ik uit de tas zou halen voor hun was. Ik had knutsels, bellenblaas, knuffels , knoopbandjes en nog kleren van de jongerenreisgroep. Ook had ik nog zo'n van-de-trap-afval-spiraal. ( heeft dat ding een echte naam?), die werd door de zussen gebruikt werd als armband. Ook had ik nog ballonnen die de ouderen zelfs wilden hebben. daarna hebben we nog een groepsfoto gemaakt. De vrouwen gingen zich daarvoor helemaal speciaal verkleden. Daarna gingen de kinderenndruk spelen met hun nieuwe speelgoed. Dit is zo'n typisch beelld wat men heeft over Afrika: wat vieze, stoffige, half ontblote kindertjes met van die lekkere snotneuzen, aan het spelen en super blij zijn met hun nieuwe speelgoed. Erg aandoenlijk.

Na het eten kwam Latifa nog langs om afscheid te nemen. ze was hem vandaag gepeerd zonder afscheid te nemen. Dat kan natuurlijk niet. Ze schreef in mijn boek, waar ik veel mensen in laat schrijven en we hebben elkaar nog een paar knuffels gegeven. Daarna heb ik mijn laatste douche genomen. Nu in het donker. Ook dit had weer wat. Daarna ben ik gaan zitten om dit allemaal op te schrijven. Gek genoeg heb ik nog helemaal niet het gevoel dat ik weg ga. Heb zelfs nog niet gehuild vandaag. Ben ik dan stoerder geworden of komt het nog?

Het is al donker. De kinderen zie ik bij de lantarenpaal spelen met de ballonnen. Ook hun vriendjes mogen meedoen. Goh wat zal ik zulke beelden gaan missen. De stilte en rust werd verbroken door een huilend broertje, omdat zijn ballon stuk is gegaan. Die, omdat hij niet stopte met huilen, werd geslagen door grootvader. Want ja, this is still Afrika.